Італьянская Паўночная Афрыка (італ.: Africa Settentrionale Italiana) — сукупнасць тэрыторый і калоній пад кантролем Італіі ў Паўночнай Афрыцы з 1911 да Другой сусветнай вайны.
Гісторыя Італьянскай Паўночнай Афрыкі мае два этапы: 1911—1934 як Трыпалітанія і Кірэнаіка, і пасля 1934 года як Італьянская Лівія.
Італьянскі дыктатар Беніта Мусаліні ў 1939 годзе зваў узбярэжжы Лівіі Чацвёртым Берагам (італ.: Quarta Sponda) Італіі: тэрыторыя была аб'яднана з мацерыковай Італіяй.
У 1940—1943 гадах, падчас Другой сусветнай вайны, Італія спрабавала заваяваць Егіпет і Туніс, каб павялічыць Італьянскую Паўночную Афрыку.
Ваенныя дасягненні краін восі ў Паўночнай Афрыцы дазволілі Італіі прэтэндаваць на значную частку заходняга Егіпта: італьянскія фашысты спрабавалі стварыць Каралеўства Егіпет пад італьянскім кантролем у 1941—1942 гг. і авалодаць Тунісам у 1942—1943.
Туніс увайшоў у склад «чацвёртага берага» ў лістападзе 1942 года[1]. Уся тэрыторыя пад уладай Італіі была захоплена англа-амерыканскімі войскамі ў 1943 годзе, у выніку і Італьянская Паўночная Афрыка была ліквідавана.
Зноскі
.svg)
.svg)
