মায়াসুৰ বা ময়াসুৰ (मयासुर) হিন্দু শাস্ত্ৰত বৰ্ণিত অসুৰ, দেৱতা আৰু ৰাক্ষস জাতিৰ এজন মহান প্ৰাচীন ৰজা আছিল। মায়া তেওঁৰ উজ্জ্বল স্থাপত্যৰ বাবে জনাজাত আছিল। মহাভাৰতত বৰ্ণিত মায়াসভা বা ভ্ৰমৰ কক্ষ - তেওঁৰ নামেৰে নামকৰণ কৰা হৈছিল।

মায়াসুৰে তাক্ষকা নামৰ এজন নাগৰ সৈতে বন্ধুত্ব স্থাপন কৰিছিল আৰু তেওঁৰ পৰিয়াল আৰু বন্ধুবৰ্গৰ সৈতে খাণ্ডাৱপ্ৰস্থ অঞ্চলত বাস কৰিছিল কিন্তু যেতিয়া হস্তিনাপুৰ বিভাজনৰ পিছত পাণ্ডৱসকল তালৈ আহিছিল, অৰ্জুনে গোটেই অৰণ্যজ্বলাই দিছিল, যাৰ ফলত তাক্ষকা পলাই যাবলৈ বাধ্য হয় আৰু অৰণ্যৰ সকলোকে হত্যা কৰে। সেয়েহে, মায়াসুৰে পাণ্ডৱসকলৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ কৰাৰ সিদ্ধান্ত লয়। কৃষ্ণৰ অনুৰোধত তেওঁ পাণ্ডৱ সকলৰ ৰাজসূয় যজ্ঞ পাতিবলৈ মায়া-মহল / মায়াসভা নামৰ এটা অতি বিশাল প্ৰাসাদ নিৰ্মাণ কৰিছিল। তেওঁ তেওঁক উপহাৰ যেনে, ধনু, তৰোৱাল আদি আগবঢ়ায়। লগতে অৰ্জুনৰ ভায়েক ভীমকো ভৃগুধৰম নামৰ এটা গদা দিছিল।^[2]

ৰামায়ণত তেওঁ হেমাৰ স্বামী আছিল^[3][4] আৰু মায়াৱী, দুন্দুভি আৰু লংকাৰ ৰজা ৰাৱণৰ ধুনীয়া পত্নী মন্দোদৰীৰ পিতৃ আছিল।^[5]