Прынцэса Сібіла Саксен-Кобург-Гоцкая (ням.: Sibylla von Sachsen-Coburg und Gotha) (шведск.: Sibylla Calma Marie Alice Bathildis Feodora) (1908—1972) — прынцэса Швецыі, маці цяперашняга караля ШвецыіКарла XVI Густава.
Прынцэса Сібіла атрымала першае навучанне дома, перш чым прайсці адукацыю ў Александрыненскай школе ў Кобургу, пасля чаго вучылася ў школе мастацтва ў Веймары.
Сібіла і Густаў Адольф на вяселлі ў Кобургу ў 1932 годзе. Жаніха і нявесту атачаюць, сярод іншага, бацька Сібілы (крайні злева) і шведская пара наследных прынцаў Густаў Адольф і Луіза
Падчас візіту ў Лондан у лістападзе 1931 г., дзе Сібіла, як і Інгрыд Шведская, была нявестай на вяселлі паміж лэдзі Мэй Кембрыдж (пляменніца каралевы Марыі) і Генры Абелем Смітам, яна сустрэла свайго жаніха, наследнага прынца Швецыі Густава Адольфа.
Яны ўступілі ў шлюб 16 чэрвеня 1932 г. у замку Каленберг каля Байерсдорфа ў Кобургу. Пара ўступіла ў грамадзянскі шлюб 19 кастрычніка, у царкоўны 20 кастрычніка 1932 г. у царкве Морыц у Кобургу. Вяселле адзначалася шматлікімі публічнымі ўрачыстасцямі, напрыклад, публічнай працэсіяй, бо сам прэзідэнт Гіндэнбург загадаў правесці ваенныя ўшанаванні, але, паколькі горад Кобург быў палітычна моцна нацыянал-сацыялістычным, грамадскія ўшанаванні азначалі, што ўрачыстасць атрымала рысу гэтай партыі, які зрабіў дрэннае ўражанне ў Швецыі. Пара адправілася ў мядовы месяц у Італію да прыбыцця ў Стакгольм 25 лістапада 1932 г. На чыгуначным вакзале іх прынялі прэм’ер-міністр Пер Альбін Хансан і каралеўская сям’я.
Прынц і прынцэса пасяліліся ў палацу Хага і на працягу 1934—1943 гадоў мелі чатырох дачок — так званых прынцэс Хага — і ў 1946 г. сына і спадчынніка трона ў будучыні Карла XVI Густава. Ужо пасля некалькіх дзён знаходжання ў Швецыі Сібіла пачала выступаць у якасці прызёра ў спаборніцтвах па фехтаванні пры дапамозе прынцэсы Інгрыд. Сібіла падзяліла зацікаўленасць Густава Адольфа скаўцкім рухам і жыццём на свежым паветры, і ў пары была каюта на Інгары і адна ў Шторліенф’ялене.
Сібіла пакутавала ад недаверу да новай радзімы. Яны з мужам часта з’яўляліся ў розных нямецкамоўных асацыяцыях Швецыі, але ў гэты час усё нямецкае было лёгка западозрыць у нацысцкім, што азначала, што пара хутка стала падазронай у вачах прэсы і шырокай грамадскасці. Нямецкая нянавісць стала скіравана і на яе. Яўная сувязь сваякоў з нацызмам таксама зрабіла яе асабістай мэтай для антынацысцкай крытыкі. Сібіла таксама мела цяжкасці са шведскай мовай, што таксама дапамагло стварыць дыстанцыю ад грамадскасці. Яна, якую раней называлі адкрытай і жывой, станавілася ўсё больш ціхай і стрыманай. Ні яна, ні яе муж прынц Густаў Адольф не мелі добрых адносін з прэсай і шырокай грамадскасцю, нягледзячы на тое, што хаця б прынцэса спрабавала пераадолець прабелы.
У студзені 1947 года прынц Густаў Адольф загінуў у авіякатастрофе ў Каструпе ў Капенгагене, і Сібіла раптам стала ўдавой з пяццю дзецьмі. Яна адразу ж стала старшынёй «Мемарыяльнага фонду прынца Густава Адольфа». Сярод іншых яе даручэнняў — старшыня Таварыства па доглядзе дзяцей (1948) і старшыня Нацыянальнай асацыяцыі інвалідаў па слыху (1935), Савет скаўтаў шведскіх дзяўчат (1939), Жаночы саюз аўтамабіляў (1939), Фонд Солстыкан (1941) і каралеўскі Фонд Вілагема Вілагема на Эландыі (1951). У 1938 годзе яна заснавала Фонд Святога Марціна прынцэсы Сібілы, які прадастаўляе гранты малазабяспечаным асобам у Сольне.[7]
Першая лэдзі каралеўства
Пасля смерці каралевы Луізы ў 1965 г. Сібіла заняла неафіцыйную пасаду першай лэдзі каралеўства, бо яна была маці наследнага прынца, а Швецыя была без каралевы[8]. Яна з’явілася побач з каралём і аказала яму моцную падтрымку. У многіх была магчымасць перагледзець стэрэатып стрыманай прынцэсы, і яна з’явілася жанчынай як з самаіроніяй, так і з гумарам. З 1950 года яна мела ўласны паверх ў Стакгольмскім замку, паверх прынцэсы Сібілы. Яна праводзіла лета ў Салідэне, дзе прысвяціла сябе ахове прыроды. Яна таксама працягнула так званыя абеды для дэмакратычных дам, якія праводзіла Луіза.
Апошняе яе публічнае выступленне адбылося на оперным вечары з нагоды 90-годдзя Густава VI Адольфа. Сібіла памерла амаль праз 3 тыдні ад раку кішачніка і менш чым за год да таго, як яе сын стаў каралём Швецыі.
