Γαλλική νίκη επί του Μιλάνου,
Ισπανική νίκη επί της Νάπολης και της Γαλλίας
Ως Ιταλικοί Πόλεμοι του 1499–1504 αναφέρονται ο Δεύτερος ιταλικός πόλεμος (1499-1501) ή Ιταλικός πόλεμος του Λουδοβίκου ΙΒ' και ο Τρίτος ιταλικός πόλεμος (1502-1504) ή Πόλεμος κατά της Νάπολης και αποτελούν τμήμα των Ιταλικών πολέμων.[1]
Ο Λουδοβίκος ΙΒ' προετοίμασε προσεκτικά την εκστρατεία του στην Ιταλία. Αρχικά μέσω του Καίσαρα Βοργία, γιου του πάπα και κοντοτιέρο του Γάλλου βασιλιά, εξασφάλισε την υποστήριξη του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ' για την ακύρωση του γάμου του με τη Ιωάννα της Γαλλίας και τον νέο γάμο του με τη χήρα του Καρόλου Η', την Άννα της Βρετάνης, προκειμένου να διατηρήσει το Δουκάτο της Βρετάνης. Ως ανταμοιβή, ο βασιλιάς της Γαλλίας παραχώρησε στον Καίσαρα Βοργία το δουκάτο του Βαλαντινουά και τον πάντρεψε με την Καρλότα ντ'Αλμπρέ, αδελφή του βασιλιά της Ναβάρας, προς ικανοποίηση του Πάπα που επιθυμούσε να τοποθετήσει όλα τα μέλη της οικογένειάς του σε ευρωπαϊκή κλίμακα και ισχυροποίηση της συμμαχίας τους.
Το 1499, ο Λουδοβίκος ΙΒ' της Γαλλίας ξεκίνησε τη δεύτερη γαλλική εκστρατεία εναντίον της Νάπολης, καταλαμβάνοντας αρχικά το 1500 τη Γένοβα και το δουκάτο του Μιλάνου με τη βοήθεια του Καίσαρα Βοργία, γιο του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ' και κοντοτιέρο του Γάλλου βασιλιά. Ο Βοργίας επεδίωκε να συγκροτήσει κράτος στην κεντρική Ιταλία με τη βοήθεια του πατέρα του, δημιουργήθηκε έτσι μια ανοιχτή συμμαχία μεταξύ του Πάπα και της Γαλλίας.
Ο Λουδοβίκος ΙΒ', με τη βοήθεια των Βενετών, κατέλαβε με ευκολία τη Γένοβα και το δουκάτο του Μιλάνου. Οι μισθοφόροι του Λουντοβίκο Σφόρτσα, καθώς ήταν απλήρωτοι, αρνήθηκαν να πολεμήσουν τους Γάλλους και παρέδωσαν τον αρχηγό τους, ο οποίος εστάλη αιχμάλωτος στη Γαλλία όπου και πέθανε το 1518. [4]
Τρίτος Ιταλικός πόλεμος (1501-1504)
Ο Γκονθάλο Φερνάντεθ δε Κόρντοβα παρατηρεί το πτώμα του Λουί ντ'Αρμανιάκ, διοικητή του γαλλικού στρατού στη μάχη της Τσερινιόλα (1503), στην οποία ο γαλλικός στρατός ηττήθηκε.
Μέχρι το 1500, μια συνδυασμένη γαλλική και ισπανική δύναμη είχε καταλάβει τον έλεγχο του βασιλείου της Νάπολης. Αλλά οι γαλλο-ισπανικές σχέσεις επιδεινώθηκαν λόγω διαφωνιών σχετικά με τους όρους της κατάτμησης που οδήγησαν σε πόλεμο μεταξύ τους. Το 1503, οι Γάλλοι ηττήθηκαν στις μάχες της Τσερινιόλα και του Γκαριλιάνο και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη Νάπολη, η οποία ετέθη υπό τον έλεγχο Ισπανού αντιβασιλέα, του στρατηγού Γκονθάλο Φερνάντεθ δε Κόρντοβα που είχε συμβάλλει στη νίκη των Ισπανών.
Με τις συνθήκες της Λυών και του Μπλουά το 1504, η Γαλλία διατήρησε το δουκάτο του Μιλάνου και η Ισπανία (που κατείχε και τη Σικελία και τη Σαρδηνία) έγινε κυρίαρχη στο βασίλειο της Νάπολης. Επίσης, το ιταλικό κράτος που επωφελήθηκε από αυτόν τον πόλεμο ήταν η Βενετία, η οποία μετά την πτώση του Μιλάνου έλαβε σημαντικές περιοχές της Λομβαρδίας, της Νάπολης και ορισμένων λιμανιών της Απουλίας.
Το 1503, ο νέος πάπας Ιούλιος Β' (1503-1513) κατέλαβε τα εδάφη της ηγεμονίας που είχε παραχωρήσει ο προκάτοχός του στον γιο του Καίσαρα Βοργία, τον οποίο εξόρισε στην Ισπανία, όπου το 1507 πέθανε. Κατόπιν στράφηκε κατά της Βενετίας, η οποία φιλοδοξούσε να επεκταθεί ανατολικά προς το Μιλάνο και νότια προς τα Παπικά Κράτη, συγκροτώντας συμμαχία και αρχίζοντας το 1508 τον Πόλεμο της Συμμαχίας του Καμπραί.[6]
