Η Κλάουντια Καρντινάλε (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Κλωντ Ζοζεφίν Ροζ Καρντινάλε, Τύνιδα, 15 Απριλίου 1938) είναι Ιταλίδα ηθοποιός. Έχει παίξει σε περισσότερες από 150 ταινίες και τη δεκαετία 1960-1970 ήταν από τις σημαντικότερες σταρ του ιταλικού κινηματογράφου.
Βιογραφία
Καταγωγή και νεανικά χρόνια
Οι παππούδες της κατάγονταν από τη Σικελία και είχαν εγκατασταθεί στην Τυνησία την εποχή που ήταν ακόμη γαλλικόπροτεκτοράτο. Οι γονείς της, η Γιολάντα και ο Φραντσέσκο, αν και είχαν γεννηθεί στην Αφρική, διατηρούσαν την ιταλική υπηκοότητα. Οι μητρικές της γλώσσες είναι τα αραβικά της Τυνησίας, τα γαλλικά και η διάλεκτος της Σικελίας. Όταν ξεκίνησε την κινηματογραφική της καριέρα στην Ιταλία, τα ιταλικά τα μιλούσε με αρκετή δυσκολία γι’ αυτό και στις πρώτες της ταινίες ντουμπλάρανε τη φωνή της.
Το 1957, κατά τη διάρκεια της «Εβδομάδας ιταλικού κινηματογράφου» στην Τύνιδα, κέρδισε στον διαγωνισμό «Η πιο ωραία Ιταλίδα της Τυνησίας»[1] διαγωνισμός του οποίου το έπαθλο ήταν ένα ταξίδι στη Βενετία για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Στη Βενετία δεν περνά απαρατήρητη και της γίνεται πρόταση να παρακολουθήσει τη Σχολή Κινηματογράφου της Ρώμης. Την πρόταση την δέχεται, όμως εγκαταλείπει τα μαθήματα μετά ένα τρίμηνο, καθώς οι επιδόσεις της στην υποκριτική δεν ήταν ιδιαίτερα καλές και η έλλειψη ευχέρειας που είχε στην ιταλική γλώσσα έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.
Όμως η επιστροφή της στην Τύνιδα θα συνοδευτεί από μια επώδυνη ανακάλυψη: έχει μείνει έγκυος. Είναι το αποτέλεσμα μιας σύντομης και δραματικής σχέσης που είχε με έναν Γάλλο, 10 χρόνια μεγαλύτερό της, σχέση που ξεκίνησε με βίαιο τρόπο. Αποφασίζει να μην προχωρήσει σε έκτρωση και για να λύσει το προσωπικό της αδιέξοδο αποδέχεται την πρόταση για συμβόλαιο αποκλειστικότητας με την εταιρεία παραγωγής του Φράνκο Κριστάλντι και επιστρέφει στην Ιταλία.[2]
Καριέρα
1958-1960
Η πρώτη της ιταλική ταινία είναι η πολύ επιτυχημένη κωμωδία «Ο κλέψας του κλέψαντος». Αν και ο ρόλος της δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος, η φωτογένειά της την κάνει αμέσως γνωστή και αναγνωρίσιμη. Ακολουθούν άλλες δυο ταινίες, στις οποίες εργάζεται κρύβοντας από όλους την εγκυμοσύνη της. Η ψυχολογική της κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή, έχει πάθει κατάθλιψη και κατατρύχεται από βασανιστικές σκέψεις αυτοκτονίας. Όταν πλέον έχει φτάσει στον έβδομο μήνα της, πηγαίνει στον παραγωγό για να ζητήσει διακοπή του συμβολαίου της. Ο Κριστάλντι μαντεύει το πρόβλημα και αποφασίζει να τη στηρίξει. Την βοηθάει να αντιμετωπίσει την οικογένειά της (που ακόμη δεν γνωρίζει τίποτα για το θέμα) και την στέλνει στο Λονδίνο για να γεννήσει μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα του ιταλικού Τύπου.[3]
Όμως ο Κριστάλντι θα της επιβάλει να συνεχίσει να κρατά κρυφή την ύπαρξη του παιδιού που θα γεννηθεί για να μην καταρρεύσει η εικόνα που είχε το κοινό γι’ αυτήν, η εικόνα μιας δροσερής και αγνής ενζενί. Δεν της είναι δυνατόν να αρνηθεί καθότι το συμβόλαιο που έχει υπογράψει τον προηγούμενο χρόνο είναι αμερικάνικου τύπου, κρατά δηλαδή η εταιρεία παραγωγής τον πλήρη έλεγχο όχι μόνο στην καριέρα της αλλά και στην ιδιωτική της ζωή. Θα κρατήσει το μυστικό της για 7 ολόκληρα χρόνια και ο γιος της ο Πάτρικ μεγαλώνει με την οικογένειά της και αναφέρεται σαν ο μικρός της αδελφός. Ούτε στον ίδιον δεν της επιτρέπουν να αποκαλύψει την πραγματική τους σχέση. Όταν μια σκανδαλοθηρική εφημερίδα δημοσιεύει την αλήθεια, η Καρντινάλε πλέον νιώθει απελευθερωμένη και διηγείται τα πάντα σε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Έντσο Μπιάτζι.
1960-1970
Αρχίζει να γυρίζει τη μια ταινία μετά την άλλη. Η στρατηγική του Κριστάλντι, για να την καθιερώσει, ήταν να την βάζει να παίζει μικρούς ρόλους αλλά σε ταινίες σπουδαίων σκηνοθετών, οι οποίοι γίνονται σιγά σιγά οι δάσκαλοί της στην υποκριτική. Από το 1960 μέχρι το 1963 παίζει σε 10 ταινίες.
Το 1963 είναι μια εξαιρετική χρονιά για την καριέρα της. Συνεργάζεται με δυο από τους σπουδαιότερους Ιταλούς σκηνοθέτες: με τον Λουκίνο Βισκόντι στην ταινία Ο γατόπαρδος και με τον Φεντερίκο Φελίνι στην ταινία 8½. Τα γυρίσματα σε κάθε ταινία θα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Βισκόντι αφήνει απέξω τον υπόλοιπο κόσμο, έχει ανάγκη την ησυχία για να εργαστεί, στο πλατό επικρατεί μια ατμόσφαιρα σχεδόν θρησκευτικής ευλάβειας, στο σενάριο δεν επιτρέπεται ν’ αλλαχτεί ούτε ένα κόμμα.
Σκηνή από τον Γατόπαρδο με την Καρντινάλε, τον Μπαρτ Λάνκαστερ και τον Αλέν Ντελόν
Από την άλλη, στο πλατό του Φελίνι επικρατεί αναστάτωση και ζωντάνια. Το φασαριόζικο κλίμα και ο θόρυβος τροφοδοτούν την έμπνευσή του. Αποζητά τον αυτοσχεδιασμό από τους ηθοποιούς του αλλά καταφέρνει να τους οδηγεί εκεί που θέλει αυτός. Η συμμετοχή της σε αυτές τις δυο ταινίες θα την καθιερώσουν ως αστέρι πρώτου μεγέθους. Μάλιστα η φωνή της θ’ ακουστεί για πρώτη φορά στην ταινία του Φελίνι. Θα είναι ο πρώτος σκηνοθέτης που δεν θα θελήσει να την ντουμπλάρει. Γι’ αυτόν η κάθε διαφορά είναι ποίηση, ακόμη και η τόσο ξεχωριστή βραχνή φωνή της.[4] Ο Γατόπαρδος θα αποσπάσει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και η ερμηνεία της ως Αντζέλικα θα μείνει στην ιστορία. Η ίδια διηγείται πως ο Βισκόντι της έπλασε το βλέμμα, το χαμόγελο και της έμαθε πώς να καθοδηγεί το σώμα της.[5]
Το 1963 θα γυρίσει και την πρώτη της αμερικάνικη ταινία, τον Ροζ πάνθηρα. Ο συμπρωταγωνιστής της Ντέιβιντ Νίβεν, με το εγγλέζικο χιούμορ του, θα της χαρίσει ένα ιδιαίτερα εκκεντρικό κομπλιμέντο: «η πιο όμορφη ιταλική εφεύρεση… μετά τα σπαγκέτι!». Για 3 χρόνια θα εργαστεί μόνιμα στις ΗΠΑ, συμμετέχοντας σε πολλές ταινίες. Θα δουλέψει με πολλά διάσημα αστέρια του Χόλιγουντ όπως ο Ροκ Χάτσον, ο Μπαρτ Λάνκαστερ, ο Τόνι Κέρτις, ο Σον Κόνερι, ο Τζον Γουέιν, η Ρίτα Χέιγουορθ κ.ά.
Το 1967 παντρεύεται στην Ατλάντα των ΗΠΑ τον παραγωγό Φράνκο Κριστάλντι, ύστερα από επταετή δεσμό. Ο γάμος τους δεν είναι έγκυρος στην Ιταλία αλλά ο Κριστάλντι αποφασίζει και υιοθετεί τον γιο της Πάτρικ. Η Καρντινάλε νιώθει ότι του χρωστάει ευγνωμοσύνη για την καριέρα της αλλά κυρίως γιατί την βοήθησε με την εγκυμοσύνη της αλλά αισθάνεται ότι ο δεσμός τους και στη συνέχεια ο γάμος τους είναι μια προσπάθεια από την πλευρά του να την κρατάει βασανιστικά δέσμια της εταιρείας παραγωγής του.[6]
1970-1980
Στις αρχές της δεκαετίας θα γυρίσει στην Ιταλία, όπου θα λάβει μέρος σε αρκετές ευρωπαϊκές παραγωγές. Η ταινία που θα καθορίσει την μετέπειτα πορεία της έρχεται το 1973-4. Είναι η ταινία Αίμα στην κόψη του ξυραφιού με σκηνοθέτη τον Πασκουάλε Σκουιτιέρι. Η Καρντινάλε θα γοητευτεί από τον αντικομφορμιστή ναπολετάνο σκηνοθέτη και θα σχετιστεί μαζί του. Την έχει πια εξαντλήσει η τυφλή υπακοή στον μέντορά της τον Κριστάλντι. Με τον συνομήλικό της Σκουιτιέρι νιώθει να βρίσκει την ανεμελιά και την ελευθερία που δεν χάρηκε στα νεανικά της χρόνια.[7] Το 1975 εγκαταλείπει τον Κριστάλντι ο οποίος την εκδικείται όσο μπορεί, παρακινώντας πολλούς σκηνοθέτες να μην εργαστούν μαζί της και για περίπου 2 χρόνια η καριέρα της θα περάσει κρίση. Θα γυρίσει αρκετές ταινίες με τον Σκουιτιέρι και το 1979 θα αποκτήσει μια κόρη μαζί του. Η σχέση τους θα κρατήσει μέχρι το 1999.
1980-2000
Συμμετέχει σε πολλές ιταλικές ταινίες αλλά και σε αρκετές σημαντικές διεθνείς παραγωγές όπως το Φιτζκαράλντο του Βέρνερ Χέρτζογκ. Αυξάνονται οι συμμετοχές της σε γαλλόφωνες ταινίες και τελικά το 1989 μετακομίζει στο Παρίσι, όπου νιώθει περισσότερο άνετα λόγω της γλώσσας. Το 1993 της απονέμεται ο Χρυσός Λέων για το σύνολο της καριέρας της στο Φεστιβάλ της Βενετίας.
Από το 1977 και μετά συμμετέχει σε περισσότερες από 10 διεθνείς παραγωγές για την τηλεόραση. Σημαντικότερες ήταν 2 μίνι σειρές ο Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ του Φράνκο Τζεφφιρέλλι (1977) και η Γαλλική επανάσταση (1989).[8]
Δεν είχε ποτέ τολμήσει να παίξει στο θέατρο γιατί θεωρούσε πάντα ότι η φωνή της δεν θα είχε την κατάλληλη απήχηση σε ζωντανό ακροατήριο. Τελικά το 2000 πείθεται να παίξει στη Βενετσιάνα που ανεβαίνει σε θέατρο του Παρισιού. Ακολουθεί μια τουρνέ στην Ιταλία το 2002/2003 με έργο του Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Σκουιτιέρι. Το 2005 συμμετέχει σε ανέβασμα του Γλυκού πουλιού της νιότης και τον επόμενο χρόνο του Γυάλινου κόσμου του Τένεσι Ουίλιαμς.
Το 2011 την τιμούν με τη Χρυσή Λεοπάρδαλη για τη συνολική της καριέρα στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Τα τελευταία χρόνια έχει εργαστεί με αρκετούς νέους σκηνοθέτες στην πρώτη τους δουλειά, αμειβόμενη ακόμη και με ελάχιστα χρήματα γιατί της αρέσει να προσφέρει τη βοήθειά της σε νέους καλλιτέχνες.[10]
Έχει παρασημοφορηθεί 2 φορές (1995 και 2002) από την Ιταλική Δημοκρατία για την προσφορά της στην 7η Τέχνη και έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ιππότη και του Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής από την Γαλλική Δημοκρατία.
Από το 2000 είναι Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της ΟΥΝΕΣΚΟ για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών.
↑Internationale Filmfestpiele Berlin (2002). «PRIZES & HONOURS 2002». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2015.
