Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία

Συντεταγμένες: 43°2′N 25°42′E / 43.033°N 25.700°E / 43.033; 25.700

Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία
1185–1396

Σημαία
Έμβλημα
ΠρωτεύουσαΒέλικο Τάρνοβο
Ίδρυση1185
Γλώσσεςπαλαιά εκκλησιαστικά σλαβονικά
ΘρησκείαΒουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία
Πολίτευμααυτοκρατία
Έκταση477.000 km²
Γεωγραφικές συντεταγμένες43°4′0″N 25°39′0″E
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Σημαία της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας
Εθνόσημο
Η Βουλγαρία υπό τον Ιβάν Ασέν Β΄ (1218-1241)

Η Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία (βουλγαρικά: Второ българско царство‎‎, Vtoro Bălgarsko Tsarstvo) ήταν μεσαιωνικό βουλγαρικό κράτος που υπήρχε μεταξύ του 1185 και του 1396.[1] Ήταν διάδοχο κράτος της Πρώτης βουλγαρικής Αυτοκρατορίας και έφτασε στο απόγειο της δύναμης της υπό τον Τσάρο Καλογιάννη και Ιβάν Ασέν Β΄ πριν κατακτηθεί σταδιακά από τους Οθωμανούς στα τέλη του 14ου και αρχές του 15ου αιώνα. Διάδοχα κράτη ήταν το Πριγκιπάτο και αργότερα το Βασίλειο της Βουλγαρίας το 1878.[2][3]

Μέχρι το 1256, η Δεύτερη βουλγαρική Αυτοκρατορία ήταν η κυρίαρχη δύναμη στα Βαλκάνια, νικώντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία σε πολλές μεγάλες μάχες. Το 1205 ο Αυτοκράτορας Καλογιάν νίκησε τη νεοσύστατη λατινική Αυτοκρατορία στη Μάχη της Αδριανουπόλεως. Ο ανιψιός του Ιβάν Ασέν Β΄ νίκησε το Δεσποτάτο της Ηπείρου και έκανε τη Βουλγαρία περιφερειακή δύναμη και πάλι. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η Βουλγαρία εξαπλωνόταν από την Αδριατική έως τη Μαύρη Θάλασσα και η οικονομία ανθούσε. Στα τέλη του 13ου αιώνα η Αυτοκρατορία μειώθηκε κάτω από συνεχείς επιδρομές Μογγόλων, Βυζαντινών, Ούγγρων και Σέρβων, καθώς και λόγω εσωτερικών αναταραχών και εξεγέρσεων. Τον 14ο αιώνα υπήρξε προσωρινή ανάκαμψη και σταθερότητα, αλλά με τη κορύφωση της Βαλκανικής φεουδαρχία ως κεντρική αρχή, σταδιακά η εξουσία σε πολλές περιοχές χάθηκε. Την παραμονή της τουρκικής εισβολής η Βουλγαρία είχε τριχοτομηθεί.

Παρά την έντονη Βυζαντινή επιρροή, οι Βουλγάροι καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες δημιούργησαν το δικό τους ξεχωριστό στυλ. Τον 14ο αιώνα, κατά την περίοδο που είναι γνωστή ως Δεύτερη Χρυσή Εποχή του βουλγαρικού πολιτισμού, η λογοτεχνία, τέχνη και αρχιτεκτονική γνώρισαν μεγάλη ακμή.[4] Η πρωτεύουσα Τάρνοβο πήρε την ονομασία "Νέα Κωνσταντινούπολη" και έγινε το κύριο πολιτιστικό κέντρο και κέντρο του Ανατολικού Ορθόδοξου κόσμου για τη σύγχρονη Βούλγαροι.[5] Μετά την Οθωμανική κατάκτηση, πολλοί Βούλγαροι κληρικοί και λόγιοι μετανάστευσαν στη Σερβία, Βλαχία, Μολδαβία και ρωσικές ηγεμονίες, όπου εισήγαγαν τον βουλγαρικό πολιτισμό, λογοτεχνία και ησυχαστικές ιδέες.[6]

Ονοματολογία

Το όνομα που χρησιμοποιήθηκε πιο συχνά για την αυτοκρατορία από τους συγχρόνους ήταν Βουλγαρία. Ήταν και το όνομα με το οποίο αυτοαποκαλούταν η χώρα.[7] Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καλογιάν, το κράτος ήταν μερικές φορές γνωστό ως το κράτος Βουλγάρων και Βλάχων. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ και άλλοι ξένοι όπως ο λατίνος Αυτοκράτορας Ερρίκος ανέφεραν το κράτος ως Βουλγαρία και βουλγαρική Αυτοκρατορία σε επίσημες επιστολές.[8][9]

Στη σύγχρονη ιστοριογραφία, η χώρα ονομάζεται η Δεύτερη βουλγαρική Αυτοκρατορία, Δεύτερο Βουλγαρικό Βασίλειο (Τσάρων) ή Δεύτερο βουλγαρικό Βασίλειο για διάκριση από τη Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία.[10] Μια εναλλακτική ονομασία που χρησιμοποιείται σε σχέση με το πρώτο μισό του 13ου αιώνα είναι το Αυτοκρατορία των Βλάχων και Βουλγάρων;[11] με παραλλαγές να περιλαμβάνουν τη Βλάχικη–Βουλγαρική Αυτοκρατορία, τη Βουλγαρική–Βλάχικη Αυτοκρατορία,[12] ή τη Ρουμανική και Βουλγαρική Αυτοκρατορία, το οποίο χρησιμοποιείται αποκλειστικά στη ρουμανική ιστοριογραφία.[13]

Ωστόσο, αραβικά χρονικά του 13ου αιώνα χρησιμοποιούσαν μόνο το όνομα της Βλαχίας αντί της Βουλγαρίας και ονόμαζαν τη Βλαχία ως "αλ-Αουαλάκ", ενώ οι κάτοικοι ονομάζονταν "ουλακούτ" ή "ουλάγκ"[14]

Παραπομπές

  1. ↑ Тютюнджиев, Иван· Пламен Павлов (1992). Българската държава и османската експанзия 1369–1422 (στα Βουλγαρικά). Велико Търново. 
  2. ↑ «S. Runciman - A history of the First Bulgarian empire - Index». Promacedonia.org. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2018. 
  3. ↑ Karloukovski, Vassil. «V. Zlatarski - Istorija 1 A - Index». promacedonia.org. 
  4. ↑ Kǎnev, Petǎr (2002). «Religion in Bulgaria after 1989». South-East Europe Review (1): 81. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-07-29. https://web.archive.org/web/20120729232906/http://www.ceeol.com/aspx/getdocument.aspx?logid=5. Ανακτήθηκε στις 2018-12-22. 
  5. ↑ Obolensky, σελ. 246
  6. ↑ Kazhdan 1991
  7. ↑ Fine 1987
  8. ↑ "Γράμματα από το λατίνο Αυτοκράτορα Ερρίκο" ΛΊΜΠΙ, vol. IV, βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών, Σόφια, σελ. 15
  9. ↑ "Γράμματα από το λατίνο Αυτοκράτορα Ερρίκο" ΛΊΜΠΙ, vol. IV, βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών, Σόφια, σελ. 16
  10. ↑ Kenrick, Donald (2004). Gypsies, from the Ganges to the Thames. University of Hertfordshire Press. σελ. 45. ISBN 1902806239. 
  11. ↑ «Encyclopædia Britannica: Vlach». Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2011. 
  12. ↑ Kolarz, Walter (1972). Myths and Realities in Eastern Europe. Kennikat Press. σελ. 217. ISBN 0804616000. 
  13. ↑ Boia, Lucian (1972). Romania: Borderland of Europe. σελ. 62. 
  14. ↑ Ο δημήτρης Korobeinikov, Ένα σπασμένο καθρέφτη: το Kipchak κόσμο κατά τον 13ο αιώνα. Στον τόμο: Η άλλη Ευρώπη από το Μεσαίωνα, Επιμέλεια Florin Curta, Brill 2008, σελ. 394

Εξωτερικοί σύνδεσμοι