«Воданапорная вежа» (руск.: Водонапорная башня) — апавяданне рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, упершыню апублікаванае ў 1990 годзе ў літаратурным альманаху «Вытокі»^[2].

Па змесце гэта паслядоўнасць яркіх жыццёвых уражанняў мужчыны, які жыў у 1920—1970 гадах у СССР. Гэта першыя ўражанні дзяцінства, успаміны дарослых пра Грамадзянскую вайну, школа, настаўніца геаграфіі, піянерлагер, мода на авіяцыю і лётчыкаў, рэпрэсіі 30-х гадоў, песні Уцёсава, Вялікая Айчынная вайна, дзеці, смерць Сталіна, праца, касманаўты, савецкія аўтамабілі «Победа», смерць жонкі, прабежкі трушком у парку, уражанні старасці і перадсмяротная боль у сэрцы. Першае і апошняе ўражанне героя — гэта воданапорная вежа, сімвал чалавечага жыцця, якая, здаецца, будзе будавацца бясконца высока, да самага неба, але настае тэрмін — кладуць апошнюю цэглу, і будаўнікі сыходзяць.

Апавяданне напісана ў форме аднаго складанага сказа, які расцягнуўся на некалькі старонак.

Ірына Раднянская ў водгуку на зборнік «Relics. Ранняе і нявыдадзенае» піша: «Сустракала я не адно выкрыццё Пялевіна — нікуды не вартага, маўляў, стыліста. А тут надрукавана „Воданапорная вежа“ — дзесятак з нечым старонак у адзін сказ без абзацаў, якое ахоплівае жыццё і лёс некалькіх пакаленняў „простых савецкіх людзей“. Выканана віртуозна і разумна^[3]».

Па дадзеным слоўніка «Руская літаратура XX стагоддзя», апавяданне «Воданапорная вежа» «было прызнана адным з лепшых на IX Усесаюзнай нарадзе маладых пісьменнікаў»^[2].

У кнізе «Пялевін і пакаленне пустэчы» Сяргей Палатоўскі і Раман Козак адносяць апавяданне «Воданапорная вежа» да групы такіх жа апавяданняў, «звернутых да мінулай эпохі сакратароў райкамаў, чэргаў, КДБ і газіроўкі за тры капейкі», уключаючы ў гэтую ж групу апавяданні «СССР Тайшоу Чжуань» і «Жыццё і прыгоды хлява нумар XII»^[4].

• Тэкст на сайце творчасцi Віктара Пялевіна