En marzu de 1826 morrió'l rei Xuan VI, lo que dio llugar a una crisis de socesión nel país. El so herederu, Pedro, proclamárase emperador de Brasil en 1822. Juan tenía otru fíu Miguel, que taba exiliáu n'Austria dempués de liderar una serie de llevantamientos contra'l so padre y el réxime lliberal.
El rei designó a la so fía preferida, Isabel María, rexente hasta que la so "herederu llexítimu tornara al país". Pero enxamás especificó quien yera esi herederu, si yera Pedro, l'emperador, o Miguel, el príncipe nel exiliu.
Alvertíu de que los siguidores del so hermanu taba llistos p'asitiar a Miguel nel tronu, l'emperador de Brasil abdicó'l tronu portugués en favor de la so fía mayor, María de la Gloria, que namái tenía siete años d'edá, cola condición de que se casara col so tíu Miguel y de qu'ésti aceptara la Constitución Lliberal y exerciera la rexencia hasta que la so sobrina algamara la mayoría d'edá.
Miguel asemeyó qu'aceptaba la propuesta, pero al llegar a Portugal, derrocó a María y proclamóse a sí mesmu rei'l 28 de xunu de 1828, aboliendo la constitución lliberal. Mientres el reináu del so maríu, María percorrió diverses cortes europees, incluyendo la del so güelu en Viena, según Londres y París. El 15 de marzu de 1829,[9] el so padre l'emperador de Brasil designó un Conseyu de rexencia de trés persones presidíu pol duque de Palmela, pa encargase del gobiernu constitucional de Portugal nel so apartaz de les islles Azores.[10]
Pedro abdicó'l tronu brasilanu en 1831 en favor del so fíu Pedro de Alcántara pa tratar de que la so fía María recuperara'l tronu portugués. Asumió la rexencia pa la so fía'l 3 de marzu de 1832.[11] Y dende la so base nes Azores atacó a Miguel, obligándo-y a abdicar en 1834. María II retomó la corona y consiguió l'anulación del matrimoniu col so tíu.
El 1 de xineru de 1836, con 16 años d'edá, María casóse col príncipe Fernando de Saxonia-Coburgu-Gotha, que gobernó como rei consorte. Recibió'l títulu, acordies cola tradición portuguesa, al nacer el so primer fíu, l'herederu.[8]
Mientres el so reináu, María II hubo de faer frente a una insurrección el 16 de mayu de 1846, que foi encalorada poles tropes realistes el 22 de febreru de 1847. Tamién dictó una acta p'asegurar la salú pública y evitar que s'espandiera'l roxura pel país. Amás, sofitó polítiques que fomentaben l'aumentu del nivel educativu de la población.
Tres diversos embaranzos y partos, los médicos informaron a María II del peligru que suponía pa la so salú dar a lluz a un fíu per añu. María nun fixo casu de les alvertencies y morrió al dar a lluz al príncipe Eugenio en 1853.[8]
↑ 5,05,1Identificador de persona en The Peerage: p10450.htm#i104492. Data de consulta: 7 agostu 2020.
↑Afirmao en: idRef. Identificador de referencia de idRef SUDOC: 134241975. Data de consulta: 22 mayu 2020. Editorial: Agencia Bibliográfica de Enseñanza Superior. Llingua de la obra o nome: francés.
