Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|4|01|2025}}
Η Γκάρσον σπούδασε στο Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου και αρχικά είχε σκοπό να γίνει δασκάλα, αλλά κατέληξε να δουλεύει σε διαφημιστικό πρακτορείο και να ερμηνεύει ρόλος σε ερασιτεχνικές τοπικές θεατρικές ομάδες. Το 1937 την ανακάλυψε ο Λούι Μπι Μάγιερ πρόεδρος της Metro-Goldwyn-Mayer και αργότερα εκείνη τη χρονιά υπέγραψε συμβόλαιο με το στούντιο. Προτάθηκε για όσκαρ για την πρώτη της ταινία Αντίο, ωραία νιάτα, αλλά το έχασε απ' τη Βίβιαν Λι, υποψήφια για το Όσα παίρνει ο άνεμος. Συμπρωταγωνίστησε με τον Λόρενς Ολίβιε στην πρώτη μεταφορά του βιβλίου της Τζέιν ΌστενΠερηφάνια και προκατάληψη το 1940 και έκανε την πρώτη της μεγάλη επιτυχία με την ταινία Λουλούδια στο βούρκο το 1941. Εκείνη τη χρονιά συνεργάστηκε και με τη Τζόαν Κρόφορντ στην ταινία Όταν σμίγουν οι γυναίκες (When Ladies Meet). Ήταν όμως η επόμενη χρονιά που την έκανε τη μεγαλύτερη σταρ της Metro με την ταινία Κυρία Μίνιβερ, μια αντιπολεμική προπαγάνδα. Κέρδισε το όσκαρ και στα γυρίσματα της ταινίας αυτής, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Νέι, που στην ταινία έπαιζε τον γιο της. Ο γάμος τους όμως κράτησε μόνο τέσσερα χρόνια.
Συνέχισε να κάνει επιτυχημένες ταινίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, αλλά απ' το 1950 και μετά οι εμφανίσεις της ήταν πιο σποραδικές. Η τελευταία της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν το 1967 στην ταινία Ο πιο ευτυχισμένος εκατομμυριούχος (The Happiest Millionaire), και μετά αποσύρθηκε με το δεύτερο της άντρα στο ράντσο του στο Τέξας. Στα μετέπειτα χρόνια, έκανε μόνο κάποιες σπάνιες εμφανίσεις στην τηλεόραση, με τελευταίο ρόλο της το 1982 σε ένα επεισόδιο της ιδιαίτερα επιτυχημένης σειράς Το πλοίο της αγάπης (The Love Boat).[1] Πέθανε το 1996 σε ηλικία 91 χρόνων, από καρδιακή ανεπάρκεια.[2]
Διακρίσεις
Κατέχει ακόμα μέχρι και σήμερα, μαζί με τη Μπέτι Ντέιβις, το ρεκόρ συνεχόμενων υποψηφιοτήτων στα Όσκαρ, καθώς ήταν υποψήφια για πέντε συνεχόμενες χρονιές, απ' το 1941 μέχρι και το 1945, και συνολικά 7 φορές στην καριέρα της, αν και τελικώς κέρδισε μία φορά, όταν βραβεύτηκε με Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου το 1943. Επίσης, από τις 8 Φεβρουαρίου 1960 η Γκριρ Γκάρσον απέκτησε το δικό της αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ και υπήρξε από τους πρώτους ηθοποιούς που το απέκτησαν, καθώς τα πρώτα αστέρια στη Λεωφόρο τοποθετήθηκαν την ίδια ημερομηνία.