Συντεταγμένες: 38°10′57″N 21°40′57″E / 38.18250°N 21.68250°E / 38.18250; 21.68250

Ροΐτικα
Ροΐτικα Ροΐτικα
Διοίκηση
Χώρα	Ελλάδα
Περιφέρεια	Δυτικής Ελλάδας
Δήμος	Πατρέων
Δημοτική Ενότητα	Παραλίας
Γεωγραφία
Γεωγραφικό διαμέρισμα	Πελοποννήσου
Νομός	Αχαΐας
Υψόμετρο	0 μέτρο
Πληθυσμός
Μόνιμος	1.194
Έτος απογραφής	2021
δεδομένα

Τα Ροΐτικα (ή και Ρογίτικα) είναι οικισμός που υπάγεται διοικητικά στην Δημοτική Ενότητα Παραλίας του Δήμου Πατρέων. Είναι μία παραθαλάσσια -αραιοκατοικημένη σχετικά- περιοχή με αρκετό πράσινο. Βρίσκεται 9 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Πάτρας.

Τα πρώτα κτίσματα των Ροϊτίκων απέχουν από τη θάλασσα 15 μέτρα περίπου. Ο οικισμός χωρίζεται σε δύο ευρύτερες γειτονιές (τα Άνω και τα Κάτω Ροΐτικα), ενώ στην ευρύτερη περιοχή των Ροϊτίκων ανήκουν και τα Γουμενιτσάνικα. Στα Κάτω Ροΐτικα βρίσκεται το μικρό ακρωτήριο Μύτικας^[1].

Η ιστορία των Ροΐτικων είναι συνδεδεμένη με το χωριό Ρωγοί των Καλαβρύτων. Από το χωριό αυτό πήρε και το όνομα "Ρογίτικα" που στην πορεία των χρόνων έγινε "Ροΐτικα". Κάποιοι κάτοικοι των Ρωγών κάποια στιγμή μετανάστευσαν προς την περιοχή και εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί. Η κύρια ενασχόλησή τους ήταν η γεωργία, συγκεκριμένα η καλλιέργεια σταφίδας και διάφορων εσπεριδοειδών, καθώς επίσης και η κτηνοτροφία και η αλιεία.

Επίσης υπάρχουν αναφορές για ευρήματα τα οποία χρονολογούνται από την βυζαντινή περίοδο και έχουν να κάνουν με την παρουσία στην ευρύτερη περιοχή ορθόδοξων μοναστηριών.

Το 1893 αναφέρεται ότι το χωριό είχε 40 σπίτια με μεγάλα περιβόλια και κήπους, μερικά από αυτά ήταν επαύλεις πλούσιων Πατρινών, αφού η περιοχή θεωρούνταν θέρετρο. Είχε τακτική σιδηροδρομική συγκοινωνία με την Πάτρα και τα καλοκαίρια πολλά σπίτια ενοικιάζονταν σε παραθεριστές^[2].

Έχει αστική συγκοινωνία με την πόλη της Πάτρας από τη δεκαετία του 1930^{[εκκρεμεί παραπομπή]} ενώ σήμερα η περιοχή εξυπηρετείται από την με την γραμμή Νο. 5 του Αστικού ΚΤΕΛ Πατρών. Με την κατασκευή του μετρικού σιδηροδρομικού δικτύου Πελοποννήσου το 1882, στα Ροΐτικα δημιουργήθηκε σιδηροδρομική στάση η οποία λειτούργησε για πρώτη φορά στις 15/12/1888^[3] με την προς δυσμάς επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου από την Πάτρα προς την Κάτω Αχαΐα. Η περιοχή εξυπηρετείται επίσης από τις 29 Φεβρουαρίου 2020 από τη Γραμμή 2 του Προαστιακού Σιδηρόδρομου Πάτρας μέσω της στάσης "Τσαούση - Μιντιλόγλι / Tsaousi - Mintilogli" στη θέση Τσαούση.

Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής:

Η περιοχή οικοδομείται συνεχώς, όμως αναπτύσσεται με αργούς ρυθμούς. Η κοινότητα είναι αρκετά μεγάλη και χωρίζεται σε τρία "μέρη": τα Κάτω Ροΐτικα, τα Άνω Ροΐτικα και τα Γουμενιτσάνικα. Στα όρια των Άνω Ροΐτικων και Γουμενιτσάνικων υπάρχει χτισμένο εξαθέσιο δημοτικό σχολείο και η κεντρική εκκλησία του χωριού, ο Ιερός Ναός των Αγίου Κωνσταντίνου & Ελένης. Ο οικισμός προσφέρει τα πάντα, από εκπαίδευση (σχολεία, φροντιστήρια), αγορά πρώτων υλών (προΐόντα βασικών και όχι μόνο αναγκών) μέχρι και ψυχαγωγία.

• Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012).
• Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9.
• Νίκος Ε. Πολίτης, Πατρινολογήματα, Τόμος Β', Ο καθημερινός βίος στην Πάτρα άλλοτε. Οι Πατρινές και η χειραφέτηση τους, Εκδόσεις Περί Τεχνών, Πάτρα 2004. ISBN 960-8260-63-9.
• 1o Γυμνάσιο Παραλίας Αχαΐας, Φωτογράφισαν το χθες... Φωτογραφίζουμε το σήμερα..., Πολιτιστικό Πρόγραμμα 2005-06, Τυπογραφείο "Κοντογιαννάτος Γραφικές Τέχνες", Πάτρα χ.χ.

• Λουλούδης, Θεόδωρος Η. (2010). Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση. Πάτρα: Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας. 
• Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση.