Το 1922, ο Βερλάτσι ήταν ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας της Αλβανίας.[6] Ήταν ηγέτης του Προοδευτικού Κόμματος, του μεγαλύτερου συντηρητικού κόμματος στην Αλβανία, το οποίο αντιδρούσε σθεναρά σε οποιαδήποτε αγροτική μεταρρύθμιση που μείωνε την περιουσία των γαιοκτημόνων. Στο Προοδευτικό Κόμμα συμμετείχαν ως μέλη του και φύλαρχοι της βόρειας Αλβανίας και σημαίνοντες μουσουλμάνοι γαιοκτήμονες.[7]
Στα τέλη του 1922, ο Αχμέτ Ζόγου αρραβωνιάστηκε την κόρη του Βερλάτσι, κερδίζοντας την υποστήριξή του και τη θέση του πρωθυπουργού.[8]
Στις αρχές του 1924, ο Ζόγου αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη θέση του πρωθυπουργού στον Βερλάτσι[9] εξαιτίας ενός οικονομικού σκανδάλου και μιας απόπειρας δολοφονίας στην οποία ο Ζόγου τραυματίστηκε. Ο Βερλάτσι ανέλαβε τη θέση στις 5 Μαρτίου 1924 (ορισμένες πηγές αναφέρουν άλλες ημερομηνίες τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο). Ο Βερλάτσι έμεινε στη θέση του Πρωθυπουργού έως τις 2 Ιουνίου (ή 10 Ιουνίου) και στη συνέχεια διέφυγε στην Ιταλία. Κατά τη διάρκεια του επακόλουθου καθεστώτος του Φαν Νόλι, ειδικό δικαστήριο που σύστησε η κυβέρνηση καταδίκασε τον Βερλάτσι σε θάνατο ερήμην μαζί με την κατάσχεση ολόκληρης της περιουσίας του.[10]
Όταν ο Ζόγου στέφθηκε βασιλιάς το 1928, αμέσως έσπασε τον αρραβώνα του με την κόρη του Βερλάτσι. Έτσι, ο Βερλάτσι έγινε θανάσιμος εχθρός του βασιλιά Ζογ.[11]
Στις 12 Απριλίου 1939, μετά την ιταλική εισβολή στην Αλβανία, ο Βερλάτσι έγινε πρωθυπουργός της κυβέρνησης της Αλβανίας που σχηματίστηκε υπό την ιταλική κατοχή. Από τις 12 Απριλίου έως τις 16 Απριλίου (έως ότου ο βασιλιάς της Βίκτορας Εμμανουήλ Γ΄ αποδέχτηκε το αλβανικό στέμα), ο Βερλάτσι ήταν αρχηγός του κράτους. Ο Βερλάτσι ονομάστηκε επίσης γερουσιαστής του βασιλείου της Ιταλίας από τον βασιλιά Βίκτορα Εμμανουήλ Γ΄.[12]
Ο Βερλάτσι υποστήριξε τις διεκδικήσεις της Αλβανίας σε περιοχές κατοικούμενες από Αλβανούς σε Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα.[13]
Στις 28 Νοεμβρίου 1939, στα Τίρανα, υπήρξε μια αντι-ιταλική, αντιφασιστική και αντικυβερνητική διαδήλωση, μαζί με απεργία εργαζομένων σε βιομηχανίες και μεταφορές.[14]
Ο Βερλάτσι παρέμεινε επικεφαλής της κυβέρνησης μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου (άλλες πηγές αναφέρονται στις 10 Νοεμβρίου ή στις 3 Δεκεμβρίου) 1941.[15]
.svg){kind=small}
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
