Το μνημείο των πεσόντων στο Μακρύγιαλο ΠιερίαςΠαραλία Μακρύγιαλου Πιερίας
Ο Μακρύγιαλος είναι μεγάλος οικισμός στις βόρειες ακτές του νομού Πιερίας. Από το 2011 με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης αποτελεί τοπική κοινότητα του Δήμου Πύδνας-Κολινδρού[1]. Έχει 1.681 κατοίκους, με βάση την απογραφή του 2011. Είναι τουριστικό και αλιευτικό κέντρο. Οι κάτοικοι είναι Πόντιοι, Καταφυγιώτες και Βλάχοι. Ασχολούνται με τη γεωργία (ελιές, σιτηρά, ψάρια, μύδια) και με την αλιεία. Το 1993 ανακαλύφθηκε προϊστορικός οικισμός[2] από τη Νεολιθική Εποχή. Απέχει από την Κατερίνη 21 χιλιόμετρα.
Τοπική Κοινότητα Μακρυγιάλου
Η Τοπική Κοινότητα περιλαμβάνει, εκτός από το Μακρύγιαλο, και την Αρχαία Πύδνα. Έχει 1.706 κατοίκους και 2 οικισμούς (2011). Είναι υποδιαίρεση της Δημοτικής Ενότητας Μεθώνης, η οποία προήλθε από τον καταργημένο καποδιστριακόΔήμο Μεθώνης στον οποίο και ανήκε ο Μακρύγιαλος από το 1998 έως το 2011 όταν και συγχωνεύθηκε στον Δήμο Πύδνας - Κολινδρού.
Υποδομή
Ο κύριος ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο. Υπάρχουν επίσης παρεκκλήσια και ξωκλήσια, όπως η Αγία Παρασκευή, ο Άγιος Ιωάννης και ο Άγιος Δημήτριος. Λειτουργεί εξαθέσιο Δημοτικό Σχολείο (και διθέσιο νηπιαγωγείο)και Γυμνάσιο. Στο Μακρύγιαλο έχει επίσης συνεταιρισμό οστρακοκαλλιεργητών και αγροτικό ιατρείο. Οι εξαγωγές των θαλασσινών γίνονται στη γειτονική Ιταλία. Τα τελευταία χρόνια έγιναν από το Δήμο έργα ανάπλασης του χώρου στην Παραλία Μακρύγιαλου. Υπάρχει Πολιτιστικός Σύλλογος, με ποντιακές συλλογές. Στο δεύτερο μισό του Ιουλίου λαμβάνει χώρα η "Μυδοχαρά", τοπικό πανηγύρι όπου προσφέρονται ψητά μύδια και τσίπουρο[3][4]. Η ποδοσφαιρική ομάδα Κεραυνός Μακρύγιαλου ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1940 και σήμερα αγωνίζεται στη Γ΄ ερασιτεχνική. Από το 1916 έως το 2000, ο Μακρύγιαλος εξυπηρετούνταν με σιδηροδρομική σύνδεση με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
Ιστορικά στοιχεία
Το όνομα του χωριού οφείλεται στη μεγάλη του (μακριά) παραλία[5], στον αιγιαλό. Τις τελευταίες δεκαετίες το κύμα μεταναστών από το χωριό προς την Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία ήταν σημαντικότατο.
Η ίδρυση του χωριού τοποθετείται στο 1908. Πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν Βόσνιοι και έγιναν γεωργοί. Έπειτα από θανάτους από ισπανική γρίπη το 1936 κάποιοι κινήθηκαν για να αποκατασταθούν ως ακτήμονες. Ο εσωτερικός τουρισμός ξεκίνησε προπολεμικά. Ιδρύθηκε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Εγγύς Ανατολής αμερικανικών συμφερόντων.
Το 1913 το χωριό είχε 64 οικίες, σύμφωνα με πίνακα της Υποδιοικήσεως Κατερίνης. Υπαγόταν στο Δήμο Κολινδρού, έναν από τους τρεις δήμους της Πιερίας (οι άλλοι δύο ήταν ο Δήμος Κατερίνης και ο Δήμος Λιτοχώρου).
