Πήρε μέρος στην υπεράσπιση της Πολωνίας το Σεπτέμβριο του 1939 και, στην Εξέγερση της Βαρσοβίας το 1944, είχε τη διοίκηση ενός από τα δύο τανκς που είχαν καταλάβει από τους Γερμανούς.
Βιογραφία
Εξέγερση της Βαρσοβίας: Μιτσούτα, διοικητής της τεθωρακισμένης διμοιρίας Τάγμα Σοφία, σε ένα αιχμάλωτο γερμανικό τανκ Panther
Ο Μιτσούτα γεννήθηκε σε μια πολωνική οικογένεια στο Κρέσι, στο Πετρογκράντ της Ρωσίας. Ήταν γιος του Λεόναρντ Μιτσούτα (1885-1916) και της Βάντα Παβουόβιτς (1880-1956). Το 1922, η οικογένειά του μετακόμισε στο Πόζναν, στη δυτική Πολωνία, όπου ολοκλήρωσε το γυμνάσιο και σπούδασε οικονομικά.[2] Δραστηριοποιήθηκε και στο προσκοπικό κίνημα. Ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του κατάταξη στο Βουοντίζμιες Βουολίνσκι, στην ανατολική Πολωνία, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού.
Κινητοποιημένος, πήρε μέρος στην Εκστρατεία του Σεπτεμβρίου του 1939, πολεμώντας, μεταξύ άλλων, στη Μάχη του Μπζούρα. Στις 19 Σεπτεμβρίου, κατά τη διάρκεια επίθεσης στις γερμανικές θέσεις στο Λάσκι, υπέστη σοβαρό τραύμα στο δεξί του χέρι. Συνελήφθη και στάλθηκε σε ένα γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, όπου δραπέτευσε το 1940 και πήγε στη Βαρσοβία.[3]
Εκεί προσήχθη στην Ένοπλη Αντίσταση από τον Γιαν Νόβακ-Γεζιοράνσκι. Στην αρχή ήταν βοηθός του Ταγματάρχη Γιαν Βουονταρκιέβιτς. Ωστόσο, το Σεπτέμβριο του 1940 έγινε εκπαιδευτής στις Γκρι Τάξεις (στρατιώτες-πρόσκοποι). Μετά το 1941 υπηρέτησε ως εκπαιδευτής στο Λβουφ μέχρι τον Ιούλιο του 1942, όταν συνελήφθη από την Γκεστάπο. Υπό την ανάκριση και τα βασανιστήρια δεν ομολόγησε τίποτα και δεν πρόδωσε κανέναν από τους υπόγειους συντρόφους του. Χάρη στις προσπάθειες φίλων για λογαριασμό του, μετά από αρκετούς μήνες αφέθηκε ελεύθερος. Επανέλαβε την υπόγεια δραστηριότητα και προήχθη σε ανθυπολοχαγό.[3]
Τεθωρακισμένη διμοιρία Τάγμα Σοφία σε αιχμάλωτο γερμανικό τανκ Panther
Το καλοκαίρι του 1944, ο Μιτσούτα επέστρεψε στη Βαρσοβία, όπου έγινε αξιωματικός ειδικών αναθέσεων για το τάγμα προσκοπισμού Zośka του Πολωνικού Εσωτερικού Στρατού. Κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης της Βαρσοβίας, το τάγμα κατέλαβε δύο γερμανικά τανκς Panther και ο Μιτσούτα έγινε διοικητής μιας νεοσυσταθείσας τεθωρακισμένης διμοιρίας (μοναδικής στο είδος της στην πλευρά των ανταρτών) που πολέμησε στην περιοχή Βόλα της Βαρσοβίας.[3]
Ο Μιτσούτα ήταν ο πραγματικός διοικητής ενός από τα άρματα μάχης, που ονομαζόταν Magda, και το χρησιμοποίησε σε μια επιχείρηση που απελευθέρωσε το στρατόπεδο συγκέντρωσης Γκεσιούφκα.[4][5] Η επιχείρηση απελευθέρωσε περίπου 350 Πολωνούς, Έλληνες, Ούγγρους και ΓάλλουςΕβραίους.[6] Ένας από τους απελευθερωμένους κρατούμενους, ο Χένρικ Λέντερμαν, οργάνωσε ένα τάγμα από τους απελευθερωμένους Εβραίους, το οποίο παρουσίασε στον Μιτσούτα. Αυτή η μονάδα πολέμησε υπό τον Μιτσούτα για το υπόλοιπο της εξέγερσης, σύμφωνα με τον Μιτσούτα «[πολεμώντας] σαν τρελοί... Νομίζω ότι μόνο τρεις από αυτούς επέζησαν».[4]
Στις 11 Αυγούστου 1944, οι Πολωνοί αντάρτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα άρματα μάχης που κατέλαβαν, τα οποία είχαν υποστεί μεγάλες ζημιές, και να εκκενώσουν τη Βόλα μέσω του αποχετευτικού συστήματος για την Παλιά Πόλη της Βαρσοβίας.[7]
Στη μάχη που ακολούθησε, ο Μιτσούτα τραυματίστηκε στον αριστερό του πνεύμονα, αλλά μετά από μια σύντομη παραμονή σε νοσοκομείο των ανταρτών επέστρεψε στη μάχη, λαμβάνοντας αργότερα μέρος σε μάχες στις συνοικίες Τσερνιάκουφ και Σρουντμιέστσιε.
Κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης προήχθη σε λοχαγό.[3]
Μεταπολεμικά
Μετά τον πόλεμο, ο Μιτσούτα κράτησε τις δραστηριότητές του με τον Εσωτερικό Στρατό μυστικές από τις κομμουνιστικές αρχές,[8] που δίωκαν και καταδίωκαν πρώην μέλη του Εσωτερικού Στρατού. Εργάστηκε στο Ζακοπάνε και στο Λοτζ ως εκπαιδευτής οδήγησης. Από το 1946 εργάστηκε στο Υπουργείο Κεντρικού Σχεδιασμού.
Το 1948 πήρε άδεια να ταξιδέψει με την οικογένειά του στην Ελβετία, όπου αποφάσισε να παραμείνει. Άρχισε να εργάζεται για την Οικονομική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για την Ευρώπη και στη συνέχεια σε άλλες επιτροπές του ΟΗΕ. Τα καθήκοντά του περιελάμβαναν τη συλλογή οικονομικών δεδομένων και τη σύνταξη οικονομικών εκθέσεων για την Πολωνία και άλλες χώρες του Ανατολικού Μπλοκ. Το 1960 προσφέρθηκε εθελοντικά να λάβει μέρος σε μια ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ στο κατεστραμμένο από τον πόλεμο Βελγικό Κονγκό. Συμμετείχε επίσης σε άλλες αποστολές στη Ρουάντα και στο Μπουρούντι. Μεταξύ 1965 και 1968 ήταν αντιπρόεδρος του Προγράμματος Ανάπτυξης του ΟΗΕ για την Ευρώπη. Υπηρέτησε ως εκπρόσωπος του ΟΗΕ στη Δημοκρατία του Τσαντ. Το 1971 διετέλεσε Αναπληρωτής Διευθυντής Επιχειρήσεων για το Τμήμα του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά.[9]
Μετά τη συνταξιοδότησή του το 1976, ο Μιτσούτα συνέχισε τις δραστηριότητές του για λογαριασμό των αναπτυσσόμενων χωρών. Ήταν επίσης πρωτοπόρος και ακούραστος υποστηρικτής των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ιδρυτής του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στη Γενεύη.[10] Ενώ εργαζόταν για το ινστιτούτο, ανέπτυξε μια σόμπα χαμηλού κόστους σε κατανάλωση καυσίμου που θα μπορούσε εύκολα να κατασκευαστεί και να χρησιμοποιηθεί σε φτωχές χώρες. Αυτό το σχέδιο σόμπας δημοσιεύτηκε από το Δίκτυο Οικιακής Ενέργειας HEDON στο περιοδικό τους, Boiling Point.[11]
Ήταν συγγραφέας πολλών επαγγελματικών δημοσιεύσεων και βραβευμένος με πολλά βραβεία. Δραστηριοποιήθηκε στην Οργάνωση των Πολωνών στην Ελβετία και σε οργανώσεις που ασχολούνταν με τις Πολωνοεβραϊκές σχέσεις. Το Φεβρουάριο του 2000, προήχθη σε αντισυνταγματάρχη των Πολωνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ανενεργό καθήκον.[12]
Ο Μιτσούτα πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου 2008 στη Γενεύη.[13]
↑Wojciech Rostafinski. How the Last Jews in Warsaw Were Saved. Courtesy of Heralds of Truth, Μίσιγκαν.
↑Waclaw Micuta. From Old Town to Zoliborz. In: Andrzej M. Kobos, "Kanaly w Powstaniu Warszawskim" (Sewers in the Warsaw Uprising). Zeszyty Historyczne, No. 109, Instytut Literacki, Παρίσι, 1994.
