Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 01/02/2016.

Il Postino
Σκηνοθεσία	Μάικλ Ράντφορντ[1][2][3]
Παραγωγή	Μάριο Τσέκι Γκόρι, Βιττόριο Τσέκι Γκόρι και Γκαετάνο Ντανιέλε
Σενάριο	Μάικλ Ράντφορντ, Φούριο Σκαρπέλι, Τζάκομο Σκαρπέλι, Μάσιμο Τροΐζι και Άννα Παβινιάνο[4]
Βασισμένο σε	Ardiente paciencia
Πρωταγωνιστές	Φιλίπ Νουαρέ[1][3][5], Μάσιμο Τροΐζι[6][1][5], Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα[1][5], Λίντα Μορέτι[5], Ρενάτο Σκάρπα[5], Μαριάνο Ριτζίλο[5], Άννα Μποναγιούτο[5] και Σιμόνα Καπαρίνι[5]
Μουσική	Φρανσίσκο Κανάρο
Φωτογραφία	Φράνκο Ντι Τζάκομο
Μοντάζ	Ρομπέρτο Περπινιάνι
Εταιρεία παραγωγής	Cecchi Gori Group και Medusa Film
Διανομή	Miramax Films και Disney+
Πρώτη προβολή	1994 και 7  Δεκεμβρίου 1995 (Γερμανία)[7]
Κυκλοφορία	1994
Διάρκεια	108'
Προέλευση	Γαλλία, Βέλγιο και Ιταλία
Γλώσσα	Ιταλική ισπανική
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ταχυδρόμος (Il Postino) είναι ιταλική κινηματογραφική ταινία παραγωγής 1994, σκηνοθετημένη από το Μάικλ Ράντφορντ.

Η ταινία αφηγείται τη φιλία του νεαρού ταχυδρόμου Μάριο Ρουόπολο (Τροΐζι) με το Χιλιανό κομμουνιστή ποιητή Πάμπλο Νερούδα (Νουαρέ) και τον έρωτα του πρώτου για την όμορφη Μπεατρίτσε Ρούσο (Κουτσινότα). Το σενάριο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα Ardiente Paciencia του Αντόνιο Σκάρμετα (1985) και ακολουθεί αρκετά πιστά την πλοκή του, με τη διαφορά ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στην Ιταλία του '50 αντί για τη Χιλή του '60.

Ο Μάριο είναι ένας νεαρός που ζει στο απομονωμένο νησί Σαλίνα κατά τα τέλη της δεκαετίας του '50 και ονειρεύεται να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, προσπαθώντας να μη γίνει ψαράς σαν τον πατέρα του. Τελικά του δίνεται μια άλλη ευκαιρία, όταν προσλαμβάνεται στο ταχυδρομείο για να διακινεί την αλληλογραφία του Χιλιανού Πάμπλο Νερούδα, ο οποίος διώκεται από τις αυταρχικές κυβερνήσεις της πατρίδας του κι έχει λάβει πολιτικό άσυλο απ' την Ιταλία, υπό τον όρο ότι θα μένει μόνιμα σε μια ερημική περιοχή της Σαλίνα.

Σύντομα ο Μάριο διαπιστώνει πως το μεγαλύτερο μέρος των επιστολών προέρχεται από θαυμάστριες και μολονότι σχεδόν αγράμματος, ξεκινά να διαβάζει τα ποιήματα του Νερούδα και να συζητά όσο γίνεται περισσότερο μαζί του, ελπίζοντας ότι θα βρει λύση στο μεγάλο του πρόβλημα: ντρέπεται να φλερτάρει. Σιγά-σιγά μυείται στα μυστικά της ποίησης, την οποία χρησιμοποιεί για να γοητεύσει την Μπεατρίτσε που εργάζεται στο καφενείο της θείας της στο λιμάνι. Παράλληλα αναπτύσσει μια πρωτόλεια ταξική συνείδηση και αρχίζει να αμφισβητεί το δεξιό πολιτευτή που κρατά την περιοχή στην καθυστέρηση, ώστε να εκμεταλλεύεται πολιτικά και οικονομικά τους αφελείς νησιώτες.

Κάποια στιγμή η πολιτική κατάσταση στη Χιλή αλλάζει με την εκλογή του προέδρου Σαλβαδόρ Αγιέντε και ο ποιητής διορίζεται πρέσβης στο Παρίσι. Φεύγει με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει - καθώς όμως τα χρόνια περνούν και ο Νερούδα δεν εμφανίζεται, ο Μάριο μένει με την πίκρα ότι ο παλιός του φίλος τον ξέχασε.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Νερούδα θα ξαναφτάσει στη Σαλίνα, αυτή τη φορά ως επισκέπτης. Ανακαλύπτει ότι ο Μάριο κι η Μπεατρίτσε απέκτησαν έναν γιο, τον οποίο ονόμασαν Παμπλίτο προς τιμήν του. Δυστυχώς όμως ο Μάριο δεν ζει: δολοφονήθηκε από την αστυνομία στη Νάπολη, καθώς ανέβαινε στο βήμα μιας πολιτικής συγκέντρωσης για να εκφωνήσει ένα ποίημα.

Αν και ταινία χαμηλών τόνων με «σινεφίλ» χαρακτηριστικά, ο Ταχυδρόμος γνώρισε απροσδόκητα θερμή υποδοχή από το ευρύ κοινό και κέρδισε διεθνείς διακρίσεις.

Έλαβε το Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής στην 68η Απονομή των Όσκαρ, ενώ ήταν υποψήφια σε τέσσερις ακόμα κατηγορίες που συνήθως περιλαμβάνουν μόνο αμερικανικές παραγωγές: Καλύτερη Ταινία, Καλύτερη Σκηνοθεσία, Α' Ανδρικός Ρόλος, Καλύτερο Προσαρμοσμένο Σενάριο. Η υποψηφιότητά του για Καλύτερη Ταινία του στέρησε το δικαίωμα να διεκδικήσει το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, για το οποίο θα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί.

Επίσης το 1996 έλαβε τρία Βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (τα λεγόμενα βρετανικά Όσκαρ): Σκηνοθεσίας, Μουσικής, Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας.

Ο πρωταγωνιστής Μάσιμο Τροΐζι είχε μυστικά αναβάλει μία εγχείρηση καρδιάς για να προχωρήσουν ομαλά τα γυρίσματα, με αποτέλεσμα να πεθάνει από έμφραγμα λίγο πριν την ολοκλήρωσή τους, σε ηλικία 41 ετών. Με τις υποψηφιότητές του για Όσκαρ (ως πρωταγωνιστής και ένας εκ των σεναριογράφων) είναι ένας από τους μόλις επτά που έχουν προταθεί για το βραβείο μετά θάνατον.

Η ταινία συνέβαλε στην παγκόσμια προβολή της Σαλίνα και ειδικά της παραλίας Πολάρα, η οποία όμως έχει υποστεί ζημιές τα τελευταία χρόνια λόγω του τουριστικού ρεύματος.

Σε πολλές αγγλόφωνες χώρες η ταινία κυκλοφορεί με το πρωτότυπο ιταλικό όνομά της, ώστε να μη συγχέεται με την ταινία The postman του Κέβιν Κόστνερ που κυκλοφόρησε το 1997.