Вялікае значэнне для развіцця генетыкі мелі працы амерыканскіх вучоных Г. Мёлера, А. Стэртэванта, Дж. Бідла, Дж. Уотсана, англійскіх генетыкаў Дж. Холдэйна, Ф. Крыка, нямецкіх даследчыкаў Э. Баўра, С. Штубе, шведа Г. Нільсана-Эле.
У СССР у 1920—1930-я гады значны ўклад у генетыку зрабілі працы М. І. Вавілава, М. К. Кальцова, С. С. Чацверыкова, А. С. Сераброўскага, М. П. Дубініна і інш. З сярэдзіны 1930-х гадоў, асабліва пасля 1948 года, савецкай генетыкі былі навязаны погляды Т. Дз. Лысенкі (ён беспадстаўна называў сваё вучэнне мічурынскім); яна была аб'яўлена лжэнавукай, шальмаваліся вучоныя гэтых поглядаў, закрыліся буйныя генетычныя школы. За гэты час хуткае развіццё генетыкі за мяжой, асабліва малекулярнай генетыкі ў 2-й палове 20 ст., дазволіла раскрыць структуру генетычнага матэрыялу, пазнаць механізмы яго функцыянавання.
