Savaş Ağaları Dönemi (Çince: 軍閥時代; pinyin: Jūnfá shídài), Çin tarihinde, 1916-1928 yılları arasında ülkenin kontrolünün Beiyang Ordusu'nun eski askeri klikleri ile diğer bölgesel gruplar arasında bölündüğü bir dönemdi.

Savaş Ağaları Dönemi, tarihyazımında Çin'in fiili diktatörü olan Yuan Shikai'nin Çing Hanedanı'nı 1912'de devirip 1912'de Çin Cumhuriyeti'ni kurmasının ardından 1916'da ölümüyle başladı. Yuan'ın ölümü, Çinghay, Guangdong, Guangşi, Kansu, Ningşia, Sichuan, Sincan, Yunnan ve Şansi eyaletleri dahil olmak üzere Çin anakarasına yayılan bir güç boşluğu yarattı. Guangzhou merkezli Sun Yat-sen'in Milliyetçi Kuomintang hükûmeti, Çin'in meşru hükûmeti olarak Pekin merkezli Yuan'ın Beiyang hükûmetine karşı çıkmaya başladı.

Savaş Ağaları Dönemi, en büyüğü bir milyondan fazla askerin katıldığı Merkez Ova Savaşı olan farklı gruplar arasındaki sürekli iç savaşla karakterize edildi.^[1] Savaş Ağaları Dönemi, Çan Kay Şek komutasındaki Kuomintang güçlerinin Çin'i Kuzey Seferi aracılığıyla resmen birleştirerek Nankin on yılının başlangıcını işaret etmesiyle 1928'de sona erdi. Ancak savaş ağalarından birkaçı, hem İkinci Çin-Japon Savaşı hem de Çin İç Savaşı sırasında 1930'lar ve 1940'lar boyunca Milliyetçi hükûmet için sorun yaratan etkilerini korumaya devam etti.

Wikimedia Commons'ta Savaş Ağaları Dönemi ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.