Η σύζυγος τού Ιουλίου Νέπωτος ήταν η τελευταία Αυτοκράτειρα τού Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους. Ο άνδρας της βασίλευσε το διάστημα 474-480, αν και μετά το 474 εξορίστηκε από την πρωτεύουσα. Το επώνυμό του, που στα λατινικά σημαίνει ανιψιός, το έλαβε από τη σύζυγό του, καθώς οι κύριες πηγές την αναφέρουν ως ανιψιά (neptis) τού Λέοντος Α΄ τού Θρακός Αυτοκράτορα τού Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους (457-474) και της συζύγου του Βηρίνας. Η λέξη neptis σημαίνει και εγγονή ή στενή συγγενής, αλλά συνήθως η σύζυγος τού Ιουλίου θεωρείται ανιψιά· πιο πιθανά είναι συγγενής εξ αίματος με τη Βηρίνα μάλλον παρά με τον Λέοντα Α΄. Αυτό διότι ο ιστορικός Μάλχος αναφέρει τη φράση "η Βηρίνα ακολούθησε εσπεσμένα αυτό, δίνοντας χέρι βοήθειας στη σύζυγο τού Νέπωτα, την συγγενή της".^[1]

Ο γάμος τού Ιουλίου ίσως ήταν από σκοπιμότητα, όπως συνηθιζόταν. Οι γάμοι με μέλη της Αυτοκρατορικής οικογένειας ήταν μία πράξη με πολλά πλεονεκτήματα· ο γάμος με μία κόρη Αυτοκράτορα, έδινε ελπίδες στον γαμπρό να περιβληθεί την πορφύρα.^[2] Μόλις κάποιος γινόταν Αυτοκράτορας, αυτός και η σύζυγός του προωθούσαν τους συγγενείς τους σε υψηλά αξιώματα και τους προωθούσαν να παντρευτούν άτομα με λαμπρή καταγωγή. Έτσι αν για κάποιο λόγο έχαναν τη διαδοχή στον θρόνο, κατάφερναν να ξεπερνούν τις πολιτικές αναταραχές και να παραμένουν σε εξέχουσα θέση για γενεές.^[3] Φαίνεται πως και η Βηρίνα βοήθησε συγγενείς της να ανέλθουν κοινωνικά. Μεταξύ των ετών 468 και 476, ο αδελφός της Βασιλίσκος, ο ανιψιός της Αρμάτος και ο Ιούλιος (σύζυγος της ανιψιάς της) ανέλαβαν υψηλές θέσεις στον στρατό. Και οι τρεις τους συνδεόταν με αυτήν με συγγένεια εξ αίματος ή εξ αγχιστείας. Το ίδιο διάστημα, οι κόρες της Βηρίνας, η Αριάδνη και η Λεοντία παντρεύτηκαν τον Ζήνωνα και τον Μαρκιανό, τους μετέπειτα Αυτοκράτορα και σφετεριστή Αυτοκράτορα αντίστοιχα. Επίσης μάλλον έκανε κάτι για την άνοδο σε προέχουσα θέση τού βάρβαρου Οδόακρου, που θεωρείται ανιψιός της.

Παντρεύτηκε τον Ιούλιο Νέπωτα προτελευταίο Αυτοκράτορα τού Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους· δεν απέκτησαν απογόνους.

• Cameron, Averil; Ward-Perkins, Bryan.; Whitby, Michael (2000), The Cambridge ancient history 14. Late Antiquity: empire and successors, A.D. 425 - 600, Cambridge University Press.