PROFILPELAJAR.COM

Conferencia de Berlín
Información xeneral
País	Alemaña
Sede (es)	Berlín
Tipu	conferencia internacional (es)
Tema	Imperio colonial alemán (es)

Representación de la dómina publicada en *Die Gartenlaube*

La Conferencia de Berlín, celebrada ente'l 16 de payares de 1884 y el 27 de febreru de 1885 na ciudá de Berlín (Imperiu alemán), foi convocada por Francia y el Reinu Xuníu^[1] y entamada pol Canciller d'Alemaña, Otto von Bismarck, col fin d'arreglar los problemes qu'implicaba la espansión colonial n'África y resolver la so repartu.

Tres la Conferencia, toa África (sacante Liberia) foi partida ente les potencies signatarias. Sicasí, Abisinia (güei Etiopía), que'l so control fuera axudicáu a Italia, aguantó a la invasión y permaneció independiente. Liberia, pela so parte, yera una antigua colonia d'Estaos Xuníos que llograra la independencia en 1847, y que nun foi sometida a nueva colonización.

Contestu

El viaxe d'esploración de Henry Morton Stanley, ente 1874 y 1877, de la cuenca del ríu Congo, financiáu conxuntamente pol periódicu británicu Daily Telegraph y l'americanu New York Herald, determinó que práuticamente tol territoriu d'África fora conocíu y cartografiado refechamente polos europeos, colo cual nun quedaron yá zones ensin esplorar en territoriu africanu. Como resultancia, l'interés de los países europeos n'África aumentó considerablemente, onde'l nacionalismu y el imperialismu influyeron por que diversos estaos d'Europa unviaren espediciones científiques y militares a territoriu africanu col doble fin de conocer les posibilidaes d'esplotación económica ya instalar guarniciones y puestos comerciales qu'aseguraren la so presencia y control efeutivu primero qu'otros competidores.

Dempués d'esti viaxe, Leopoldu II de Bélxica,cumpliendo'l so deséu d'apoderase de les tierres en beneficiu propiu, contrató a Stanley pa introducir la civilización occidental y la relixón na zona, y Stanley tornó al Congo por mandatu del rei p'axustar colos xefes tribales el llogru de concesiones de terrenes.

Leopoldu formara l'Asociación Internacional del Congo pa esplotar les riqueces de la cuenca d'esi ríu, anque calteniendo dichu territoriu en forma de propiedá privada y ensin que dicha zona tresformárase entá en posesión de Bélxica. Magar esta Sociedá controlaba la desaguada del ríu Congo, Reinu Xuníu y Portugal deseyaben evitar qu'esta área de control estendiérase. Pela so parte, Francia llograra en 1881 tomar posesión de Tunicia, y nesi mesmu añu una espedición francesa empobinada por Pierre de Brazza tomó posesión efeutiva del Congo Occidental a veres del océanu Atlánticu. Al añu siguiente'l Reinu Xuníu asumió por completu'l gobiernu d'Exiptu (que taba suxetu al Imperiu otomanu solo na teoría) y consiguió asina los derechos de soberanía exipcia sobre Sudán y el norte de Somalia. En 1884 Francia aseguró la so posesión de la mariña de Guinea, colo cual resultaba evidente n'Europa que la carrera per África tenía de ser regulada.

Participantes

A la Conferencia asistieron quince países (14 d'Europa y los EE.XX.) que pueden ser estremaos en dos grupos, el primeru arrexuntaría a aquellos países con interés direutu nos problemes relativos al repartu d'África, taba formáu por:

El segundu grupu formáu pol restu de los países participantes que nun teníen grandes intereses nel continente ya incluyía al:

Nengún estáu africanu taba representáu.^[1]

Alcuerdos

El rei de Bélxica, Leopoldu II, convenció hábilmente a los gobiernos de Francia y d'Alemaña que pa los intereses de dambos países yera necesariu asegurar el llibre comerciu n'África. Portugal yera un país demasiáu débil pa protexer un imperiu africanu demasiáu vastu, polo cual suxirió una conferencia internacional pa solucionar posibles conflictos ente les potencies europees. Catorce Estaos fueron convocaos: L'Imperiu alemán, l'Imperiu austrohúngaru, Bélxica, Dinamarca, l'Imperiu otomanu, España, Estaos Xuníos, Francia, Reinu Xuníu, Reinu d'Italia, Países Baxos, Portugal, l'Imperiu rusu y Suecia. Los Estaos Xuníos nun llegaron a participar efeutivamente na Conferencia, que foi apoderada poles grandes potencies europees que yá manifestaren interés n'África (Reinu Xuníu, Alemaña, Francia) y teníen poder suficiente pa establecese ellí.

Na Conferencia proclamóse la llibre navegación marítima y fluvial pelos ríos Congo y Níxer, establecióse la llibertá de comerciu nel centru del continente africanu formáu pola cuenca del ríu Congo, alcordóse la prohibición de la esclavitú, y establecióse el derechu a reclamar una porción de la mariña africana solu si dichu territoriu ocupábase efeutivamente y comunicábase d'esti eventu a otros estaos.

Un elementu importante que foi apautáu na Conferencia foi reconocer como regla de Derechu internacional el principiu de uti possidetis iure, en tantu por que un estáu européu reclame derechos de soberanía sobre un territoriu africanu debería d'establecer primeramente una real posesión sobre este. P'acreditar esta posesión yera precisu que la potencia europea reclamante suscribiera un tratáu cola población llocal y exerciera actos efeutivos d'alministración, o qu'estableciera una ocupación militar permanente que bastara p'asegurar la so posesión, adquiriendo tamién el derechu a la esplotación económica permanente. L'oxetivu yera evitar que les naciones europees reclamaren derechos sobre un territoriu onde nun tuvieren presencia dalguna, lo cual xeneró una competencia desenfrenada de misiones comerciales, diplomátiques y militares unviaes per países europeos col fin de tomar a la brevedá la mayor cantidá posible de territoriu africanu.

Los alcuerdos fueron: -Cada potencia impondría les sos propies formes d'alministración. -Plantegáronse delles obligaciones les rexones; ente otres, taben: garantizar la paz nes poblaciones, alzando'l nivel de vida de los habitantes y ameyorando les víes de comunicación, p'asegurar el fluxu comercial. -Garantizóse la llibertá de navegación pelos ríos Níxer y Congo. -Adoptóse la doctrina de que tolos territorios pertenecíen a aquellos que los ocuparen primeru dende la mariña, pa enfusar por ellos escontra l'interior. -Quedó prohibíu apoderase de les rexones pol solu fechu d'afayales o esplotales.

Consecuencies

Empezar de manera formal el Repartu d'África.

El procesu de colonización realizóse siguiendo les grandes víes fluviales, como los territorios del Níxer, que fueron esploraos ente los años 1788 y 1830; la cuenca del Nilu y la rexón de los Grandes Llagos Africanos, ente 1854 y 1859; el Zambeze, ente 1841 y 1884, fecha na cual Frederick Stanley Arnot alcontró la so cuenca.^[2]

La esploración del ríu Congo motivó les rivalidaes ente dellos países, polo que'l canciller Bismarck actuó como árbitru na Conferencia. Unu de los alcuerdos foi reconocer la esistencia del Estáu Llibre del Congo (anguaño República Democrática d'El Congu), so soberanía de l'Asociación Internacional del Congo y propiedá privada del rei de los belgues Leopoldu II, y de un Congo francés, dambos con salida al mar pol océanu Atlánticu.

Asina, la mariña mediterránea africana quedó en manes de Francia y el Reinu Xuníu; la mariña oriental estremar ente los alemanes al sur y los británicos al norte; y la mariña occidental quedó en poder de los belgues, franceses y británicos. Los españoles facer col Sáḥara Occidental, Guinea Ecuatorial y delles zones de Marruecos; los italianos consiguieron Somalia y los portugueses estendieron o afitaron el so control sobre Angola, Cabu Verde y Guinea-Bisáu, Santu Tomé y Príncipe y Mozambique, mientres los alemanes llogren Namibia. Sicasí, llueu españaron conflictos ente los países europeos pola posesión de les zones más estratéxiques o más riques, como nel casu de Tunicia, Exiptu y Marruecos, enfrentando a Italia con Francia, depués al Reinu Xuníu y Francia (incidente de Fachoda), y depués a Alemaña contra británicos, franceses y españoles. Tamién hubo incidentes que nun se resolvieron como Sagallo (colonia efímera de Rusia n'África) en territoriu de Francia.

La conferencia de Berlín ta considerada por numberosos historiadores como'l momentu culminante que dio impulsu al colonialismu exacerbado, empecipiáu por Francia y Reinu Xuníu en tol mundu dende fines del sieglu XIX. Mentanto los conflictos que pretendíen solucionase con esta conferencia nun fixeron sinón agravase en forma lenta pero continua, provocando unes tensiones territoriales, polítiques y económiques ente les principales potencies europees, que desaguaríen nel españíu de la Primer Guerra Mundial en 1914.

Ver tamién

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 Moreno García, Julia. La conferencia de Berlín. Cuadiernos Historia 16. ISBN 84-85229-77-0.
↑ Keir Howard, J. (n'inglés) Ficha biográfica. Dictionary of African Christian Biography. Consultáu'l 1 de mayu de 2018.