La Basílica papal de San Pedru (llatín: Basilica Sancti Petri; italianu: Basilica Papale di San Pietro in Vaticano), conocida comúnmente como Basílica de San Pedru, ye un templucatólicu asitiáu na Ciudá del Vaticanu.
La basílica cuenta col mayor espaciu interior d'una ilesiacristiana nel mundu,[1] presenta 193 m de llargor, 44,5 m d'altor, y toma una superficie de 2,3 hectárees. L'altor que-y confier el so cúpula fai que la so figura apodere l'horizonte de Roma. Ye considerada como unu de los llugares más sagraos del catolicismu. Describióse como «ocupante d'una posición única nel mundu cristianu»,[2] y como «la más grande de toles ilesies de la cristiandá».[3] Ye una de les cuatro basíliques mayores y una de les ilesies que se deben de visitar nel pelegrinaxe de los siete ilesies de Roma p'algamar la indulxencia plenaria n'Añu Santu.
La Basílica de San Pedru nun ye nin la sede oficial del papa, nies la primer basílica de Roma, pos esti honor osténtalo la Archibasílica de San Xuan de Laterano; tampoco ye la parroquia de la Ciudá del Vaticanu, yá que anguaño ye la Capiya Paulina la que funciona como tal. Sicasí, ye la principal ilesia pontificia al celebrase nella la mayoría de les ceremonies papales por cuenta del so tamañu, a la so proximidá a la residencia papal y al so allugamientu dientro de la Ciudá del Vaticanu.
La Cátedra de San Pedru ye una siella antigua que se supón foi utilizada por san Pedro, pero qu'en realidá foi un regalu de Carlos el Calvo, y utilizada por dellos papes. Ocupa una posición elevada nel ábside, nun relicariu de bronce sosteníu por figures de los Doctores de la Ilesia, y allumada por una vidrera que representa al Espíritu Santu.
Simón Pedro, dempués d'un ministeriu d'unos trenta años, viaxó a Roma. Nel añu 64, mientres el reináu del emperadorNerón, los cristianos fueron responsabilizaos del gran quema de Roma, polo que Pedro foi martirizáu, al igual qu'otros munchos cristianos. Foi crucificáu cabeza abaxo, por pidimientu propiu, porque consideraba indignu morrer de la mesma manera que lo fixo Cristu.[8] La crucifixón tuvo llugar cerca del obeliscuexipciu qu'había nun estremu del Circu de Nerón. Esti obeliscu foi traíu dende la ciudá de Heliópolis por Calígula nel añu 37 d. C.[9] Atópase anguaño na Plaza de San Pedru, y ye veneráu como un «testigu» de la muerte del apóstol. Ye unu de los varios antiguos obeliscos de Roma.[10]
Según la tradición, los restos de Pedro fueron soterraos pela rodiada del Circu, na Llomba Vaticana, avanzando pela Vía Cornelia, que partía del Circu, a menos de 150 m del llugar de la so muerte. La tumba de Pedro taba marcada por una roca de color coloráu, símbolu del so nome, que los sirvía a los cristianos pa identificala y, coles mesmes, escarecía de sentíu pa los non cristianos, lo qu'evitaba posibles represalies. Años más tarde, nesti llugar construyó un santuariu, que cuasi 300 años dempués convirtióse na Antigua Basílica de San Pedru.[9]
En 1939, mientres el papáu de Pío XII, realizóse una investigación arqueolóxica de 10 años de duración na cripta de la Basílica, que permanecía inaccesible dende'l sieglu IX. Ello ye que l'área cubierta pola Ciudá del Vaticanu fuera un campusantu dende enantes de la construcción del Circu de Nerón. Amás, ellí yeren soterraes les víctimes de les execuciones del circu, según numberosos cristianos qu'optaron por ser soterraos cerca del apóstol. Les escavaciones revelaron, en distintos niveles, los restos de los santuarios qu'esistieron nes dómines de Clemente VIII (1594), Calixto II (1123) y Gregorio I (590-604). Toles construcciones atopaben sobre un edículo que contenía fragmentos de güesos nun pañuelu de papel tiñíu de púrpura con adornos d'oru. A pesar de que nun se pudo determinar con certidume que los güesos fueren los de Pedro, les vistimientes suxeríen un entierru de gran importancia. El 23 d'avientu de 1950, el papa Pío XII anunció'l descubrimientu de la tumba d'apóstol san Pedro.[4].
A finales del sieglu XV, tres el periodu del papáu d'Avignon, la basílica paleocristiana atopábase abondo deteriorada y amenaciaba con derrumbar. El primer papa que consideró la reconstrucción o, siquier, faer cambeos radicales, foi Nicolás V en 1452. Encargó'l trabayu nel antiguu edificiu a Leon Battista Alberti y Bernardo Rossellino, que foi l'encargáu de diseñar los cambeos más importantes. Nel so proyeutu, Rossellino caltuvo'l cuerpu llonxitudinal de cinco naves cubiertes con techos abovedaos y anovó el transepto cola construcción d'un ábside más ampliu al qu'añadió un coru; esta nueva interseición ente'l cruceru y l'ábside cubrir con una bóveda. Esta configuración escurrida por Rossellino influyó nel posterior proyeutu de Bramante. Les obres atayáronse trés años dempués, a la muerte del papa, cuando los murios tan solo algamaben a llevantase un metru del suelu. Sicasí, el papa ordenó la baltadera del Coliséu de Roma y, nel momentu de la so muerte, 2 522 carretaes de piedra fueren tresportaes pal so usu nel nuevu edificiu.
El papa Xuliu II propúnxose siguir les obres empecipiaes por Nicolás V, pero en 1505 decidió la construcción d'una nueva basílica ex-novo, acorde cola nueva estética renacentista.
Proyeutu de Bramante
La construcción del edificiu actual empecipióse'l 18 d'abril de 1506. El proyeutu foi encargáu al arquiteutu Donato d'Angelo Bramante, llegáu pocu enantes dende Milán, y que se ganara l'enfotu del papa percima del anterior arquiteutu, Giuliano da Sangallo. Inclusive s'encargó del diseñu del Patiu del Belvedere. El proyeutu consistía nun edificiu con planta de cruz griega inscrita nun cuadráu y cubierta por cinco cúpules, la central de mayor tamañu y sofitada en cuatro grandes pilastres, inspirándose na Basílica de San Marcos, y un claru exemplu de planta centralizada típica del Renacimientu.[14] La cúpula central, inspirada na del Panteón de Agripa, asitiábase sobre'l cruceru, y les restantes nos ángulos. Esta idea quedó afigurada nuna medaya acuñada por Caradosso pa conmemorar l'allugamientu de la primer piedra del templu'l 18 d'abril de 1506. Na construcción de la ilesia tamién resultó importante l'aplicación de los estudios teóricos de Francesco di Giorgio, Filarete y, sobremanera, de Leonardo da Vinci, pa ilesies de planta centralizada, que los sos resultaos tán claramente inspiraos na planta octogonal de la Catedral de Florencia.
Los trabayos empecipiar cola baltadera de la basílica paleocristiana, lo que foi bien criticáu dientro y fuera de la Ilesia por personalidaes como Erasmu de Rotterdam o Michelangelo, que criticó la destrucción de les columnes de l'antigua basílica.[15] Bramante foi moteyáu «maestru ruinosu», y Andrea Garner burllar d'él na sátiraScimmia («Monu»), publicada en Milán en 1517, onde presenta al arquiteutu fináu ante san Pedro, que-y refarta la baltadera cuando-y propón la reconstrucción del cielu.[16] A estos escándalos hubo que suma-y el de la venta d'indulgencia pa la construcción de la Basílica, lo que tuvo un papel importante na nacencia de la Reforma Protestante de Martín Lutero, que vio los trabayos nel so viaxe a Roma a finales de 1510, y en base al qu'escribiría Les 95 tesis. Con tou esto, Bramante nun pudo ver avanzar demasiáu la obra, pos morrió en 1514, cuando namái s'edificaren pocu más que los cuatro grandes pilastres que teníen de sostener la gran cúpula central.
Proyeutu de Bramante.
Traces orixinales de Bramante.
Proyeutos de Rafael y Sangallo
Dende 1514 fíxose cargu de la direición de la obra Rafael Sanzio, con fray Giovanni Giocondo y Antonio da Sangallo el Mozu, que siguió dirixendo les obres, xunto a Baldassarre Peruzzi, tres la muerte de Rafael en 1520. Toos ellos camudaron el plan de Bramante, optando por diseños que s'inspiraben na tradicional planta basilical de cruz llatina con un cuerpu llonxitudinal de tres naves.[14] Sangallo presentó en 1546 un costosu modelu de madera, anguaño almacenáu na basílica, nel que sintetizaba toles idees surdíes con anterioridá. Defendió la planta centralizada escurrida por Peruzzi, cubierta por una enorme cúpula mayor que la entamada por Bramante, y rematada con un xigantescu doble tambor; el conxuntu quedaba flanqueando con dos altos campanarios.
Proyeutu de Rafael.
Proyeutu de Miguel Ángel
Proyeutu de Miguel Ángel.
Tres la muerte de Sangallo en 1546, el papa Paulo III encamentó la direición de les obres a Miguel Ángel Buonarroti, quien retomó la idea de Bramante de planta en cruz griega. El diseñu orixinal de Bramante presentaba problemes estructurales que tuvieron de ser correxíos. So la direición de Miguel Ángel alzaron los murios del ábside, d'una pimpana monumentalidad. Sicasí, la más importante aportación del gran xeniu foi la gran cúpula que s'atopa xustu sobre l'altar mayor y el sitiu onde la tradición indica que s'alcuentra la tumba del apóstol San Pedru. Ye una estructura que, a pesar del so pesu, paez llexar nel aire.[17] Venticuatro años dempués de la muerte de Miguel Ángel, foi concluyida la cúpula según el diseñu definitivu de Domenico Fontana y Giacomo della Porta, qu'apenes variaron los planes del maestru.[18] Los mosaicos del interior de la mesma son de Giuseppe Cesari, y representen les distintes xerarquíes de santos na gloria celestial, tando representáu Dios Padre na llinterna central.
Imaxe conxunta representando'l loci Circi Neronis, la basílica antigua y la basílica nueva.Vista de la basílica por Viviano Codazzi nuna pintura de 1630. Apaecen les dos torres campanario diseñaes por Bernini enantes d'empecipiase la so construcción.
La configuración actual de la Basílica en forma de cruz llatina foi obra de Carlo Maderno, quien mientres el pontificáu de Paulo V añadió trés llarpiabes nueves y proyeutó la fachada, compuesta d'órdenes xigantes de columnes y balconaes. La basílica dar por concluyida en 1626 y consagrada solemnemente pol papa Urbanu VIII, anque inda quedaben munchos detalles por rematar.
Gian Lorenzo Bernini, a instancies d'Alejandro VII, proyeutó la inmensa Plaza de San Pedru y la columnata que la arrodia. Enriba d'ella y por tol perímetru de la plaza apréciense numberoses estatues de santos y santes de toles dómines y llugares. Enriba de la fachada de la basílica, les estatues d'once de los apóstoles (sacante San Pedru), San Xuan Bautista y, nel centru, Cristu. Bernini foi tamién el responsable d'acometer los diseños y planos pa les torres campanariu que teníen de completar la fachada dexada por Maderno; la única torre completada so la direición de Bernini, ente 1638 y 1641, tuvo que ser baltada pocu dempués de la so elevación ante los evidentes signos d'inestabilidá de la estructura. Los relós qu'ocupen los estremos de la fachada incluyir a finales del sieglu XVIII, y son obra de Giuseppe Valadier, quien, coles mesmes, asitió la inmensa campana fundida primeramente n'unu de los cuerpos llaterales, que son tou cuanto puede considerase como campanariu una vegada que se determinó nun volver plantegar la construcción de torres na fachada.
Obeliscu vaticanu y Columnata de Bernini.
Bernini ocupóse tamién de gran parte de la decoración interior del templu. La so obra más destacada a esti respectu ye l'espectacular baldaquino de bronce macizo sobre l'altar mayor de la basílica. El bronce utilizáu na construcción del baldaquino foi estrayíu de los casetones de la cúpula del Panteón de Agripa de Roma, lo cual dio pie a la frase: «Quod non fecerunt barbari, fecerunt Barberini», espresión llatina que significa: «Lo que nun fixeron los bárbaros, facer los Barberini», en referencia a Urbanu VIII, so que'l so papáu completar. Formáu por cuatro columnes torsas con volutes, presenta decoración vexetal, ánxeles y teles simulaes; perdayures apaecen les abeyes, símbolu heráldicu de los Barberini a que la so familia pertenecía los pontífiz.
Bernini intervieno, amás, na decoración del interior del ábside, que proyeutó como una acandilante gloria en redol a un óculu col palombu del Espíritu Santu, asitiando debaxo un relicariu cola Cátedra de San Pedru sostenida poles xigantesques escultures broncíneas de los Padres de la Ilesia. Tamién escurrió la decoración de les pilastres de la cúpula, que concibió como nichos qu'allugaren les reliquies más nomaes de la basílica; so'l so direición asitiáronse cuatro monumentales escultures, representando a Santa Elena, San Andrés, Santa Verónica y San Longinos, ocupándose él mesmu de la realización de la postrera. El gran arquiteutu foi ensin dulda el favoritu de los papes mientres el sieglu XVII y la so buelga ye omnipresente nel interior del templu. Amás de les obres citaes, escurrió tamién la decoración de la Capiya del Santísimu Sacramentu, con un templete flanqueado por ánxeles adoradores; el monumentu funerariu de la condesa Matilde di Canossa, proteutora del papáu nel medievu; según los sepulcros de los papes Urbanu VIII y Alejandro VII, dambes pieces clave de la escultura barroca.
Vista de nueche de la basílica.
Otros munchos artistes trabayaron pa la basílica a lo llargo de los sieglos. Ente ellos son d'obligada cita l'escultor Alessandro Algardi, autor del célebre relieve La espulsión de Atila, obra maestra del Barrocu, y el maestru del neoclasicismuAntonio Canova, qu'esculpió la sepultura del papa Clemente XIII. Delles obres anteriores a la mesma construcción de la basílica sirven güei pal so ornamientu. Ente elles, son destacables el mosaicu representando La torbonada del llagu Tiberíades, más conocíu como La Navicella, obra de Giotto (bien retocáu darréu), asitiáu a los pies del templu; o'l monumentu funerariu del papa Inocencio VIII, obra d'Antonio Pollaiuolo. Con tou, la obra d'arte más conocida de cuantes alluga la basílica nel so interior ye la Piedá, obra xuvenil de Miguel Ángel, una de les sos grandes realizaciones, que se venera na primer capiya de la derecha.
Arquiteutos de la basílica
1506: Bramante, en collaboración con Giuliano da Sangallo.
1514: Rafael Sanzio, en collaboración con Giuliano da Sangallo, que foi reemplazáu pol so sobrín Antonio da Sangallo el Mozu en 1515, y Frai Giocondo hasta la so muerte esi mesmu añu.
1520: Antonio da Sangallo el Mozu, col so collaborador Baldassarre Peruzzi hasta 1527.
1546: Miguel Ángel.
1564: Pirro Ligorio y Jacopo Barozzi da Vignola.
1573: Giacomo della Porta con Domenico Fontana.
1603: Carlo Maderno.
1629: Gian Lorenzo Bernini.
Descripción
La Basílica de San Pedru ye unu de los edificios más grandes del mundu. Tien 218 m de llargu[19]
y 136 m d'altor hasta la cúpula; presenta una superficie total de 23 000 m². L'edificiu ta conectáu col palaciu del Vaticanu por un corredor a lo llargo del pasiellu al llau de la Scala Regia, xunto a la fachada de la Plaza de San Pedru, y dos corredores que lo conecten cola sacristía axacente. Estos pasos elevaos fueron escurríos por Miguel Ángel, de cuenta que la so presencia nun ataya'l perímetru de la basílica y dexa la esistencia de ramificaciones nel templu. L'esterior ta construyíu con travertino, y caracterízase pol usu del orde xigante a partir del cual establezse'l Remate n'áticu áticu. Esta configuración ye idea de Miguel Ángel y caltúvose nel cuerpu llonxitudinal agregu por Carlo Maderno.
L'interior de la basílica agospia 45 altares y 11 capiyes que guarden obres d'arte bien pervalible, ente elles dalgunes de l'antigua basílica, como la estatua de bronce de San Pedru (núm. 89), atribuyida a Arnolfo di Cambéu.
La fachada principal de la basílica tien 115 m d'anchu y 46 m d'altor.[30] Foi construyida pol arquiteutu Carlo Maderno ente 1607 y 1614. Articúlase al traviés del usu de columnes d'orde xigante qu'enmarquen la entrada y el Balcón de les bendiciones», llugar dende onde s'anuncia a los fieles la eleición del nuevu papa, y dende onde ésti imparte la bendición Urbi et orbi. Tres el balcón atopa un enorme salón, usáu pol papa pa delles audiencies y otros actos, llamáu «Aula de les bendiciones». De siguío, alcuéntrase un alturrelieve d'Ambrogio Buonvicino realizáu en 1614, tituláu La entrega de les llaves a San Pedru. Nel entablamento, asitiáu debaxo del frontón central, alcuéntrase grabada la inscripción:
IN HONOREM PRINCIPIS APOST PAVLVS V BVRGHESIVS ROMANVS PONT MAX AN MDCXII PONT VII
N'honor del Príncipe de los Apóstoles, Paulo V Borghese Romanu Pontífiz Máximu añu 1612 añu séptimu del so pontificáu.
Vista dende tres de les estatues que coronen la fachada.
San Pablo.
Campanes
Campanes sol reló de la izquierda de la fachada de la basílica.
La basílica cunta con seis campanes:
La primera ye la «Campanone», asitiada so reló, la so nota ye Fa menor, tien un diámetru de 2,316 m y un pesu envaloráu de 8950 kg.
La siguiente ye «Campanoncino», realizada en 1725 por Inocencio Casini. Tien un diámetru de 1,772 m y con una masa de 3640 kg, cola so nota ye'l Si menordoble bemol menguada 6/16 de semitonu.
La tercer campana ye la «Rota», ye la más antigua de toes, foi realizada por Guidotto Pisano nel sieglu XIII y la so función orixinal yera convocar a los auditores del Tribunal de la Rota Romana. El so pesu ye de 1815 kg. La so nota ye Re menor menguada 6/16 de semitonu.
La cuarta campana ye «Predica», realizada en 1909 por Giovanbattista Lucent, pesa 830 kg. La so nota ye'l Fa mayor menguada 8/16 de semitonu.
La quinta ye «Ave María», foi refundida en 1932 por Daciano Colbachini. Tien un diámetru de 75 cm y 250 kg de pesu. La so nota ye Si mayor menguada 5/16.
La última campana ye «Campanella», fundida en 1825 por Louis Louis Luce pesa 235 kg. La so nota ye Do mayor menguada 3/16 de semitonu.
Cuando suenen los seis campanes al unísonu llámase plenum, esto asocede nes fiestes más importantes del añu llitúrxicu: Pascua de Resurrección, Navidá, Epifanía y Pentecostés. Amás, na solemnidá de San Pedru y San Pablo, el 29 de xunu. Dende'l cónclave de 2005, les campanes de San Pedru tienen un papel importante yá que'l so soníu ye distintu en función del resultáu de les votaciones. Esta midida aplicar pa esaniciar cualquier dulda sobre'l color del fumu que preciede al anunciu «Habemus Papam».
Pórticu
El pórticu[33] alcuéntrase asitiáu ente los cinco arcos que s'abrir na fachada y les puertes del templu. La entrada ta flanqueada por dos estatues ecuestres: Carlomagno (núm. 2),[34] a la izquierda, obra d'Agostino Cornacchini en 1725, y Constantino (núm. 8),[35] obra de Bernini en 1670, asitiáu ante la entrada del Palaciu del Vaticanu pola Scala Regia. La bóveda ta decorada con diseñu de Martino Ferrabosco pero realizada por Ambrogio Buonvicino, ya inclúi les escultures de trenta y dos papes, asitiaes a los llaos de les lunetas que contienen relieves nos que se representen episodios de la vida de San Pedru.[36]
Na paré percima de la entrada principal de la basílica atopa una parte del mosaicu llamáu La Navicella, obra de Giotto y que s'atopaba na Antigua Basílica de San Pedru, foi asitiada en 1674 (núm. 1).[37]
Puertes
L'accesu a la basílica dende'l pórticu realízase al traviés de cinco puertes, d'izquierda a derecha son: «Puerta de la Muerte», «Puerta del Bien y del Mal», «Puerta de Filarete», «Puerta de los Sacramentos» y «Puerta Santa».
Puerta de la Muerte La Puerta de la Muerte»
(núm. 3)[38] foi encargada por Xuan XXIII y toma el so nome por ser esta la puerta de salida de los cortexos aciagos de los papes.[39]
Preséntense cuatro paneles: nel primeru hai una representación de la Deposición de Cristu y l'Asunción de María. Nel segundu representen los símbolos de la Eucaristía, el pan y el vinu. Nel tercer cuadru apaez la tema de la muerte, representa l'asesinatu d'Abel, la muerte de Xosé, el martiriu de San Pedru, la muerte de Xuan XXIII (nuna esquina apaez el títulu de la encíclica «Pacem in terris»), la muerte nel exiliu de Gregorio VII y seis animales nel actu de la muerte. Na cara interna de la puerta atopa la buelga de la mano del escultor y un momentu del Conceyu Vaticanu II nel que'l primer cardenal africanu, Galardonen Rugambwa, rinde homenaxe al papa.
La Puerta de Filarete» o «puerta central» (núm. 5)[41] foi mandada construyir pol papa Eugenio IV a Antonio Averulino Filarete, que la realizó ente 1439 y 1445. Ta fecha de bronce y estremada en dos fueyes, caúna de les cuales presenta tres cuadros superpuestos. Nos cuadros na parte cimera represéntense a la izquierda a Cristu entronizado y a la derecha a la Virxe entronizada, nos paneles centrales tán representaos San Pedru apurriendo les llaves al papa Eugenio IV, y San Pablo con una espada y un xarrón de flores. Los cuadros inferiores presenten el martiriu de los dos santos: a la izquierda la decapitación de San Pablo, y a la derecha la crucifixón de San Pedru. Los paneles tán enmarcaos por medallones colos perfiles de los emperadores, y ente ellos frisos con episodios del pontificáu d'Eugenio IV. Na parte interna alcuéntrase la inusual firma del autor.
Holy Gate.jpg|thumb|Puerta Santa.]]
La puerta de la derecha ye la Puerta Santa» (núm. 7),[43] ta realizada en bronce por Vico Consorti en 1950 y foi donada al papa Pío XII polos católicos suizos pal xubiléu d'esi añu. En dos plaques esistentes a entrambos llaos de la puerta atopen l'escudu de Pío XII y la bulda de Bonifacio VIII que convocó'l primer xubiléu en 1300. Nel entablamento del arcu sobre la puerta apaez la inscripción: PAVLVS V PONT MAX AÑU XIII. Xusto enriba de la puerta atopa la inscripción: GREGORIVS XIII PONT MAX. Ente estos dos inscripciones atopen les plaques que recuerden la so recién apertura:
IOANNES PAVLVS II P.M.
PORTAM SANCTAM
ANNO IVBILAEI MCMLXXVI
A PAVLO PP VI
RESERVATAM ET CLAVSAM
APERVIT ET CLAVSIT
ANNO IVB HVMANE REDEMP
MCMLXXXIII – MCMLXXXIV
IOANNES PAVLVS II P.M.
ITERVM PORTAM SANCTAM
APERVIT ET CLAVSIT
ANNO MAGNI IVBILAEI
AB INCARNATIONE DOMINI
MM-MMI
PAVLVS VI PONT MAX
HVIVS PATRIARCALIS
VATICANAE BASILICAE
PORTAM SANCTAM
APERVIT ET CLAVSIT
ANNO IVBILAEI MCMLXXV
Xuan Pablu II, Pontífiz Máximu, nuevamente abrió y cerró la Puerta Santa'l añu del Magno Xubiléu de la Encarnación del Señor. 2000-2001.
Pablo VI, Pontífiz Máximu, abrió y cerró la Puerta Santa de ta Basílica Patriarcal Vaticana'l añu xubilar de 1975.
Esta puerta permanez zarrada y tapada con cementu pela so parte interior. Solamente'l papa puede abrir y cerrala nos Año Santos, permaneciendo tou esi añu abierta pal accesu de los fieles que pueden ganar indulxencies.
Nave central
Nave central de la Basílica.
L'espaciu interior ta estremáu en tres naves separaes por grandes pilastres. La nave central[44] mide 187 metros de llargu y 45 metros d'altor; ta cubierta por una gran bóveda de cañón. Ente los años 1962 y 1965 esta nave acoyó les sesiones del Conceyu Vaticanu II.
QVODCVMQVE LIGAVERIS SUPER TERRAM, ERIT LIGATVM ET IN COELIS, ET QVODCVMQVE SOLVERIS SVPER TERRAM, ERIT SOLVTVM ET IN COELIS • EGO ROGAVI PRO TE, O PETRE VT NON DEFICIAT FIDES TVA, ET TV ALIQVANDO CONVERSVS, CONFIRMA FRATRES TVOS Tou lo qu'arreyares na tierra va ser arreyáu nos cielos; y tou lo que desamarrares na tierra va ser desamarráu nos cielos. • Yo rogué por ti, que la to fe nun falte; y tu, una vegada vueltu, confirma a los tos hermanos.
Nesta capiya tamién se caltienen los monumentos funerarios de Pío XI (núm. 12)[67] y Pío XII (núm. 14),[68] realizaos mientres el sieglu XX.
De siguío atópense los monumentos a Inocencio XII (núm. 15),[69] de Filippo Della Valle en 1746, y a Matilde de Canossa (núm. 16),[70] de Gian Lorenzo Bernini en 1633. La siguiente ye la Capiya del Santísimu Sacramentu (núm. 17),[71] protexida per una puerta diseñada por Francesco Borromini. Nesta capiya caltién el Santísimu Sacramentu. Xunto al ciborio de bronce y lapislázuli que preside l'altar, hai dos ánxeles adoradores, y unes grandes llámpares d'aceite amburando permanentemente. La capiya foi diseñada por Carlo Maderno pa coneutar l'actual basílica col cuerpu de l'antigua. Carauterizar por tener un techu más baxu que'l cuerpu de la basílica, polo que se cierra con un Remate n'áticu áticu que despinta la distinta elevación de la cubierta. Contién dos monumentos: el de Gregorio XIII (núm. 18),[72] de Camillo Rusconi en 1723, y el de Gregorio XIV (núm. 19).[73] A partir d'equí empieza la girola qu'arrodia l'espaciu alredor de la cúpula.
A lo último, alcuéntrase la Capiya del Coru (núm. 63),[82] presidida pol Altar de la Inmaculada Concepción (núm. 62).[83] La capiya ye ximielga a la Capiya del Santísimu Sacramentu, asitiada nel llau de la epístola, polo que presenta la mesma configuración. Na última pilastra enantes de pasar a la girola allúguense los monumentos a Lleón XI (núm. 61),[84] obra d'Alessandro Algardi en 1644, y a Inocencio XI (núm. 60).[85]
La girola o deambulatorio ye l'espaciu qu'arrodia los cuatro pilastres que sostienen la cúpula y ye'l corazón de la ilesia tal que la había diseñáu Miguel Ángel.
Na pilastra que correspuende cola nave de la epístola atopa l'Altar de san Jerónimo (núm. 20),[86] cola tumba del papa Xuan XXIII, sobre la cual alcuéntrase un gran mosaicu d'un cuadru de Domenichino. L'espaciu que queda ente la Capiya del Sacramentu y el cruceru, acueye la Capiya Gregoriana (núm. 21),[87] zarrada por una bóveda que nel esterior conforma una de los dos cúpules menores. Equí alcuéntrase'l monumentu a Gregorio XVI (núm. 22),[88] obra de Luis Amici en 1848-1857. Al pie de ésta, nel muriu norte, alcuéntrase l'Altar de la Virxe del Perpetuu Socorru» (núm. 23),[89] onde s'atopen les reliquies de san Gregorio Nacianceno. Al llau ta l'Altar de san Basilio (núm. 24),[90] afatáu con un mosaicu del sieglu XVIII, onde s'atopen los restos de san Josafat Kuncewicz y, frente a ésti, el monumentu funerariu de Benedicto XIV (núm. 25).[91]
Nel llau sur de la girola alcuéntrase, na columna de la cúpula, un altar presidíu por un mosaicu que reproduz el célebre cuadru de La Tresfiguración de Rafael (núm. 59),[98] en que'l so altar atopar el cuerpu del beatu Inocencio XI. La capiya axacente, similar a la Gregoriana, ye la Capiya Clementina» (núm. 58);[99] nella atopen los monumentos funerarios de Gregorio Magno (núm. 56)[100] y de Pío VII (núm. 57),[101] de Bertel Thorvaldsen en 1831, únicu artista non católicu que trabayó na basílica. De siguío allúgase l'Altar de la Mentira (núm. 55)[102] afatáu con un mosaicu del sieglu XVIII; frente a este, el monumentu al Pío VIII (núm. 54),[103] obra de Pietru Tenerani en 1866, con una puerta que conduz a la Sacristía Mayor de la Basílica.[104]
Al otru llau del transepto alcuéntrase'l monumentu funerariu al papa Alejandro VII (núm. 47),[105] una notable obra de Gian Lorenzo Bernini qu'amuesa al Papa embaíu n'oración, cola muerte, representada por un cadarma sosteniendo un reló de sable, percima d'una puerta que simboliza la entrada a la otra vida. Enfrente, asítiase l'Altar del Sagráu Corazón de Xesús» (núm. 48),[106] con mosaicos de 1930. De siguío, la Capiya de La nuesa Señora del Pilar» (núm. 44),[107] onde s'atopen los altares dedicaos a la Virxe del Pilar (núm. 46)[108] y a Lleón I el Magno (núm. 45),[109] con un magníficu retablu de mármol d'Alessandro Algardi sobre la espulsión d'Atila realizáu ente 1645-1653. A lo último, enantes del presbiteriu, alcuéntrase l'Altar de San Pedru curando a un paralíticu» (núm. 43),[110] del sieglu XVIII, y la tumba del papa Alejandro VIII (núm. 42).[111]
Proyeutu d'órganu pa la basílica ufiertáu a Lleón XIII en 1888.
L'órganu de la basílica atopar ente la girola y el presbiteriu; foi construyíu por Tamburini en 1962. Presenta dos cuerpos que s'alluguen nos brazos de la girola que parten del presbiteriu, respeutivamente moteyaos, «Cornu Epistulae» y «Cornu Evangelii». Estos dos cuerpos corresponder con dos órganos construyíos a principios del sieglu XX por Vegezzi-Carlo Bossi y Walker. L'órganu del primer cuerpu entiende los rexistros del segundu y tercer tecláu, ente qu'al segundu cuerpu correspuende'l primer y cuartu tecláu. Los rexistros de pedal son partíos en dos partes como l'organista precise. Utilícense dos consoles de tresmisión llétrica; una asítiase ente les butaques del coru cantor mientres les celebraciones nel interior, ente qu'otra allúgase na plaza pa les celebraciones del esterior. Fueron construyíes pol fabricante Mascioni en 1999.
Altares de la crucifixón de san Pedro, san José y Santu Tomás.
El transepto norte estender escontra'l Palaciu Apostólicu Vaticanu y foi diseñáu y construyíu por Miguel Ángel, qu'amplió'l deambulatorio que diseñaren los sos antecesores, de cuenta que ganó dellos nichos p'altares coronaos per grandes ventanes. Nel transepto norte,[112] esisten tres altares dedicaos a san Wenceslao (núm. 27),[113]san Erasmu (núm. 29),[114] y, nel centru, el de los santos mártires Procesu y Martiniano (núm. 28).[115] El transepto sur ye similar al anterior,[116] atopándose los altares dedicaos a san Xosé (núm. 51),[117] nel centru, y los de la Crucifixón de San Pedru (núm. 52)[118] y el de Tomás l'Apóstol santu Tomás (núm. 50).[119]
DICIT TER TIBI PETRE IESUS DILIGIS ME? CUI TER O ELECTE RESPONDENS AIS: O APODERE EL TO QUI OMNIA NOSTI EL TO SCIS QUIA DILIGO TE Díxo-y la tercer vegada: Simón, fíu de Jonás, ¿ámesme? Pedro atristayar de que-y dixera la tercer vegada: ¿Ámesme? y respondiólu: Señor, tu saber tou; tu sabes que te amo. Xesús díxo-y: Apacienta les mios oveyes.
Pela so parte nel transepto derechu alcuéntrase la inscripción:[61]
O PETRE, DIXISTI LA TO YE CHRISTUS FILIUS DEI VIVI, AIT IESUS: BEATUS YE SIMON BAR IONA QUIA CARU ET SANGUIS NON REVELAVIT TIBI Simón Pedro, dixo: Tu yes el Cristu, el Fíu del Dios viviente. Entós respondiólu Xesús: Bonaventuráu yes, Simón, fíu de Jonás, porque non te revelólo carne nin sangre.
El presbiteriu presenta una estructura similar a la de los estremos del transepto. Ta apoderáu pola Cátedra de San Pedru (núm. 39),[136] asitiada nel centru. Ye un monumental relicariu obra de Gian Lorenzo Bernini, conteniendo una siella de dómina paleocristiana que según la tradición yera la utilizada por San Pedru; la siella sofitar nes escultures de los cuatro Padres de la Ilesia. El conxuntu apaez allumáu por una vidrera con un palombu, simbolizando'l Espíritu Santu.
Nel perímetru del presbiteriu apaez la inscripción en llatín y griegu:[61]
O PASTOR ECCLESIAE LA TO OMNES CHRISTI PASCIS AGNOS ET OVES • ΣΥ ΒΟΣΚΕΙΣ ΤΑ ΑΡΝΙΑ, ΣΥ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙΣ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤIΑ XΡΙΣΤΟΥ Oh pregueru de la Ilesia, alimenta a tolos corderos y les oveyes de Cristu
Atopar nel cruceru, asitiáu so la cúpula, y ta enmarcáu pol monumental baldaquino de San Pedru (núm. 82),[147] obra de Gian Lorenzo Bernini, construyíu ente 1624 y 1633. Realizáu en bronce estrayíu del Panteón, presenta un altor de 30 m. Ta sosteníu por cuatro columnes salomóniques a imitación de les del Templu de Salomón y el tabernáculo de l'antigua basílica, que les sos columnes recuperar y asitiáronse como adornu nes pilastres de la cúpula de Michelangelo. Nel centru, a la solombra del baldaquino, arrodiáu pel inmensu espaciu so la cúpula, alcuéntrase l'altar papal, un bloque de mármol blanco en forma de paralelepípedu, y sobre él un crucifixu de bronce y un xuegu de siete candeleros, nel cual solamente'l papa puede celebrar la Eucaristía n'ocasiones solemnes. Foi asitiáu verticalmente sobre la tumba de San Pedru y consagráu el 5 de xunu de 1594 pol papa Clemente VIII. Esti altar ye conocíu como «Altar de la Confesión», al tar asitiáu sobre'l llugar conocíu como «Confessio», la tumba del Apóstol que col so martiriu confesó la so fe.[148][149][150].
Na parte cimera de les pilastres que sofiten la cúpula, nel entablamento, respeutivamente sobre santa Verónica, santa Elena, san Longinos y san Andrés, alcuéntrase la inscripción:
• HINC VNA FIDES • MVNDO REFULGET • HINC SACERDOTTI • VNITAS EXORITVR • Equí esparder pel mundu la única y verdadera fe, equí naz la unidá del sacerdociu.
La cúpula de la Basílica de San Pedru alzar a un altor total de 136,57 m dende'l suelu hasta la parte cimera de la cruz esterna. Ye la cúpula más alta del mundu. El so diámetru internu ye de 41,47 m, llixeramente menor que dos de los trés enormes cúpules que la precedieron: la del Panteón de Agripa, de 43,3 m; y la de la Catedral de Florencia, de 44 m. Los arquiteutos de San Pedru basar nestos dos cúpules pa buscar la manera de construyir la que se concibió como la mayor cúpula de la cristiandá. Construyir dende 1547 hasta 1590 por Miguel Ángel Buonarroti, quien dempués finó y ocupó el so llugar el so discípulu Giacomo Della Porta.[157]
El perímetru interior de la cúpula presenta la inscripción en llatín con lletres de 2 m d'altor:[61]
TV YE PETRVS ET SVPER HANC PETRAM AEDIFICABO ECCLESIAM MEAM ET TIBI DABO CLAVES REGNI CAELORVM Tu yes Pedro, y sobre esta roca voi edificar la mio ilesia. A ti te voi dar les llaves del reinu de los cielos. VulgataMateo 16:18–19.
So la llinterna atopa la inscripción:
S. PETRI GLORIAE SIXTVS PP. V. A. M. D. XC. PONTIF. V. Pa la gloria de San Pedru, Sixto V, papa, nel añu 1590 y el quintu añu del so pontificáu.
Vistes dende la cúpula de San Pedru.
Sacristía
Sacristía de la basílica.
La Sacristía mayor ye un edificiu esternu a la basílica, asitiáu nel llau sur, que se coneuta col templu al traviés de dos corredores sobre arcos qu'apuerten a la basílica travesando la tumba de Pío VIII y la Capiya del Coru.
En 1715 realizóse un concursu pa construyir una sacristía, el ganador foi un proyeutu de Filippo Juvara, que la so maqueta en madera caltener nos depósitos de la basílica, pero que'l so eleváu costu torgó la so execución. En 1776, el papa Pío VI encargó a Carlo Marchionni la execución del actual edificiu, que la so construcción completar en 1784. La obra concluyida foi duramente criticada, sobremanera pol eruditu Francesco Milizia, lo qu'obligó a Marchionni a abandonar la ciudá.
La sacristía presenta planta octogonal y ta cubierta por una cúpula. Atópase flanqueada por dellos edificios ente los que s'atopen la Sacristía de los canónigos y beneficiarios, la Sala Capitular y l'Ayalga.
Escalera d'accesu a les Covarones Vaticanos dende la parte frontera del Altar Papal, arrodiada de llámpares votivas.
Los Covarones Vaticanos formar pola diferencia de cota ente la nueva y l'antigua basílica. Tienen forma d'ilesia soterraña de tres naves. Utilizáronse como llugar d'enterramientu de munchos papes. L'accesu realizar por una escalera doble arrodiada por una elegante balaustrada sobre la que se quemar 99 llámpares votivas; esta escalera parte dende la parte frontera del Altar Papal. La escalera remata ante la Confesión de San Pedru (núm. 65), obra de Carlo Maderno; ante'l mosaicu de Cristu Pantocrátor, alcuéntrase l'arca que guarda los palios. Tres esti arca atopen los restos de mármol de la tumba de San Pedru construyida pol emperador Constantino. Na parte inferior alcuéntrase la bola de bronce, llamada «cataracta» o «billicus confessionis», que sirvía d'accesu, dende la construcción de la primer basílica, a la tumba de Pedro.
El papa Pío XII, acabante escoyer en 1939, patrocinó la investigación arqueolóxica qu'en diez años sacó a la lluz, primero'l suelu de la Basílica Constantiniana, y más tarde, los restos d'una necrópolis romana qu'ocupaba la fastera de la Llomba Vaticana, y que foi soterrada polos constructores de la primer basílica. La presencia d'esta zona d'enterramientu confirma la creencia de que'l llugar de sepultura de san Pedro atopar nel llugar onde s'alzó primero un monumentu y dempués la basílica.
Tres la escavación, en 1953 atopóse un nichu nel que podía reconocese una incompleta escritura en griegu col nome de Pedro, nel interior había dellos güesos envueltos nun pañu de púrpura y filo d'oru. Esti descubrimientu anunciar Pío XII convencíu de que, con toa probabilidá, los restos yeren del cuerpu de san Pedro. Estos restos fueron asitiaos nel sosuelu, na posición orixinal que se correspuende esautamente cola vertical del Altar Papal, el baldaquino y la cúpula.
El arcipreste de la Basílica de San Pedru ye'l xefe executivu del cultu y el cuidu pastoral de la basílica, y siempres ye un cardenal. Dalgunos de los arciprestes más destacaos de la basílica fueron los cardenales Giovanni Gaetano Orsini (1276–1277) y Pietru Barbu (1445–1464), que más tarde se convertiríen nos papes, Nicolás III y Paulo II, respeutivamente.
↑Les reclamaciones de que la Basílica de La nuesa Señora de la Paz de Yamusukro de Costa de Marfil ye más grande que la Basílica de San Pedru, paecen ser falses, una y bones les midíes de la primera inclúin un rectoráu, una villa y, probablemente, la escampada. La so cúpula, basada na de San Pedru, ye más baxa, pero lleva una cruz más alta, polo que diz ser la ilesia cola más alta cúpula.
↑James Lees-Milne describe la Basílica de San Pedru como «la ocupante d'una posición única nel mundu cristianu» en Lees-Milne 1967, p. 12.
↑Banister Fletcher, el renombráu historiador de l'arquiteutura la llapada «...la más grande de toles ilesies de la cristiandá» en Fletcher 1996, p. 719.
↑ 4,04,1P. Jorge Loring, S.I.. «La tumba de San Pedru». Catholic.net. Consultáu'l 30 d'abril de 2011. «Identificación científica de la tumba y los güesos de San Pedru»
↑Al arrenunciar en 2006 al títulu de Patriarca d'Occidente, el Papa Benedicto XVI renombró a éstes «basíliques patriarcales» como «basíliques papales».
↑Andrea Pollett. «Obelisco en Roma» (inglés). Consultáu'l 30 d'abril de 2011.
↑Boorsch, Suzanne (Iviernu de 1982-1983). «The Building of the Vatican: The Papacy and Architecture». The Metropolitan Museum of Art Bulletin40 (3): páxs. 4–8.
↑Guarducci, Margherita (1960). The Tomb of St Peter (n'inglés). Hawthorn Books. Consultáu'l 30 de mayu de 2011.
↑«Bendiz Papa estatua de primera santa chilena» (6
d'ochobre de 2004). Archiváu dende l'orixinal, el 2013-10-02. Consultáu'l 16 de mayu de 2011. «El Papa bendiz imaxe de santa Teresa de los Andes, primer santa chilena que cunta con una escultura asitiada na fachada posterior de la basílica de San Pedru, nel Vaticanu.»
↑«Bendición de la estatua de Santa Teresa de Xesús Jornet» (20 d'ochobre de 2004). Consultáu'l 18 de mayu de 2011. «alcuéntrase allugada nun llugar privilexáu” de la Patriarcal Basílica. Esautamente na parte esterior de la girola, detrás de la Gloria de Bernini”, nel nichu central del so ábside.»
↑ 24,024,1«Santa Genoveva Torres, na basílica vaticana» (2006). Consultáu'l 16 de mayu de 2011. «Foi-y asignada a Santa Genoveva una fornica allugada nel mesmu ábside esterior de la Basílica, con vistes a los xardinos per onde pasia'l Papa.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Fachada de San Pedru» (inglés). Consultáu'l 3
de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Estatua de San Pedru» (inglés). Consultáu'l 3
de xunu de 2011. «Pío IX (1846-1878) decidió reemplazar les antigües estatues de los santos Pedro y Pablo poles actuales en Pascua de 1847. La estatua de San Pedru mide 5,55 m d'altor y alcuéntrase sobre un pedestal de 4,91 m d'altu.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Estatua de San Pablo» (inglés). Consultáu'l 3
de xunu de 2011. «La estatua de San Pablo mide 5,55 m d'altor y alcuéntrase sobre un pedestal de 4,91 m d'altu. Foi restauráu en 1985-86 gracies a l'arrogancia de los Caballeros de Colón.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «El Pórticu» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Estatua de Carlomagno» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Estatua de Constantino» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «La estatua ecuestre de Constantino fecha por Bernini y considerada como una de les sos obres maestres.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «La bóveda del Pórticu» (inglés). Consultáu'l 31
de mayu de 2011. «Mapes de la bóveda.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «El Navicella» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Puerta de la Muerte» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Presenta grandes paneles modelaos de la Crucifixón y l'Anunciación, y menos los paneles de los profetes, apóstoles y santos.»
↑ 39,039,1www.romaspqr.it. «San Pietro» (italianu). Consultáu'l 30 d'abril de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Puerta del Bien y del Mal» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «Esta segunda puerta de la izquierda foi donáu al Papa Pablo VI, nel so cumpleaños númberu 80. Los paneles de la derecha amuesen la bondá, la maldá izquierda.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «La puerta Filarete» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Puerta de los Sacramentos» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «De normal ye la puerta abierta pa entrar na basílica. Los paneles amuesen los siete sacramentos y la predicación.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «La Puerta Santa» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011.
↑ 44,044,1www.saintpetersbasilica.org. «La Nave» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «El discu coloráu de pórfido na entrada, tomada de l'antigua basílica, ye la piedra sobre la que Carlomagno y otros emperadores fueron coronaos.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Santa Teresa de Xesús» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Estatua de San Pedru» (inglés). Consultáu'l 31
de mayu de 2011. «Esta antigua estatua de bronce de San Pedru tien les dedes derechu foliaos por sieglos de pelegrinos que tradicionalmente toquen el pie.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Xuan Bosco» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Pedru de Alcántara» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Santa Lucía Filippini» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Camilo de Lelis» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Capilla de la Piedá» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011.
MICHAEL. ANGELUS. BONAROTUS. FLORENT. FACIEBAT
Inscripción.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Lleón XII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Cuando'l Papa Lleón XII foi escoyíu trató de refugar el cargu alegando la so mala salú, díxo-y a los cardenales: «Tán escoyendo a un home muertu».»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Cristina de Suecia» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Hai tres relieves de la urna: Christina arrenunciu al tronu de Suecia a aceptar el catolicismu (centru), el despreciu de la nobleza (a la derecha), la fe que trunfa sobre la herexía (a la izquierda).»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Pío XI» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Pío XII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Dizse que'l xestu de Pío XII amuesa'l so deséu de poner fin a la Segunda Guerra Mundial.»
Nada se pierde na paz, tou puede perdese cola guerra.
Pío XII.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Inocencio XII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «La figura alegórica de la Caridá ye considerada una obra maestra d'esta composición.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Capilla del Santísimu» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011.
«Namái aquellos que deseyen orar puede entrar». Esti signu delantre de la Capiya del Santísimu Sacramentu dexa a los visitantes saber qu'esti ye un llugar pa la reflexón y non yá parte d'una xira de la basílica.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Gregorio XIII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «A los llaos tán les estatues alegóriques de la Relixón, sosteniendo les tables de la Llei, y magnificencia, na base ye un dragón, n'alusión a la figura heráldica de la familia Boncompagni.»
La ornamentación d'una tumba, la muestra de duelu, y les pómpares aciages, son consuelos pa los sobrevivientes, nun beneficia a los muertos. Pa les almes piadoses que, llibre de pecaos, volaron al Señor, poco importa que los sos cuerpos tienen una tumba sórdida, o nengunu, inclusive como'l más costosu balta nun fai nada polos impíos y los que s'obliguen inda nos llazos del pecáu.
Gregorio XIV.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Capilla del Bautisteriu» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a los Estuardo» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011. «Esta obra maestra de Canova conmemora a James III, antiguu pretendiente al tronu inglés, y los sos dos fíos, el príncipe Carlos y Enrique.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Xuan XXIII» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «Una de les escenes representaes nesti monumentu ye la visita del Papa a la prisión Regina Coeli en Roma. Díxo-y a los prisioneros que yá que ellos nun pueden dir velo, él vieno ve-yos a ello.»
El secretu de too ye dexase llevar pol Señor y pal Señor.
Xuan XXIII na so coronación.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Benedicto XV» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «El Pontífiz absorber na oración, de rodíes sobre una tumba que conmemora la Primer Guerra Mundial, que describió como una matanza inútil». La tumba ta cubierta de cañes d'olivar, símbolu de la paz. Percima de la estatua ta María, presentando de Xesús, Príncipe de la Paz, a un mundu en llapaes.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a San Pío X» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «El so cuerpu, que lleva una mázcara de plata, puede vese nel altar de la Capiya de presentación.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Inocencio VIII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Na manzorga, el Papa, amuesa la llanza que trespasó la banda de Xesús. La reliquia real que-y dio'l sultán, caltener nel balcón enriba de la estatua de San Longinos.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Capilla del Coru» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Lleón XI» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Les roses tallaes nel zócalo contienen la inscripción «Sic florui», en referencia al fechu de que reinó namái 27 díes, en 1605. A los sos llaos tán dos alegoríes femenines: la entereza y l'arrogancia. La escena siguiente ye l'axuración del protestantismu fecha por Enrique IV de Francia cuando Lleón foi nunciu apostólicu, y la firma d'un tratáu de paz ente España y Francia.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu al beatu Inocencio XI» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «La figura del Papa ta flanqueada pola fe y la fortaleza. El baxorrelieve amuesa la victoria sobre los turcos en Viena en 1683. Inocencio XI foi beatificáu'l 7 d'ochobre 1956, la so fiesta ye'l 13 d'agostu. El cuerpu del Papa ye visible sol altar de la Tresfiguración nel llau opuestu de la basílica.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de San Jerónimo» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «El llenzu orixinal de «La última comunión de San Jerónimo» alcuéntrase anguaño na Galería del Vaticanu.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Capilla Gregoriana» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «La Capiya Gregoriana lleva'l nome del so patrón Gregorio XIII. Contién les tumbes de Benedicto XIV y Gregorio XVI, amás los altares de San Basilio, Virxe del Socorru y San Jerónimo.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de La nuesa Señora del Socorru» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «La nuesa Señora del Perpetuu Socorru, que la so imaxe, pintura sobre madera, atopábase enantes nel Oratoriu de San Lleón na antigua Basílica y treslladóse equí en 1578.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de San Basilio» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de la Navicella» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «L'Altar de la Navicella deriva'l so nome de la narrativa del Evanxeliu de Xesús caminando sobre l'agua.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Clemente X» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «Nel suelu, delantre del monumentu al papa Clemente X, so una llábana senciella, atópense los restos del papa Sixto IV y el papa Julio II.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de la Tresfiguración» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «Ye unu de los mosaicos más bellos de San Pedru, esti retablu ye una reproducción de la pintura «Llechu de muerte» de Rafael, anguaño nel Muséu Vaticanu. Julio de Médicis encargó la pintura pa la Catedral de Narbona, pero caltener en Roma, en San Pietru in Montorio, dende de 1523. Napoleón llevar a París en 1797, y foi devueltu al Vaticanu en 1815. Un equipu de seis artistes tardientu nueve años n'executar el mosaicu, terminando en 1767.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Capilla Clementina» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de San Gregorio'l Grande» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Sol altar atopa un sarcófagu de mármol blanco que contién les reliquies del Papa San Gregorio Magno (590-604), doctor de la Ilesia. Foi'l primer Papa d'adoptar el títulu de «Siervu de los siervos de Dios».»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Pío VII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «El so autor, Thorvaldsen, nun podía roblar la obra al nun ser católicu polo qu'esculpió la so cara en llugar de la del Papa.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar del Sagráu Corazón» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «Creáu por cuenta de la canonización de Santa Margarita María Alacoque en 1923.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Pío VIII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «El Papa ta de rodíes delantre de la figura de Cristu entronizado, a los llaos asítiense les estatues de los santos Pedro y Pablo. Tamién apaecen les alegoríes de la prudencia y la xusticia.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Alejandro VII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Ye una de les obres más importantes de la basílica, obra cume de Bernini.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de la Mentira» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Dempués de mentir a San Pedru, Saphira cayó al suelo ante l'Apóstol. No fondero unos mozu lleven el cadabre del so home, Ananías. Fechos 5:1-11»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Alejandro VIII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Esti monumentu a Alejandro VIII utiliza una gran variedá de mármoles preciosos. El baxu relieve fronteru recibió grandes aponderamientos, representa la canonización de cinco santos el 16 d'ochobre de 1690.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Transepto norte» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Nesti llugar celebró'l Conceyu Vaticanu I. Namái ye accesible pa los que quieren recibir el sacramentu de la confesión.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de San Wenceslao» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de San Erasmu» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de los Santos Procesu y Martiniano» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «Estos santos fueron dos mártires romanos que fueron guardias de San Pedru na cárcel Mamertina y que se convirtieron y bautizaron. Les sos reliquies atópase na urna de pórfido sol altar. El mosaicu sobre l'altar representa'l so martiriu.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Transepto sur» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de San José» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «L'altar central del transepto esquierdu foi dedicada a San José , el maríu de María, y bendicíu pol Papa Xuan XXIII el 19 de marzu de 1963. Un antiguu sarcófagu nel altar contién les reliquies de los apóstoles Simón el Cananéu y Judas Tadeo.»
Una antigua tradición afirma que San Pedru sufrió'l martiriu precisamente ónde s'atopa esti altar. De fechu ta parte de la basílica ta construyida en realidá nel llugar del Circu de Nerón.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Altar de Santu Tomás l'Apóstol» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «Sol altar tán les reliquies del papa San Bonifacio IV, que consagró'l Panteón pal cultu cristianu.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Bonfiglio Monaldi» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «San José de Calasanz» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «san Pablo de la Cruz» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Bruno de Colonia» (inglés). Consultáu'l 31
de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Santa Luisa de Marillac» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Pedru Nolasco» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Pablo III» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011. «Les alegoríes de la Xusticia y la Prudencia dizse que son semeyes de Julia, hermana del Papa, y de la so madre.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «Monumentu a Urbanu VIII» (inglés). Consultáu'l 1
de xunu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Santu Domingu de Guzmán» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Benitu de Nursia» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
AUSCULTA O FILI PRÆCEPTA MAGISTRI
Escucha, fíu, los preceptos del maestru
Inscripción nel llibru.
↑www.saintpetersbasilica.org. «Santa Francisca romana» (inglés). Consultáu'l 31
de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Francisco de Sales» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «San Elías» (inglés). Consultáu'l 31 de mayu de 2011.
↑www.saintpetersbasilica.org. «L'Altar Papal y Baldaquino» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011. «El centru de la Basílica ye l'Altar Papal, onde namái'l Papa celebra misa. Foi consagráu pol Papa Clemente VIII el 5 de xunu de 1594. Ta construyíu enriba d'otros altares mayores.»
↑www.saintpetersbasilica.org. «La Confesión» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑Lorenzo Bianchi. «[http://www.30giorni.it/articoli_id_20119_l2.htm San
Andrés]». Consultáu'l 30 de mayu de 2011. «foi caltenida en San Pedru (na columna llamada de San Andrés) hasta xunu de 1964, cuando por voluntá de Pablo VI foi devuelta en señal d'amistá escontra la Ilesia ortodoxa al obispu metropolitanu de Patras, onde güei se caltién na ilesia dedicada a san Andrés, edificada nel llugar que la tradición señala como'l del so martiriu.»
Kanjuruhan FCNama lengkapKanjuruhan Football ClubStadionStadion Kanjuruhan Malang, Indonesia(Kapasitas: 30.000)PemilikPSSI Askab MalangLigaLiga 3 Musim ini Kanjuruhan FC (atau singkatan dari Kanjuruhan Football Club) adalah sebuah klub sepak bola Indonesia yang bermarkas di Stadion Kanjuruhan, Kabupaten Malang, Provinsi Jawa Timur, Indonesia. Saat ini mereka bermain di Liga 3 Jawa Timur 2021.[1] Referensi ^ Kanjuruhan FC Liga 3 Jawa Timur kumparan.com diakses 31 Juli 2021 lbsLiga 3Jua...
Donabate (bahasa Irlandia: Domhnach Bat) ialah sebuah kota di County Fingal, Republik Irlandia. Donabate adalah bagian pinggiran Dublin, terletak 25 km dari ibu kota Irlandia tersebut. Kota ini didirikan di atas sebuah semenanjung kecil di Laut Irlandia, yang dibagi bersama kota Portrane. Asal nama kota ini berubah-ubah sepanjang waktu; Donabate kadang-kadang dieja « Donaghbate » Kota Donabate berpenduduk 5.713 jiwa (2006). Pada tahun 1912 dilaporkan terdapat penduduk sebaya...
Entente cordialeKartu pos Prancis dari tahun 1904 yang menggambarkan Britannia dan Marianne sedang menari bersama. Hal ini melambangkan kerjasama baru di antara kedua negara.Ditandatangani8 April 1904Penanda tangan Prancis Britania RayaBahasaBahasa Prancis, Bahasa Inggris Entente Cordiale (pengucapan bahasa Prancis: [ɑ̃tɑ̃t kɔʁdjal]) adalah sejumlah perjanjian yang ditandatangani pada tanggal 8 April 1904 oleh Kerajaan Bersatu Britania Raya dan Irlandia dan Republik Pranc...
Kepulauan Virgin Britania Raya padaOlimpiade Musim Panas 2020Kode IOCIVBKONKomite Olimpiade Kepulauan Virgin Britania RayaSitus webbviolympics.orgPenampilan pada Olimpiade Musim Panas 2020 di TokyoPeserta3 dalam 2 cabang olahragaPembawa bendera (pembukaan)Elinah PhillipKyron McMasterPembawa bendera (penutupan)N/AMedali 0 0 0 Total 0 Penampilan pada Olimpiade Musim Panas (ringkasan)1984198819921996200020042008201220162020 Kepulauan Virgin Britania Raya berkompetisi di Olimpiade Musim...
This article needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed.Find sources: Let Me Live Rudimental and Major Lazer song – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (June 2018) (Learn how and when to remove this template message) 2018 single by Rudimental and Major Lazer featuring Anne-Marie and Mr EaziLet Me LiveSingle by Rudime...
American basketball player Juwan MorganMorgan with Indiana in 2017No. 13 – Runa Basket MoscowPositionPower forwardLeagueVTB United LeaguePersonal informationBorn (1997-04-17) April 17, 1997 (age 27)Waynesville, Missouri, U.S.Listed height6 ft 7 in (2.01 m)Listed weight232 lb (105 kg)Career informationHigh schoolWaynesville(Waynesville, Missouri)CollegeIndiana (2015–2019)NBA draft2019: undraftedPlaying career2019–presentCareer history2019Salt Lake Ci...
Film festival in Zagreb, Croatia ZagrebDox International Documentary Film FestivalZagrebDox 2008 mastheadLocationZagreb, CroatiaFounded2005AwardsVeliki pečatMali pečatNo. of films104 (2019)[1]LanguageInternationalWebsitewww.zagrebdox.net ZagrebDox is an international documentary film festival taking place in Zagreb every year, in late February / early March. Launched in 2005, the festival is intended to provide audiences and experts insight into recent documentary films, stimulate n...
Democratization process in Czechoslovakia in 1989 This article is about the event in Czechoslovakia. For other uses, see Velvet Revolution (disambiguation). Velvet RevolutionPart of the Revolutions of 1989Demonstration of 25 November 1989 in Prague.Date17 November – 29 December 1989Main phase: 17 – 28 November 1989LocationCzechoslovakiaCaused by Political repression Totalitarianism Economic stagnation Other anti-Marxist-Leninist revolutions of 1989 Martin Šmíd death hoax Goals Resignati...
Petualangan TintinBerkas:Tintin film kartun logo.jpgPetualangan TintinPengarangHergéPenerbitan Casterman PT. Tiga Lima Indira Gramedia Petualangan Tintin (bahasa Prancis: ''Les Aventures de Tintin et Milou'') adalah serial komik yang diciptakan oleh Hergé, seorang artis dari Belgia. Hergé adalah pseudonim dari Georges Remi (1907–1983) yang dituliskan menjadi RG (dibaca sebagai Hergé dalam bahasa Prancis). Serial ini pertama kali muncul dalam bahasa Prancis sebagai lampiran bagian an...
Theatre and gallery in Melbourne, Australia fortyfivedownstairsAddress45 Flinders LaneMelbourneCoordinates37°48′54″S 144°58′23″E / 37.814964°S 144.973162°E / -37.814964; 144.973162Opened2002Websitewww.fortyfivedownstairs.com Journey Art Exhibition by Stefano Canturi in February 2013 fortyfivedownstairs is a not-for-profit theatre and gallery in Melbourne, Australia. Located on the lower floors of a brick nineteenth century building in Flinders Lane, it show...
British politician St John Brodrick redirects here. For other uses, see St John Brodrick (disambiguation). The Right HonourableThe Earl of MidletonKP PC DLSecretary of State for WarIn office12 November 1900 – 12 October 1903MonarchsVictoria Edward VIIPrime MinisterThe Marquess of Salisbury Arthur BalfourPreceded byThe Marquess of LansdowneSucceeded byH. O. Arnold-ForsterSecretary of State for IndiaIn office9 October 1903 – 4 December 1905MonarchEdward VIIPrime MinisterAr...
Ancient Mesopotamian city state For the Argentine comic books character, see Nippur de Lagash. For the fictional planet in the Asimov story also known as Kalgash, see Lagash (Nightfall). Lagash{{{1}}}LagashShown within IraqAlternative nameAl-HibaLocationAl-Shatrah, Dhi Qar Governorate, IraqRegionMesopotamiaCoordinates31°24′41″N 46°24′26″E / 31.41139°N 46.40722°E / 31.41139; 46.40722TypeSettlementArea400 to 600 haHistoryFounded3rd millennium BCPeriodsEa...
طالع أيضًا: الألعاب الأولمبية الصيفية 2012 الألعاب البارالمبية الصيفية 2012 لندن ، المملكة المتحدة انطلاق الألعاب 29 أغسطس 2012 الاختتام 9 سبتمبر 2012 الموقع الرسمي الموقع الرسمي تعديل مصدري - تعديل ألعاب بارالمبيك الصيفية 2012 هي النسخة الرابعة عشر من الألعاب ال�...
;_Petersdom_f.jpg)
_4.jpg)
_1.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
