Ο πατέρας του είχε κατακτήσει τη δεκαετία του 1260 το βασίλειο της Σικελίας (που περιλάμβανε και τη Νάπολη) από τον Μαμφρέδο της Σικελίας. Ανατράπηκε στη Σικελία μετά την εξέγερση του Σικελικού Εσπερινού (1282) από τη συμμαχία του Πέτρου Γ΄ της Αραγωνίας, που τον διαδέχθηκε εκεί, με τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Ο Κάρολος (Β΄) συνελήφθη στη ναυμαχία του Κόλπου της Νάπολης από τον Ρουτζέρο ντι Λαούρια (5 Ιουνίου 1283). Όταν απεβίωσε ο πατέρας του (1285), ήταν αιχμάλωτος στην Αυλή του Πέτρου Γ΄, ο οποίος απεβίωσε την ίδια χρονιά (1285) και το βασίλειό του μοιράστηκε: την Αραγωνία κληρονόμησε ο μεγαλύτερος γιος του Αλφόνσος Γ΄ της Αραγωνίας και τη Σικελία ο δεύτερος γιος του Ιάκωβος Β΄. Ο Κάρολος Β΄ ελευθερώθηκε (1288) με τη μεσολάβηση του Εδουάρδου A΄ της Αγγλίας με αυστηρούς όρους, όπως να τιτλοφορείται "βασιλιάς της Νάπολης" και όχι της Σικελίας, να δώσει τρεις γιους του και 60 ευγενείς από την Προβηγκία ως ομήρους, να πληρώσει 30.000 μάρκα και να επέστρεφε ο ίδιος στην αιχμαλωσία, αν δεν εκπλήρωνε τις υποσχέσεις του σε τρία χρόνια.[1]
Προσπάθειες για ανακατάληψη της Σικελίας
Ο Πάπας Μαρτίνος Δ΄ που εμφανιζόταν ως επικυρίαρχος της Σικελίας, είχε δυσαρεστηθεί με την κατάληψή της από τον Πέτρο Γ΄, έτσι έδωσε την Αραγωνία στον ανιψιό του Πέτρου Γ΄, Κάρολο κόμη του Βαλουά, αντί 20.000 αργυρών λιρών. Ο Κάρολος Β΄ προσπάθησε στη συνέχεια να πείσει τον γαμπρό του Κάρολο του Βαλουά να διεκδικήσει το βασίλειο της Αραγωνίας· πράγματι ο Κάρολος του Βαλουά, σε συμμαχία με τον βασιλιά της Καστίλης, ξεκίνησε την Αραγωνική Σταυροφορία. Ο Αλφόνσος Γ΄ αναγκάστηκε να υπογράψει την ταπεινωτική Συνθήκη του Ταρασκόν, στην οποία υποσχέθηκε να στείλει στρατό στη Σικελία για να ζητήσει από τον αδελφό του Ιάκωβο Β΄ να απαρνηθεί τα δικαιώματά του στον θρόνο της Σικελίας υπέρ του Καρόλου Β΄ και να πληρώσει φόρο υποτέλειας στην Αγία Έδρα. Η συνθήκη δεν εφαρμόστηκε λόγω του θανάτου του Αλφόνσου Γ΄ χωρίς απογόνους (1291). Το Βασίλειο της Αραγωνίας κληροδοτήθηκε στον αδελφό του Ιάκωβο Β΄ της Σικελίας, ο οποίος έφυγε για την Αραγωνία, αφήνοντας στη Σικελία τον μικρότερο αδελφό του Φρειδερίκο Β΄ ως αντιβασιλιά.
Ο νέος Πάπας Βονιφάτιος Η΄ (1294) μεσολάβησε μεταξύ του Καρόλου Β΄ και του Ιακώβου Β΄. Ο Ιάκωβος Β΄ υπέγραψε τη Συνθήκη του Ανάγνι (1295), με την οποία ο ίδιος θα νυμφευόταν τη Λευκή, κόρη του Καρόλου Β΄, θα παραχωρούσε τη Σικελία πάλι στον Κάρολο Β΄ και ως αντάλλαγμα ο πάπας θα τον βοηθούσε να κατακτήσει την Κορσική και τη Σαρδηνία.
Βασιλιάς της Σικελίας χωρίς στέμμα
Όταν ο Κάρολος Β΄ ταξίδεψε στη Σικελία να την παραλάβει, συνάντησε βίαιη αντίσταση από τους κατοίκους, που δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να κυβερνηθούν ξανά από τη δυναστεία των Ανζού (Ανδεγαυών): οι ίδιοι είχα σφαγιάσει τους Γάλλους στην εξέγερση του Σικελικού Εσπερινού. Οι εξεγερμένοι ανακήρυξαν ως νέο βασιλιά τον Φρειδερίκο Β΄, που είχε αφήσει στο νησί ο αδελφός του Ιάκωβος Β΄ ως αντιβασιλιά· ο πάπας τον πίεσε να μην δεχτεί τον θρόνο, αλλά ο Φρειδερίκος Β΄ αρνήθηκε την πρόταση, κάτι που τον έφερε σε σύγκρουση ακόμη και με τον αδελφό του.
Ο πόλεμος για την κατάκτηση του νησιού ήταν πολύ σκληρός: ο Κάρολος Β΄ είχε συμμάχους τον πάπα, τον Κάρολο του Βαλουά, αλλά και τον ίδιο τον Ιάκωβο Β΄ της Αραγωνίας, αδελφό του Φρειδερίκου Β΄. Παρόλα αυτά δεν κατέλαβε το νησί και ο γιος του Φίλιππος Α΄ του Τάραντα πιάστηκε αιχμάλωτος στη μάχη της Φαλκονάρα (1299). Τελικά συμφωνήθηκε η Συνθήκη της Καλταμπελλόττα (1302), με την οποία ο Κάρολος Β΄ αποκήρυξε οριστικά τα δικαιώματά του στο νησί της Σικελίας υπέρ του Φρειδερίκου Β΄, ο οποίος όμως θα νυμφευόταν την κόρη εκείνου Ελεονόρα· η συνθήκη επικυρώθηκε και από τον πάπα (1303). Ο Κάρολος Β΄ επέστρεψε στη Νάπολη και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με την πρόοδο και τον καλλωπισμό της πόλης. Τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Νάπολης ο τρίτος γιος του Ροβέρτος ο Σοφός, αφού οι δυο μεγαλύτεροι είχαν αποβιώσει πριν από τον ίδιον.
Κάρολος-Μαρτέλος 1271-1295, τιτουλάριος βασιλιάς της Ουγγαρίας.[3] Ιδρυτής τού κλάδου της Ουγγαρίας.
Μαργαρίτα 1273-1299, κόμισσα του Ανζού & του Μαιν, παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφό της Κάρολο των Καπετιδών κόμη του Βαλουά και ιδρυτή του κλάδου των Βαλουά.[3]
Λουδοβίκος 1274-1298, επίσκοπος της Τουλούζης. Ανακηρύχθηκε άγιος.[3]
Ροβέρτος ο Σοφός 1275-1343, βασιλιάς της Νάπολης.[3] Ιδρυτής τού κλάδου της Νάπολης.
Φίλιππος Α΄ 1278-1332, πρίγκιπας του Τάραντα και βασιλιάς της Αλβανίας.[3] Ιδρυτής τού κλάδου τού Τάραντα.
.svg)
