PROFILPELAJAR.COM

Şahab-4 (Farsça: شهاب -4 anlamı "meteor-4"), Şahab-3 orta menzilli balistik füzesinden türetilen, inşa edilmemiş bir İran roketiydi.^[1] İran Savunma Bakanı tarafından "Şahab-3'ten daha yetenekli bir balistik füze" olarak belirtilen Şahab-4,^[2] uzay faaliyetlerinde kullanmak amacıyla üretileceği belirtildiyse de batılı gözlemcilere göre nükleer yetenekli bir balistik füze üretilmesi amaçlanmıştı.^[3]

Programın geçmişi

Şahab-4 projesi 1988'de başlatıldı, ancak bazı kaynaklara göre çizimden ötesine geçmedi. Şahab-4 projesindeki tasarım daha sonra Safir'de kullanıldı.^[4] 1997'de Amerikan uydusu, Parchin'deki Şahab-4 test tesisinin kanıtlarını ele geçirdi.

Görünüşe göre proje 1990'ların başında başlamış ve 2000 yılında konuşlandırılmak üzere planlanmıştır. Varlığı 1996 yılında General Binford Peay tarafından ortaya çıkarılmıştır. Bu füze programının varlığı orta menzil Kasım 1998'de o zaman İran İslam Cumhuriyeti Savunma Bakanı Ali Shamkhani tarafından açıklandı, ancak bu bilgi daha sonra Şubat 1999'dan itibaren ikinci bir basın açıklamasıyla kısmen çelişti. sivil uyduları yörüngeye koymayı amaçlayan sivil uzay fırlatma programı. Bu son hipotez, bir Zoreh uydu programının geliştirilmesiyle doğrulanacaktır, ancak aynı füze programının ikili bir amacı olabilir (sivil ve askeri).

Füze geliştirmenin temelleri nispeten iyi bilinmektedir. Görünüşe göre İran silah endüstrisi, 1950'lerden kalma Rus SS-4 füzelerinin yanı sıra Kuzey Kore Taepodong-1 füzesinden ilham aldı. Şahab-4 programının aslında zaten mevcut olan Şahab-3 füzesinin gelişimi olması da mümkündür. Bu göreceli belirsizlik, yeni füzenin temel özelliklerini doğru bir şekilde belirlemeyi mümkün kılmamaktadır.

Bu füzenin gelişimi Şubat 1999'da bir motorun test edilmesiyle doğrulandı. Bu test, İran'ın şu anda bu şartnameleri karşılayan bir füze programını tamamlama isteğini veya en azından Şahab-4 benzeri bir füzeye olan ilgisini gösteriyor.

Programdaki gecikme

Şubat 1999'daki motor testinden bu yana, Şahab-4 programının devam ettiğini doğrulayacak hiçbir kanıt bulunmaktadır. Aslında, ilk füzelerin operasyonel konuşlandırılması başlangıçta 2000, ardından 2002 için planlanmıştı, ancak bu gerçekleşmedi. Bununla birlikte, bazı yorumlar bu füzenin 2009 yılında operasyonel olarak konuşlandırılmış olabileceğini söylüyor. Bu hipotez Ocak 2006'da sözde bir ateşleme ile doğrulanacak, ancak başka bir kaynak, test için ateşlenebilecek ilk Shahab-4'ün Nisan 2006'da yapım aşamasında olduğunu gösteriyor.

Bununla birlikte, Amerika Birleşik Devletleri ve İsrail, İran'ın hala aktif bir Şahab-4 programı belirlediğini ve en az bir Şahab-4 prototipinin 2003 yılında inşa edeceğini ve buna Şahab'a uzay fırlatıcısının ekleyeceğini belirtiyor. Dahası, Temmuz 2002 tarihli İsrail kaynakları herhangi bir ayrıntı vermeden İran'ın yalnızca Şahab-4 ve Şahab-5 programını değil, aynı zamanda Şahab-5B adında programı da yürüttüğünü belirtti. Bu nedenle, Şahab-4 programının üretime yönelik olmaması, Şahab-4 programının Şahab-5 füzesinin araştırma ve geliştirmesi için yürütülmüş olması mümkündür.

İptal edilmiş bir program mı?

Ancak Şahab-4 programının terk edilmiş olması da mümkündür. Nitekim, 1999 yılı Şubat ayı gibi erken bir tarihte Ali Şamhani, "Şahab-3 füzesi İran'ın üreteceği son askeri füzedir. Başka bir savaş füzesi planımız yok" açıklamasında bulunmuştu. Mayıs 2002'de "Şimdilik Şahab-4 adında bir süreç veya projemiz yok" diye ekledi. Son olarak, 2001 ortalarında İran, bu füzelerin üretimini ve kurulumunu rasyonelleştirmek için füze projelerini ve programlarını gözden geçirme planını başlattığını duyurdu. Son olarak Duncan Lennox, İran'ın 2003 yılında programı kesin olarak terk etmiş olabileceğini belirtiyor. Bu durumda, programın başlangıçta Şahab-4'e adanmış bir kısmının Şahab-3'e ve onun ardışık Şahab iyileştirmelerine aktarılmış olması mümkündür (Şahab-3B, Şahab-3C ve Şahab-3D).

Kaynakça

^ "Iran to Launch 2 More Research Rockets Before Placing Satellite into Orbit This Summer". 8 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ekim 2020.
^ U.S. Department of Defense (2001). Proliferation: Threat and Response (PDF). DIANE Publishing. s. 38. ISBN 1-4289-8085-7. 21 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 22 Ekim 2020.
^ "Iran Missile Chronology" (PDF). Nuclear Threat Initiative. Ağustos 2011. 19 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Haziran 2020.
^ Project IRIS 16 Eylül 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. b14643.de