PROFILPELAJAR.COM

Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Φρούγι (ύπατος το 27)
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	0ος αιώνας π.Χ.;
Συνθήκες θανάτου	θανατική ποινή
Χώρα πολιτογράφησης	Αρχαία Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Σκριβωνία Μάγνα
Τέκνα	Γναίος Πομπήιος Μάγνος (σύζυγος της Κλαυδίας Αντωνίας); Λεύκιος Καλπούρνιος Πίσων Φρούγι Λικινιανός; Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Φρούγι; Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Σκριβωνιανός; Licinia Magna
Γονείς	Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Φρούγι
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Ρωμαίος συγκλητικός; Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (27); Legatus Augusti pro praetore
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Φρούγι (λατιν.: Marcus Licinius Crassus Frugi, άκμασε τον 1ο αι. μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος ευγενής με υπατικό βαθμό, που έζησε κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η μητέρα του, Φρούγκι, ήταν Ρωμαία γυναίκα, ενώ ο πατέρας του ήταν ο ύπατος του 14 π.Χ. και ανθύπατος (κυβερνήτης) Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Φρούγι. Ο υιοθετημένος παππούς τού Φρούγι ήταν ο ύπατος και στρατηγός Μάρκος Λικίνιος Κράσσος ο Νεώτερος. Ο Κράσσος ήταν εγγονός του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου, ενός της Τριανδρίας, και ο τελευταίος γνωστός άμεσος απόγονος του πάππου του αυτού. Είχε μια κόρη, που ονομάστηκε Λικινία και παντρεύτηκε τον ύπατο Λεύκιο Καλπούρνιο Πίσωνα. Ο γιος τους, Γάιος Καλπούρνιος Πίσων, ήταν συνωμότης εναντίον του Αυτοκράτορα Νέρωνα.

Βιογραφία

Η σταδιοδρομία του ως δημόσιας προσωπικότητας έχει διατηρηθεί σε μια επιγραφή που σώζεται στη Ρώμη.Ο Φρούγι υπηρέτησε ως πραίτωρ του άστεως, στη συνέχεια το 27 ως κανονικός ύπατος με τον Λεύκιο Καλπούρνιο Πίσωνα ως συνάδελφό του. ^[1] Κάποτε μετά το 44 υπηρετούσε ως ανθύπατος (κυβερνήτης) της Μαυριτανίας. Επίσης, έγινε δεκτός στον Σύλλογο των Ποντιφικών, ένα από τα τέσσερα πιο διάσημα αρχαία ρωμαϊκά ιερατεία.

Όταν ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος έφυγε από τη Ρώμη για να ολοκληρώσει την κατάκτηση της Βρετανίας, σύμφωνα με τα λόγια της Μπάρμπαρα Λέβικ, ο Φρούγι ήταν ένας από τους "γαλαξίες των διακεκριμένων υπάτων με υψηλές προσδοκίες ή στρατιωτικό ταλέντο" που τον συνόδευε, μοιραζόμενος έτσι "τη δόξα, και αποφεύγοντας να βλάψει τη Ρώμη".^[2] Όταν ο Κλαύδιος εόρτασε τη νίκη του, όταν επέστρεψε στη Ρώμη το 43 με έναν θρίαμβο, ο Φρούγι ήταν επίσης μαζί του. Σε αυτή την περίπτωση, ο Κλαύδιος απάλλαξε τον Φρούγι από το να φορά μία με πορφυρή άκρη τόγκα (είχε κερδίσει την ίδια τιμή σε προηγούμενη περίπτωση). Ο Φρούγκι ήρθε στην παρέλαση ντυμένος με μια τουνίκα με κεντημένους φοίνικες και κάνοντας βόλτα έφιππος.

Οικογένεια

Ο Φρούγι είχε νυμφευτεί μια ευγενή γυναίκα, που ονομαζόταν Σκριβωνία Μάγνα.^[3] Η Σκριβωνία ήταν άμεση απόγονος της Πομπήιου, από την κόρη του Πομπήιου από τον τρίτο γάμο του με τη Μουκία Τερτία.

Η Σκριβωνία γέννησε στον Φρούγι τα ακόλουθα παιδιά:

Γναίος Πομπήιος Μάγνος.^[3] Νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα Κλαυδία Αντωνία το 43, την κόρη και το μοναδικό παιδί του Κλαύδιου από τον δεύτερο γάμο του με την Αιλία Παιτίνα. Η Αντωνία τον παντρεύτηκε ως πρώτο σύζυγό της και δεν είχαν παιδιά. Ο Μάγνος δολοφονήθηκε το 47.
Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Φρούγι. Υπηρέτησε ως ύπατς το 64^[3] υπό τον Αυτοκράτορα Νέρωνα. Ο Νέρων διέταξε την εκτέλεση του Φρούγι μεταξύ 66 και 68, λόγω των πληροφοριών που έφερε εναντίον του ο Μάρκος Ακουίλιος Ρέγουλος.^[4] Μετά το τέλος του, η χήρα του, η Σουλπικία Πραιτεξτάτα, εμφανίστηκε το 70 σε μια συνεδρίαση της Συγκλήτου, αναζητώντας εκδίκηση για τον θάνατο του Φρούγι. ^[4] Αυτό οδήγησε στη δίωξη του Ρέγουλου από τη Σύγκλητο, μαζί με τον συνδεδεμένο πολιτικό κύκλο του. ^[5] Με τη Σουλπικία Πραιτεξτάτα, ο Φρούγι είχε τρεις γιους και μια κόρη: Λεύκιος Σκριβώνιος Λίβων Ρουπίλιος Φρούγι Μπόνος (ύπατος το 88), Μάρκος Λικίνιος Σκριβώνιος Καμερίνος και Γάιος Καλπούρνιος Πίσων Κράσσος Φρούγι Λικίνιος (ύπατος το 87) ^[6]. Η κόρη του ήταν η Λικινία Πραιτεξτάτα, η οποία υπηρέτησε ως αρχηγός των Εστιάδων Παρθένων.^[7]
Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Σκριβωνιανός.^[3] Κάποιες φορές μεταξύ του 68 και του 69 ο στρατηγός Μάρκος Αντώνιος Πρίμος είχε προσφερθεί να κάνει τον Σκριβωνιανό Αυτοκράτορα, αλλά ο Σκριβωνιός αρνήθηκε. Ο Τάκιτος δείχνει ότι δολοφονήθηκε κάποια στιγμή μετά τον θάνατο τού μικρότερου αδελφού του Λυκινιανού. ^[8]
Λεύκιος Καλπούρνιος Πίσων Φρούγι Λικινιανός,^[3] που υιοθετήθηκε από μέλος του γένους των Καλπουρνίων. Αργότερα υιοθετήθηκε από τον -για λίγο- Αυτοκράτορα Γάλβα (βασ. 68-69). Ο Λικινιανός έγινε γιος και κληρονόμος του Γάλβα, αλλά δολοφονήθηκε με εντολή του Όθωνα, άλλου υποψήφου για τον θρόνο. Ο Λικινιανός νυμφεύτηκε μια γυναίκα που ονομαζόταν Βερανία Γεμίνα, η οποία προερχόταν από μια οικογένεια που είχε υπατικό βαθμό.
Λικινία Μάγνα. Παντρεύτηκε τον συγκλητικό Λεύκιο Καλπούρνιο Πίσωνα,^[3] ο οποίος υπηρέτησε ως ένας από τους υπάτους το 57.[1]^[9] Ο Πίσων αργότερα δολοφονήθηκε με εντολή του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού. Η Λικινία και ο Πίσων είχαν μια κόρη που ονομαζόταν Καλπουρνία, η οποία παντρεύτηκε τον Καλπούρνιο Πίσωνα Γαλεριανό, γιο του Γάιου Καλπούρνιου Πίσωνα (συνύπατος το 41 με τον Κλαύδιο).^[10] Ο Καλπούρνιος Πίσων Γαλεριανός εκτελέστηκε το 70 για την αντίθεσή του εναντίον τού Βεσπασιανού.^[11] Η Λικινία πέθανε σε άγνωστη ημερομηνία μεταξύ 70 και 80, καθώς ο τάφος της, που βρέθηκε στον χώρο της Βίλας Μποναπάρτε κοντά στην Πόρτα Σαλαρία, χρονολογείται από αυτή την περίοδο. Το κτήμα μπορεί να ήταν μέρος των προαστιακών ιδιοκτησιών της οικογένειας και η επιτάφια πλάκα της εκτίθεται στα Μουσεία του Βατικανού.^[12]

Την άνοιξη του 47 ο Φρούγι, η σύζυγός του και ο Γναίος Πομπήιος Μάγνος εκτελέστηκαν με εντολή της αυτοκράτειρας Βαλερίας Μεσσαλίνας. Μετά τα λείψανά τους τοποθετήθηκαν στον τάφο της Λικινίας Καλπουρνίας, που βρίσκεται στην Βία Σαλαρία. Επίσης, στον τάφο τάφηκε ο γιος τους, ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος Φρούγι ο Μικρός.

Βλέπε επίσης

Παραπομπές

↑ Attilio Degrassi, I fasti consolari dell'Impero Romano dal 30 avanti Cristo al 613 dopo Cristo (Rome, 1952), p. 9
↑ Levick, Claudius (New Haven: Yale University, 1990), p. 142 (ISBN 0300047347)
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 ^3,5 Syme, The Roman Revolution, p. 578
↑ ^4,0 ^4,1 Shelton, The Women of Pliny's Letters, p. 153
↑ Rutledge, Imperial Inquisitions: Prosecutors and Informants from Tiberius to Domitian, p.119
↑ Rudich, Political Dissidence Under Nero: The Price of Dissimulation, p. 203
↑ Romeins Imperium – Marcus Licinius Crassus Frugi translated from Dutch to English
↑ Tacitus, The Histories, Book I:48.
↑ Elsner, Life, Death and Representation: Some New Work on Roman Sarcophagi, p. 57
↑ The Cambridge Ancient History. Vol. 5, VII ed. London: Cambridge University Press, 1970–2007.
↑ Anne Publie. "Les Cneuius". & Anne Publie. "Les Caesoninus"
↑ Elsner, Life, Death and Representation: Some New Work on Roman Sarcophagi, pp. 31, 46

Βιβλιογραφία

Σουητόνιος, Οι Ζωές των Δώδεκα Καίσαρων, "Κλαύδιο", Κλ. 17
Τακίτος, ΑναλΕφημερίδες
Τακίτος, Οι Ιστορίες, Κλασικοί Πινγκουίνες, 2009
http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Gazetteer/Places/Europe/Italy/Lazio/Roma/Rome/_Texts/Lanciani/LANPAC/6*.html
Ρ. Σάιμ, Η Ρωμαϊκή Επανάσταση (Οξφόρδη: Πανεπιστημιακή Τύπο, 2002)
Σ.Χ. Ράτλετζ, Αυτοκρατορικές Ιερά Εξέτασεις: Εισαγγελείς και πληροφοριοδότες από τον Τιβέριο έως τον Δομιθιανό (Google eBook), Ράτλέτζ, 2002
J. Elsner & J. Huskinson, Ζωή, Θάνατος και Αντιπροσωπεία: Μερικά Νέα Έργα για τους Ρωμαίους Σαρκοφάγους (Google eBook), Walter de Gruyter, 2010
Β. Ρούντιχ, Πολιτική Αντίθεση υπό τον Νέρωνα: Η τιμή της απομίμησης, Ρουτλέτζ, 2013
Η Τζ. Σέλτον, Οι Γυναίκες των Επιστολών του Πλίνι, Ρούτλέτζ, 2013