Πέτρος Α΄ της Βουλγαρίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Петър I (Βουλγαρικά)
Γέννηση	Δεκαετία του 910 Μεγάλη Πρεσλάβα
Θάνατος	30  Ιανουαρίου 970 (περίπου) ή 969[1] Κωνσταντινούπολη
Χώρα πολιτογράφησης	Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία
Θρησκεία	Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μονάρχης
Οικογένεια
Σύζυγος	Ειρήνη Λακαπηνή
Τέκνα	Πλενιμίρ Βόρις Β΄ της Βουλγαρίας[2] Ρωμανός της Βουλγαρίας[2]
Γονείς	Συμεών Α΄ της Βουλγαρίας[2] και María Sursuvul
Αδέλφια	Μιχαήλ της Βουλγαρίας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Τσάρος της Βουλγαρίας (927–969)
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Πέτρος Α΄ (βουλγαρικά: Петър Ι, 900/912 - 30 Ιανουαρίου 969) ήταν τσάρος της Βουλγαρίας από τις 27 Μαΐου 927 έως το 969.

Ο Πέταρ ήταν γιος του Συμεών Α΄ της Βουλγαρίας από τον δεύτερο γάμο του με την αδελφή του Γεωργίου Σουρσουβούλ. Ο Πέταρ γεννήθηκε στις αρχές του 10ου αιώνα, αλλά φαίνεται ότι ο μητρικός του θείος είχε μεγάλη επιρροή στην αρχή της βασιλείας του. Το 913 ο Πέταρ μπορεί να είχε επισκεφθεί το αυτοκρατορικό παλάτι στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Μιχαήλ. Για άγνωστους λόγους, ο Συμεών είχε αναγκάσει τον Μιχαήλ να γίνει μοναχός και είχε ονομάσει τον Πέτρο ως διάδοχό του.

Για να αποδείξει τον εαυτό του ως αξιόλογο διάδοχο στον πατέρα του τόσο στη πατρίδα όσο και στα μάτια των ξένων κυβερνήσεων, ο Πέταρ ξεκίνησε τη βασιλεία του με στρατιωτική επίθεση στη Βυζαντινή Θράκη το 927, η οποία ήταν η τελευταία εκστρατεία του Βυζαντινοβουλγαρικού πολέμου του 913-927. Παρ΄όλα αυτά, ακολούθησε τις γρήγορες επιτυχίες του, διαπραγματεύοντας κρυφά μια ειρηνευτική συνθήκη, ενώ η βυζαντινή κυβέρνηση είχε την ευκαιρία να αντιδράσει. Ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ρωμανός Α΄ Λακαπηνός δέχτηκε με ανυπομονησία την πρόταση για ειρήνη και κανόνισε ένα διπλωματικό γάμο μεταξύ της εγγονής του Μαρίας και του βουλγάρου μονάρχη. Τον Οκτώβριο του 927 ο Πέτρος έφτασε κοντά στην Κωνσταντινούπολη για να συναντήσει τον Ρωμανό και υπέγραψε την ειρηνευτική συνθήκη, και παντρεύτηκε τη Μαρία στις 8 Νοεμβρίου στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Για να σημάνει τη νέα εποχή στις βουλγαρο-βυζαντινές σχέσεις, η πριγκίπισσα μετονομάστηκε σε Ειρήνη. Η συνθήκη του 927 αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα τον καρπό των στρατιωτικών επιτυχιών και των διπλωματικών πρωτοβουλιών του Συμεών, που συνεχίστηκαν από την κυβέρνηση του γιου του. Η ειρήνη αποκτήθηκε με τα σύνορα που αποκαταστάθηκαν στα όρια που ορίστηκαν στις συνθήκες του 897 και του 904. Οι Βυζαντινοί αναγνώρισαν τον αυτοκρατορικό τίτλο του Βουλγάρου μονάρχη (βασιλεύς, τσάρος) και το καθεστώς αυτοκεφαλίας του βουλγαρικού πατριαρχείου, ενώ η πληρωμή ενός ετήσιου φόρου στη Βουλγαρία από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανανεώθηκε^[3].

Οι αρχικές επιτυχίες της βασιλείας του Πέτρου ακολουθήθηκαν από μερικές μικρές αποτυχίες. Περίπου το 930, ο Πέτρος αντιμετώπισε μια εξέγερση με επικεφαλής τον νεότερο αδελφό του Ιβάν, ο οποίος νικήθηκε και στάλθηκε σε εξορία στο Βυζάντιο. Λίγο αργότερα ο μεγαλύτερος αδελφός του Πέτρου Μιχαήλ δραπέτευσε από το μοναστήρι του και οδήγησε μια πιο τρομερή εξέγερση, η οποία τερματίστηκε με τον πρόωρο θάνατό του. Ο νεαρότερος αδελφός, ο Βενιαμίν (επίσης ονομάζεται Μπόγιαν), κατηγορήθηκε ότι ήταν λυκάνθρωπος και μάγος από τον Ιταλό επίσκοπο Λιουτπράνδο της Κρεμόνα, αλλά προφανώς δεν αποτελούσε απειλή για την εξουσία του Πέτρου.

Ίσως εκμεταλλευόμενος αυτές τις προκλήσεις στη βασιλεία του Πέτρου, ο πρίγκιπας της Σερβίας Τσάσλαβ Κλονιμιρόβιτς διέφυγε από την πρωτεύουσα της Βουλγαρίας Πρέσλαβ το 933 και με σιωπηρή βυζαντινή υποστήριξη κατόρθωσε να προκαλέσει σερβική εξέγερση κατά της βουλγαρικής κυριαρχίας^[4]. Η επανάσταση ήταν επιτυχής και η Σερβία ανέκτησε την ανεξαρτησία της. Ο Πέτρος ίσως έπρεπε να αντιμετωπίσει και τις εισβολές των Μαγυάρων, που είχαν νικηθεί και εξαναγκάστηκαν στην Πανονία από τον πατέρα του το 896. Ίσως μετά από μια αρχική ήττα, ο Πέτρος ήρθε αντιμέτωπος με τον εχθρό και τώρα χρησιμοποίησε ομάδες Μαγυάρων ως συμμάχους του ενάντια στη Σερβία. Διάφορες οικογένειες Μαγυάρων και οπλαρχηγοί φαίνεται να έχουν αρχίσει να εγκατασταθούν σε Βουλγαρικό έδαφος βόρεια του Δούναβη, όπου μπορεί να είχαν γίνει Βουλγαρικές ομοσπονδίες, απολαμβάνοντας την ανεξαρτησία τους από τη δυναστεία Αρπάντ. Αυτή η διευθέτηση άνοιξε το δρόμο για την ενδεχόμενη απώλεια της περιοχής προς τους Μαγυάρους, αν και αυτό συνέβη κατά το μισό αιώνα μετά το θάνατο του Πέτρου. Ο Πέτρος επέτρεψε προφανώς στις ομάδες αυτές να διασχίσουν τη Βουλγαρία και να κάνουν επιδρομή στα βυζαντινά εδάφη στη Θράκη και τη Μακεδονία, ίσως ως μια απάνθρωπη αντίδραση κατά της βυζαντινής υποστήριξης για τη σερβική εξέγερση.

Ο Πέταρ προήδευσε μια μακρά και σχετικά ειρηνική βασιλεία, αν και δεν φωτίζεται κακώς από ξένες ή ιθαγενείς πηγές. Παρά τις προκλήσεις που αντιμετώπισε σύντομα μετά την ενθρόνισή του και την κρίσιμη κατάστασή στο τέλος της ζωής του, η Βουλγαρία του Πέτρου φαίνεται να ήταν ευημερούσα και όλο και πιο καλά οργανωμένη, με διοικητική οργάνωση σημειωμένη από ξένους ταξιδιώτες και επιβεβαιωμένη από τα πολυάριθμα ευρήματα αυτοκρατορικών σφραγίδων. Ο Πέτρος ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρος προς την Εκκλησία, στην οποία διέθεσε πλουσιοπάροχα καθ΄όλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Η γενναιοδωρία του αυτοκράτορα έφθασε σε τέτοιο βαθμό ώστε θεωρήθηκε ως διεφθαρτικός παράγοντας ακόμη και από ορθόδοξους κληρικούς, όπως ο Πρεσβύτερος Κοσμάς. Άλλοι επέλεξαν ένα μονοπάτι μακριά από τους πειρασμούς του κοσμικού κόσμου, κυρίως ο Άγιος Ιβάν της Ρίλα, αλλά η ασκητική ύπαρξή τους επέσυρε την προσοχή του μονάρχη. Οι εντάσεις μπορεί να συνέβαλαν στη διάδοση της αιρέσεως Μπογκομίλ, την οποία ο Πέτρος ανέλαβε δεόντως να πολεμήσει, ζητώντας τη συμβουλή διάσημων ερημιτών και ακόμη και του θείου του, Πατριάρχη Θεοφυλάκτου της Κωνσταντινούπολης.

Οι σχέσεις με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία επιδεινώθηκαν μετά το θάνατο της συζύγου του Πέτρου στα μέσα της δεκαετίας του 960. Νικηφόρος στους Άραβες, ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Β΄ Φωκάς αρνήθηκε να καταβάλει τον ετήσιο φόρο στη Βουλγαρία το 966, ως παράπονο για τη βουλγαρική συμμαχία με τους Μαγυάρους, και ανέλαβε μια επίδειξη δύναμης στα βουλγαρικά σύνορα. Απογοητευμένος από μια άμεση επίθεση εναντίον της Βουλγαρίας, ο Νικηφόρος Β΄ απέστειλε έναν αγγελιοφόρο στον Ρώσο πρίγκιπα Σβιάτοσλαβ Ιγκόρεβιτς για να κανονίσει μια ρωσική επίθεση εναντίον της Βουλγαρίας από το βορρά.

Ο Σβιατοσλάβος ξεκίνησε μια εκστρατεία με τεράστια δύναμη 60.000 στρατιωτών, δρομολογώντας τους Βούλγαρους στο Δούναβη και νικώντας τους σε μια μάχη κοντά στη Σιλίστρα, αρπάζοντας περίπου 80 βουλγαρικά φρούρια το 968. Εκνευρισμένος από την επιτυχία του συμμάχου του και ύποπτος για τις πραγματικές του προθέσεις, ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Β΄ έσπευσε να κάνει ειρήνη με τη Βουλγαρία και κανόνισε το γάμο των στρατευμάτων του, παντρεύοντας του ανήλικους αυτοκράτορες Βασίλη Β΄ και Κωνσταντίνο Η΄ με δύο βουλγαρικές πριγκίπισσες. Δύο από τους γιους του Πέτρου στάλθηκαν στην Κωνσταντινούπολη ως διαπραγματευτές και επίτιμοι όμηροι. Εν τω μεταξύ, ο Πέτρος κατόρθωσε να εξασφαλίσει την υποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων, προτρέποντας τους παραδοσιακούς συμμάχους της Βουλγαρίας, τους Πετσενέγους, να επιτεθούν στο Κίεβο.

Παρά την προσωρινή αυτή επιτυχία και τη συμφιλίωση με το Βυζάντιο, η Βουλγαρία αντιμετώπισε μια νέα εισβολή από τον Σβιατοσλάβο το 969. Οι Βούλγαροι νικήθηκαν ξανά και ο Πέτρος υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, που τον οδήγησε να παραιτηθεί και να γίνει μοναχός. Πέθανε στις 30 Ιανουαρίου 969.

Σε σύγκριση με τη στρατιωτική επιτυχία της βασιλείας του πατέρα του, ο Πέτρος θεωρείται παραδοσιακά αδύναμος κυβερνήτης, ο οποίος έχασε εδάφη και κύρος, επέτρεψε στις στρατιωτικές δυνάμεις του να παρακμάσουν, ενώ η χώρα του είχε καταστραφεί από ξένους εισβολείς και μεταμόρφωσε τη Βουλγαρία σε Βυζαντινό δορυφόρο που διεπόταν από βυζαντινό πράκτορες στα πρόσωπα της αυτοκράτειρας και του ιερέα της. Αυτή η άποψη αμφισβητήθηκε από πιο πρόσφατη μελέτη που υπογραμμίζει την ευημερία και την εσωτερική ειρήνη που απολάμβανε η βουλγαρική κοινωνία κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης βασιλείας της, επαναξιολογώντας τη σχέση της Βουλγαρίας με τους ημι-νομάδες γείτονές της (Μαγυάροι και Πετσενέγκοι), και ερωτάται ο ρόλος της εγγονής του Ρωμανού και της κόρης του. Ενώ η κυριαρχία του Πέτρου ήταν μάρτυρας της εξάπλωσης της αίρεσης του Μπογκομίλ, η προέλευσή του ήταν πιο δημογραφική (ίσως εμπνευσμένη από τους Παυλικιανούς που εγκαταστάθηκαν νωρίτερα από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες στη Θράκη) και κοινωνικά, η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία τον καθιέρωσε ως άγιο. Ο Πέτρος θεωρήθηκε καλός ηγεμόνας κατά τον Μεσαίωνα και όταν η Βουλγαρία έπεσε υπό βυζαντινή διακυβέρνηση (1018-1185), οι ηγέτες των προσπαθειών αποκατάστασης της βουλγαρικής ανεξαρτησίας υιοθέτησαν το όνομά του για να τονίσουν τη νομιμότητα και τη συνέχεια (τόσο ο Πέτρος Δελυάν όσο και ο Κωνσταντίνος Μποντίν υιοθέτησαν το βασιλικό όνομα του Πέτρου στις προσπάθειές τους να ανακτήσουν το θρόνο από τους Βυζαντινούς).

Από τον γάμο του με τη Μαρία (μετονομάστηκε σε Ειρήνη) Λεκαπηνή, ο Πέτρος Α΄ απέκτησε αρκετά παιδιά, συμπεριλαμβανομένων:

• Βόρις Α΄, που τον διαδέχθηκε ως αυτοκράτορας της Βουλγαρίας το 969.
• Ρωμανός, που τον διαδέχθηκε ως αυτοκράτορας της Βουλγαρίας το 977.
• Πλενιμίρ.

Η κορυφή Πέτρου στη νήσο Λίβινγκστον στις Νότιες Νήσους Σέτλαντ της Ανταρκτικής ονομάζεται προς τιμήν του Πέτρου Α΄ της Βουλγαρίας.

• Fine, John Van Antwerp (1991) [1983]. The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the Sixth to the Late Twelfth Century (στα Αγγλικά). Ανν Άρμπορ, Μίσιγκαν: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08149-7. 
• Jordan Andreev, Ivan Lazarov, Plamen Pavlov, Koj koj e v srednovekovna Bălgarija, Sofia 1999.
• Runciman, Steven (1930). A History of the First Bulgarian Empire. G. Bell & Sons, London.