З самага ранняга ўзросту Італа Бальба адрозніваўся высокай палітычнай актыўнасцю. Ужо ва ўзросце 14 гадоў ён прымаў удзел у Албанскіх хваляваннях пад кіраўніцтвам Рычоці Гарыбальдзі, сына Джузэпэ Гарыбальдзі. Пасля пачатку Першай сусветнай вайны Італія заявіла пра свой нейтралітэт, Бальба ж усяляк вітаў удзел Італіі ў вайне на баку Антанты і неаднаразова ўдзельнічаў у пікетах у падтрымку вайны. У 1915 годзе, адразу пасля абвяшчэння вайны Італіяй, Бальба адпраўляецца на фронт і нясе службу ў 8-м альпійскім палку. Незадоўга да кровапралітнай бітвы пры Капарэце Бальба падаў прашэнне аб пераводзе ў авіяцыю, але беспаспяхова. У самой бітве, дзе ўвесь яго корпус быў узяты ў палон, удзелу не прымаў, аднак неўзабаве зноў вярнуўся ў строй і паказаў сябе з лепшага боку ў бітве пры Віторыа-Венета, за адвагу пад агнём праціўніка быў узнагароджаны бронзавым і сярэбраным медалямі. Скончыў вайну ў званні капітана.
Пасля вайны Бальба працягнуў навучанне грамадскім дысцыплінам у Фларэнцыі, працаваў у банку.
У 1921 годзе Бальба ўступіў у нядаўна створаную Нацыянальную фашысцкую партыю (італ.: Partito Nazionale Fascista), у якой даволі хутка прасунуўся да сакратара ферарскага аддзялення. Бальба арганізаваў некалькі банд чорнакашульнікаў, уключаючы сваю ўласную групу — Чэлібана, названую так у гонар любімай настойкі. Чэлібана займалася разгонам сацыялістычных дэманстрацый і мітынгаў, зрывала страйкі. Да 1922 года Італа Бальба стаў адным з «Ras» — вышэйшых лідараў фашысцкага руху. Ён быў самым маладым з «Квадрумвіраў» — чатырох арганізатараў знакамітага марша на Рым.
Пасля таго, як улада перайшла ў рукі фашыстаў, Бальба як адзін з «Квадрумвіраў» стаў заснавальнікам Вялікага фашысцкага савета. Праўда, неўзабаве пасля гэтага яго абвінавацілі ў забойстве антыфашысцкі настроенага святара, што трохі запаволіла яго прасоўванне па кар'ернай лесвіцы. Але ў 1924 годзе ён усё ж быў прызначаны на пасаду галоўнакамандуючага сквадрыстамі, а ў 1925 годзе стаў намеснікам міністра нацыянальнай эканомікі.
Нягледзячы на тое, што ў Бальба не было ніякага лётнага вопыту і наогул ведання авіяцыі, 6 лістапада1926 года ён усё ж быў прызначаны статс-сакратаром Італіі па авіяцыі. Прайшоўшы курс лётнай падрыхтоўкі і азнаёміўшыся з асновамі авіяцыі, Бальба прыступіў да стварэння ваенна-паветраных сіл Італіі (італ.: Regia Aeronautica Italia). У 1928 годзе ён стаў генералам авіяцыі, а ў 1929 — міністрам авіяцыі.
Італа Бальба таксама ўнёс унёсак у італьянскую гісторыю аэранаўтыкі, здзейсніўшы два трансатлантычныя пералёты цэлымі флатыліямі гідрапланаў. Пад яго кіраўніцтвам у канцы 1930 года дванаццаць гідрапланаў здзейснілі пералёт з Італіі ў Бразілію, а ў 1933 годзе 24 гідрасамалёты здзейснілі маштабны пералёт па маршруце Рым — Амстэрдам — Дэры — Рэйк’явік — Ньюфаўндленд — Новая Шатландыя — Манрэаль — Возера Мічыган (Чыкага). У гонар гэтага палёту Мусаліні падарыў гораду Чыкага старажытную калону з Осціі, якая дагэтуль упрыгожвае прыбярэжны парк горада. Улады Чыкага пераназвалі «Сёмую стрыт» у «Бальба драйв» і правялі ў гонар Італа Бальба буйны парад. Падчас гэтага візіту ў Злучаныя Штаты Амерыкі Бальба быў запрошаны папалуднаваць з прэзідэнтам Франклінам Рузвельтам, дзе быў узнагароджаны крыжам за лётныя заслугі. Падчас выступлення Бальба ў Мэдысан-Сквер-Гардэн перад італьянскімі імігрантамі ён сказаў знакамітае: «Ганарыцеся тым, што вы італьянцы. З прыходам Мусаліні скончылася эра зневажэння!». Вярнуўшыся ў Рым, Бальба атрымаў званне Маршала авіяцыі.
Гібель
28 чэрвеня 1940 Бальба выляцеў у Табрук на самалёце SM.79, які быў збіты агнём італьянскіх зенітчыкаў, у выніку чаго загінулі ўсе, хто знаходзіўся ў самалёце[9].
.jpg)
_crowned.svg)
.svg)
