PROFILPELAJAR.COM

Η μυκητολογία είναι ο κλάδος της βιολογίας που ασχολείται με τη μελέτη των μυκήτων, συμπεριλαμβανομένων των γενετικών και βιοχημικών τους ιδιοτήτων, της ταξινομίας τους και της χρήσης τους στον άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένης της πηγής για τη βλάστηση, την παραδοσιακή ιατρική, τα τρόφιμα και τα ενθεογόνα, καθώς και τους κινδύνους τους, όπως ως δηλητήριο ή μόλυνση.

Ένας βιολόγος που ειδικεύεται στη μυκητολογία ονομάζεται μυκητολόγος.

Η μυκητολογία διακλαδίζεται στον τομέα της φυτοπαθολογίας, της μελέτης των φυτικών ασθενειών και οι δύο κλάδοι παραμένουν στενά συνδεδεμένοι επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των φυτικών παθογόνων είναι μύκητες.

Σύνοψη

Ιστορικά, η μυκητολογία ήταν κλάδος της βοτανικής επειδή, αν και οι μύκητες είναι εξελικτικά πιο στενά συνδεδεμένοι με τα ζώα παρά με τα φυτά, αυτό δεν αναγνωρίστηκε παρά πριν από μερικές δεκαετίες.^[1] Πρωτοπόροι μυκητολόγοι ήταν οι Ηλίας Μάγκνους Φρις, Κρίστιαν Χέντρικ Πέρσοον, Χάινριχ Άντον ντε Μπάρι, Ελίζαμπεθ Ίτον Μορς και Λούις Ντάβιντ ντε Σβάινιτς. Η Μπεατρίξ Πότερ, συγγραφέας του The Tale of Peter Rabbit, έκανε επίσης σημαντική συμβολή στον τομέα.^[2]

Ο Ιταλός Πιερ Αντρέα Σακάρντο ανέπτυξε ένα σύστημα για την ταξινόμηση των ατελών μυκήτων (Fungi imperfecti) με βάση το χρώμα και τη μορφή των σπορίων, το οποίο έγινε το κύριο σύστημα που χρησιμοποιήθηκε πριν από την ταξινόμηση με ανάλυση DNA. Είναι πιο διάσημος για το Sylloge του, το οποίο ήταν ένας περιεκτικός κατάλογος με όλα τα ονόματα που είχαν χρησιμοποιηθεί για τα μανιτάρια. Το Sylloge εξακολουθεί να είναι το μόνο έργο αυτού του είδους που ήταν τόσο ολοκληρωμένο για το βοτανικό βασίλειο των μυκήτων όσο και αρκετά μοντέρνο.

Πολλοί μύκητες παράγουν τοξίνες,^[3] αντιβιοτικά^[4] και άλλους δευτερογενείς μεταβολισμούς. Για παράδειγμα, το κοσμοπολίτικο γένος Fusarium και οι τοξίνες του που σχετίζονται με θανατηφόρα ξεσπάσματα διατροφικής τοξικής αλευκίας στους ανθρώπους μελετήθηκαν εκτενώς από τον Αβραάμ Ζ. Τζοφέ.^[5]

Οι μύκητες είναι θεμελιώδεις για τη ζωή στη γη με τους ρόλους τους ως συμβίωσης, π.χ. με τη μορφή μυκόρριζων, συμβιόντων εντόμων και λειχήνων. Πολλοί μύκητες είναι σε θέση να διασπάσουν πολύπλοκα οργανικά βιομόρια όπως η λιγνίνη, το πιο ανθεκτικό συστατικό του ξύλου και ρύπους όπως τα ξενοβιοτικά, το πετρέλαιο και οι πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες. Με την αποσύνθεση αυτών των μορίων, οι μύκητες παίζουν κρίσιμο ρόλο στον παγκόσμιο κύκλο του άνθρακα.

Οι μύκητες και άλλοι οργανισμοί που παραδοσιακά αναγνωρίζονται ως μύκητες, όπως οι ωομύκητες και οι μυξομύκητες, είναι συχνά οικονομικά και κοινωνικά σημαντικοί, καθώς ορισμένοι προκαλούν ασθένειες των ζώων (συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων) και των φυτών.^[6]

Εκτός από τους παθογόνους μύκητες, πολλά είδη μυκήτων είναι πολύ σημαντικά για τον έλεγχο των ασθενειών των φυτών που προκαλούνται από διαφορετικά παθογόνα. Για παράδειγμα, τα είδη του γένους των νηματωδών μυκήτων Trichoderma θεωρούνται ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες βιολογικού ελέγχου ως εναλλακτική λύση στα προϊόντα με βάση τα χημικά για αποτελεσματική διαχείριση ασθενειών των καλλιεργειών.

Οι συναντήσεις πεδίου για την εύρεση ενδιαφέροντων ειδών μυκήτων είναι γνωστές ως «επιδρομές», μετά την πρώτη τέτοια συνάντηση που οργανώθηκε από το Woolhope Naturalists' Field Club το 1868 και με τίτλο «Μια επιδρομή ανάμεσα στους μύκητες».^[7]

Μερικοί μύκητες μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες σε ανθρώπους και άλλα ζώα. Η μελέτη των παθογόνων μυκήτων που προσβάλλουν τα ζώα αναφέρεται ως ιατρική μυκητολογία.^[8]

Ιστορία

Πιστεύεται ότι οι άνθρωποι άρχισαν να μαζεύουν μανιτάρια ως τροφή στην προϊστορική εποχή. Για τα μανιτάρια γράφτηκε για πρώτη φορά στα έργα του Ευριπίδη (480-406 π.Χ.). Ο Έλληνας φιλόσοφος Θεόφραστος από την Ερεσό (371-288 π.Χ.) ήταν ίσως ο πρώτος που προσπάθησε να ταξινομήσει συστηματικά τα φυτά. Τα μανιτάρια θεωρούνταν φυτά που δεν είχαν ορισμένα όργανα. Ήταν αργότερα ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23 – 79 μ.Χ.), ο οποίος έγραψε για τις τρούφες στην εγκυκλοπαίδειά του Φυσική Ιστορία.^[9] Η λέξη μυκητολογία προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά μύκης, που σημαίνει «μύκητας» και το επίθημα -λογία, που σημαίνει «μελέτη».^[10]

«	Οι μύκητες και οι τρούφες δεν είναι ούτε βότανα, ούτε ρίζες, ούτε λουλούδια, ούτε σπόροι, αλλά απλώς η περιττή υγρασία ή χώμα, δέντρων ή σάπιου ξύλου και άλλων σάπιων πραγμάτων. Αυτό είναι ξεκάθαρο από το γεγονός ότι όλοι οι μύκητες και οι τρούφες, ειδικά εκείνες που χρησιμοποιούνται για φαγητό, αναπτύσσονται πιο συχνά σε βροντές και υγρό καιρό.	»
—Ιερώνυμος Μποκ, 1552^[11]

Ο Μεσαίωνας είδε μικρή πρόοδο στο σώμα της γνώσης για τους μύκητες. Ωστόσο, η εφεύρεση του τυπογραφείου επέτρεψε στους συγγραφείς να διαλύσουν τις δεισιδαιμονίες και τις παρανοήσεις σχετικά με τους μύκητες που είχαν διαιωνιστεί από τους κλασικούς συγγραφείς.^[12]

Η αρχή της σύγχρονης εποχής της μυκητολογίας ξεκινά με τη δημοσίευση του 1737 του Πιερ Αντόνιο Μικέλι, Nova plantarum genera.^[13] Δημοσιεύτηκε στη Φλωρεντία και αυτό το θεμελιώδες έργο έθεσε τα θεμέλια για τη συστηματική ταξινόμηση των χόρτων, των βρύων και των μυκήτων. Ο ίδιος δημιούργησε τα ακόμη ισχύοντα ονόματα γένους Polyporus (Πολύπορος) και Tuber, όπου και τα δύο χρονολογούνται στο 1729 (αν και οι περιγραφές τροποποιήθηκαν αργότερα ως άκυρες από τους σύγχρονους κανόνες).

Ο ιδρυτής ονοματολόγος Κάρολος Λινναίος συμπεριέλαβε μύκητες στο διωνυμικό σύστημα ονοματοδοσίας του το 1753, όπου κάθε τύπος οργανισμού έχει ένα όνομα δύο λέξεων που αποτελείται από ένα γένος και ένα είδος (ενώ μέχρι τότε οι οργανισμοί συχνά χαρακτηρίζονταν με λατινικές φράσεις που περιείχαν πολλές λέξεις). Πήρε τα επιστημονικά ονόματα πολλών γνωστών ταξινομικών ομάδων μανιταριών, όπως το Boletus (Βωλίτης) και το Agaricus (Αγαρικό), που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι μύκητες εξακολουθούσαν να θεωρούνται ότι ανήκαν στο φυτικό βασίλειο, έτσι κατηγοριοποιήθηκαν στο βιβλίο του Species Plantarum. Τα είδη μυκήτων του Λινναίου δεν ήταν τόσο περιεκτικά όσο τα φυτικά του ταξινομικά είδη, ωστόσο, ομαδοποιούσαν όλα τα βραγχωμένα μανιτάρια με μίσχο στο γένος Αγαρικό. Υπάρχουν χιλιάδες βραγχωμένα είδη, τα οποία αργότερα χωρίστηκαν σε δεκάδες διαφορετικά γένη. Στη σύγχρονη χρήση του, το Αγαρικό αναφέρεται μόνο σε μανιτάρια που σχετίζονται στενά με το κοινό μανιτάρι του γένους, Agaricus bisporus (Λευκό μανιτάρι). Για παράδειγμα, ο Λινναίος έδωσε το όνομα Agaricus deliciosus σε ένα είδος μανιταριού σαφράν, αλλά το σημερινό του όνομα είναι Lactarius deliciosus. Από την άλλη, το μανιτάρι του αγρού Agaricus campestris (Πρόβειο) διατηρεί το ίδιο όνομα από τη δημοσίευση του Λινναίου. Η λέξη «αγαρικό» εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για οποιοδήποτε μανιτάρι με βράγχια, που αντιστοιχεί στη χρήση της λέξης από το Λινναίο.

Ο όρος μυκητολογία και ο συμπληρωματικός όρος μυκητολόγος αποδίδονται παραδοσιακά στον Μάιλς Τζόζεφ Μπέρκλεϊ το 1836.^[14] Ωστόσο, ο μυκητολόγος εμφανίστηκε σε γραπτά του Άγγλου βοτανολόγου Ρόμπερτ Κέυ Γκρέβιλ ήδη από το 1823 σε σχέση με τον Λούις Ντάβιντ ντε Σβάινιτς.^[15]

Μυκητολογία και ανακάλυψη φαρμάκων

Για αιώνες, ορισμένα μανιτάρια έχουν τεκμηριωθεί ως παραδοσιακό φάρμακο στην Κίνα, στην Ιαπωνία και στη Ρωσία. Αν και η χρήση των μανιταριών στην παραδοσιακή ιατρική επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στην ασιατική ήπειρο, οι άνθρωποι σε άλλα μέρη του κόσμου όπως η Μέση Ανατολή, η Πολωνία και η Λευκορωσία έχουν τεκμηριωθεί ότι χρησιμοποιούν μανιτάρια για ιατρικούς σκοπούς.

Τα μανιτάρια παράγουν μεγάλες ποσότητες βιταμίνης D όταν εκτίθενται στην υπεριώδη ακτινοβολία (UV).^[16] Η πενικιλλίνη, η κυκλοσπορίνη, η γκριζεοφουλβίνη, η κεφαλοσπορίνη και η ψιλοκυβίνη είναι παραδείγματα φαρμάκων που έχουν απομονωθεί από μούχλα ή άλλους μύκητες.^[17]^[18]

Παραπομπές

↑ «Towards a natural system of organisms: proposal for the domains Archaea, Bacteria, and Eucarya». Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 87 (12): 4576–4579. June 1990. doi:10.1073/pnas.87.12.4576. PMID 2112744. Bibcode: 1990PNAS...87.4576W.
↑ «On the Emergence of Candida auris: Climate Change, Azoles, Swamps, and Birds» (στα αγγλικά). mBio 10 (4): 1786–1787. July 2019. doi:10.3201/eid2509.ac2509. PMID 31337723.
↑ Microbial Toxins, Vol. VI Fungal Toxins. New York: Academic Press. 1971. σελ. 251.
↑ «Antibiotics produced by fungi». The Botanical Review 17 (6): 357–430. 1951. doi:10.1007/BF02879038. ISSN 0006-8101. https://archive.org/details/sim_botanical-review_1951-06_17_6/page/n2.
↑ E.g. «Intoxication produced by toxic fungi Fusarium poae and F. sporotrichioides on chicks». Toxicon 16 (3): 263–273. 1978. doi:10.1016/0041-0101(78)90087-9. PMID 653754.
↑ «Harmful fungi in both agriculture and medicine». Revista Iberoamericana de Micologia 24 (1): 3–13. March 2007. PMID 17592884.
↑ Anon (1868). «A foray among the funguses». Transactions of the Woolhope Naturalists' Field Club (Woolhope Naturalists' Field Club.) 1868: 184–192. https://www.biodiversitylibrary.org/item/44662#page/254/mode/1up.
↑ Pathogenic Fungi. Caister Academic Press. 2008. ISBN 978-1-904455-32-5.
↑ Pliny the Elder. «Book 19, Chapter 11» [Natural History]. www.perseus.tufts.edu. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2021.
↑ A Glossary of Scientific Terms for general use (στα Αγγλικά). 1861. σελ. 131.
↑ De stirpium maxime earum quae in Germania nostra nascuntur, usitatis nomenclaturis. Strasbourg. In Ainsworth 1976, σελ. 13 quoting «Micheli and the discovery of reproduction in fungi.». Transactions of the Royal Society of Canada. 3 9: 1–25. 1915.
↑ Ainsworth 1976, σελ. 13.
↑ Ainsworth 1976, σελ. 4.
↑ Ainsworth 1976, σελ. 2.
↑ Greville, Robert Kaye (April 1823). «Observations on a New Genus of Plants, belonging to the Natural Order Gastromyci». The Edinburgh Philosophical Journal 8 (16): 257.
↑ «A Review of Mushrooms as a Potential Source of Dietary Vitamin D». Nutrients 10 (10): 1498. October 2018. doi:10.3390/nu10101498. PMID 30322118.
↑ «Fungal Bioactive Metabolites of Pharmacological Relevance | Frontiers Research Topic». www.frontiersin.org. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2021.
↑ «Aspergillus alliaceus - an overview | ScienceDirect Topics». www.sciencedirect.com. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2021.