Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 18/11/2014.
Η Ντούπνιτσα (βουλγαρικά: Дупница) είναι πόλη της δυτικής Βουλγαρίας. Είναι στους πρόποδες της ψηλότερης οροσειράς της Βαλκανικής Χερσονήσου, της Ρίλα, και περίπου 50 χλμ. νότια της πρωτεύουσας Σόφιας. Η Ντούπνιτσα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Επαρχίας Κιουστεντίλ. Έχει πληθυσμό 35.506 κατοίκους (2012).
Πανόραμα της Ντούπνιτσα και του Ορους Ρίλα
Προσωνύμιο της πόλης είναι "πόλη του φαρμακείου".
Η Ντούπνιτσα αναφέρεται επίσης ως "Πράσινη και Σκιερή Πόλη", λόγω της θέσης της που την καθιστά αρκετά σκιερή το καλοκαίρι και λόγω της αφθονίας των δένδρων της. Η Ντούπνιτσα είναι, όπως λέγεται συχνά, η "Μικρή Ιταλία της Βουλγαρίας". Το προσωνύμιο αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί κάτοικοι έχουν πάει όλα αυτά τα χρόνια για να εργαστούν και να ζήσουν στην Ιταλία και κάθε καλοκαίρι επιστρέφουν στην πατρίδα τους.
Ιστορία
Θέα του πύργου του ρολογιού της Ντούπνιτσα, του 17ου αιώνα
Η πόλη υπάρχει από την Αρχαιότητα. Ο Γερμανός περιηγητής Αρνολντ φον Χαρφ επισκέφθηκε την Ντούπνιτσα το 1499 και την περιέγραψε ως "όμορφη πόλη". Ανά την ιστορία αναφέρονται τα ονόματα Τομπίνιτσα, Ντούπλα και Ντούμπνιτσα, το τελευταίο σε χρήση μέχρι την Απελευθέρωση της Βουλγαρίας (1878), οπότε το επίσημο όνομα έγινε Ντούπνιτσα. Το 1948 η πόλη μετονομάστηκε Στάνκε Ντινιτρόφ, για μια σύντομη περίοδο το 1949 ονομαζόταν Μάρεκ, για να ξαναονομαστεί Στάνκε Ντινιτρόφ το 1950. Μετά τις δημοκρατικές αλλαγές του 1989 και εξής αποκαταστάθηκε το παλιό όνομα Ντούπνιτσα.
Στις 15 Οκτωβρίου 1902 γύρω στα 600 γυναικόπαιδα κατέφυγαν στην περιοχή της Ντούπνιτσα από τη Μακεδονία για να σωθούν από την επίθεση των τουρκικών στρατευμάτων. Σε ένα λόφο πάνω από την πόλη υπάρχει ένας γιγαντιαίος σταυρός στη μνήμη των Βούλγαρων που χάθηκαν κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον ίδιο λόφο βρίσκονται τα ερείπια ενός μεσαιωνικού φρουρίου.
Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και δεν υπήρξε εκτόπιση Βουλγάρων Εβραίων από πρώην Βουλγαρικά εδάφη, πάνω από 4.000 Εβραίοι από μέρη της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας, που είχαν προσαρτηθεί από τη Βουλγαρία συνελήφθησαν στις 4 Μαρτίου 1943 και εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδο εγκλεισμού στην Ντούπνιτσα. Μετά από 10 μέρες στο στρατόπεδο της Ντούπνιτσα, στις 18-19 Μαρτίου μεταφέρθηκαν με τρένο στο Λομ, στο Δούναβη.
Σήμερα η Ντούπνιτσα είναι μια ταχέως αναπτυσσόμενη πόλη, που συνδυάζει νέα κτίρια με σύγχρονη αρχιτεκτονική με όλα τα ιστορικά της μνημεία. Λόγω της ωραίας θέσης της στους πρόποδες της οροσειράς Ρίλα η πόλη είναι θαυμάσιος προορισμός διακοπών. Ενας από τους κύριους βιομηχανικούς κλάδους είναι η φαρμακευτική εταιρεία Ακτάβις (πρώην ΧεΦεΚα, Βουλγαρικά ΧΦΚ) που δίνει εργασία στο 30%–40% των πολιτών. Οι μικρές επιχειρήσεις αναπτύσσονται ραγδαία λόγω της οικονομικής ανάπτυξης της πόλης.
Η Ντούπνιτσα είναι διάσημη για τα πολιτιστικά φεστιβάλ της. Από τη 1 Μαίου ως τις 2 Ιουνίου πραγματοποιούνται στην πόλη πολλά φεστιβάλ λόγω του πλούσιου Βουλγαρικού εορτολογίου. Η νυχτερινή ζωή είναι σημαντική. Υπάρχουν πολλές παμπ και κλαμπ, όπου οι νέοι συναντιούνται και διασκεδάζουν. Μερικά άλλα δημοφιλή μέρη για κοινωνικές επαφές είναι το πρόσφατα ανακαινισμένο Δημοτικό Πάρκο και ο Δημοτικός Κήπος (Градска градина, Γκράντσκα Γκράντινα).
Τα τελευταία χρόνια η πόλη έχει γίνει διαβόητη από τις δραστηριότητες μιας οργανωμένης εγκληματικής ομάδας με ηγέτες δύο Βούλγαρους γκάνγκστερ, τους πρώην αστυνομικούς Αγγέλ Χρίστοφ και Πλάμεν Γκάλεφ, γνωστούς ως "αδελφούς Γκάλεβι". Χρησιμοποιώντας εκφοβισμό και εκβιασμό έλεγχαν την Ντούπνιτσα σε τέτοιο βαθμό που έχουν περιγραφεί ως "οι ιδιοκτήτες της πρώτης ιδιωτικής πόλης στη Βουλγαρία". Οι Χρίστοφ και Γκάλεφ καταζητούνται έχοντας καταδικασθεί σε πέντε και τέσσερα χρόνια αντίστοιχα αλλά πιστεύεται ότι ελέγχουν ακόμη την πόλη.
Πληθυσμός
Βoύλγαροι (86.81%)
Ρομά (6.96%)
Μη δηλώσαντες (5.92%)
Αλλοι (0.62%)
Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011, οι άνθρωποι που δήλωσαν την εθνική τους ταυτότητα κατανέμονταν ως εξής :[3][4]
Η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης είναι η Μάρεκ Ντούπνιτσα. Η Μάρεκ ήταν κυρίαρχη δύναμη του Βουλγαρικού ποδοσφαίρου στα μέσα της δεκαετίας του 1970, τερματίζοντας 3η στο εθνικό πρωτάθλημα. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έκανε το ντεμπούτο του ως προπονητής με την Αμπερντίν εδώ το 1980, όταν η Αμπερντίν έχασε από τη Μάρεκ με 3-2. Ο Φέργκιουσον είπε ότι ακόμη θυμάται την πόλη με το τότε όνομα Στάνκε Ντινιτρόφ. Η πιο αξέχαστη νίκη της Μάρεκ με σκορ 2-0 ήταν επί της σημερινής κατόχου του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς ΛιγκΜπάγερν Μονάχου στο Στάδιο Μπόντσουκ της Μάρεκ στα πλαίσια του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 1977-1978. Ο τερματοφύλακας Ζεπ Μάγιερ έδωσε ως δώρο τα γάντια του στον τερματοφύλακα ης Μάρεκ Στογιάν Στογιάνοφ. Οι ηλικιωμένοι της πόλης θυμούνται ακόμη τη νίκη επί της Μπάγερν.
Η Μάρεκ κέρδισε επίσης το Κύπελλο Βουλγαρίας το 1978 νικώντας την ΤΣΣΚΑ στον τελικό με σκορ 1-0.
Σήμερα η ποδοσφαιρική ομάδα παίζει στην Τρίτη Κατηγορία της Βουλγαρίας.
Η ομάδα βόλλεϋ, Μάρεκ Γιούνιον-Ιβκονι, είναι υπερδύναμη του Βουλγαρικού πρωταθλήματος ανδρών, κερδίζοντάς το τέσσερις συνεχείς σεζόν από το 2012 ως το 2015.
