Kuyruk

Bir ak kuyruklu geyiğin (Odocoileus virginianus) kuyruğu

Kuyruk, belirli hayvan türlerinin vücutlarının arka ucundaki bölümdür; genel olarak, bu terim gövdenin farklı, esnek bir uzantısına atıfta bulunur. Vücudun memelilerde, sürüngenlerde ve kuşlarda kabaca sakrum ve kuyruk sokumuna karşılık gelen kısmıdır. Kuyruklar öncelikle omurgalıların bir özelliği olsa da, akrepler ve sıçrar kuyruklular gibi bazı omurgasızların yanı sıra salyangoz ve sümüklüböceklerin bazen kuyruk olarak adlandırılan kuyruk benzeri uzantıları vardır. Kuyruklu nesnelere bazen "kaudat" denir ve vücudun kuyruğa yakın veya kuyrukla ilişkili kısmına "kaudal" önadı verilir.

İşlev

Vulpes lagopus (kutup tilkisi) kuyruğunu battaniyeye sarmış halde uyuyor.

Hayvan kuyrukları çeşitli şekillerde kullanılır. Balıklar ve diğer bazı deniz yaşamları için bir hareket kaynağı sağlarlar.[1] Birçok kara hayvanı, sinekleri ve diğer ısıran böcekleri uzaklaştırmak için kuyruklarını kullanır.[2] Kedigiller ve kangurular da dahil olmak üzere bazı türler kuyruklarını denge için kullanırlar;[3][4] Yeni Dünya maymunları ve keseli sıçanlar gibi bazıları, ağaç dallarını kavramalarına izin verecek şekilde uyarlanmış, kavrayıcı kuyruklarlara sahiptir.[5]

Kuyruklar ayrıca sosyal sinyalleşme için de kullanılır. Bazı geyik türleri, yakındaki diğer geyikleri olası tehlikelere karşı uyarmak için kuyruklarının beyaz alt tarafını parlatırlar,[6] kunduzlar tehlikeyi belirtmek için kuyruklarıyla suya vururlar,[7] ve köpekgiller (evcil köpekler dahil) kuyruklarını konumlandırma ve hareket yoluyla duygularını gösterir.[8] Bazı türlerin kuyrukları zırhlıdır ve akrepler gibi bazıları zehir içerir.[9]

Bazı keler türleri kuyruklarını vücutlarından ayırabilir ("döker"). Bu onların kıvranan, kopan kuyruk tarafından dikkati dağılan yırtıcılardan kaçmalarına yardımcı olabilir. Bu şekilde dökülen kuyruklar genellikle zamanla eski haline döner, ancak yerine konan parça tipik olarak eskisindem daha koyu renklidir ve kemik değil sadece kıkırdak içerir.[10] Çeşitli sıçan türleri, hayvanın bir yırtıcıdan kaçması için dış tabakanın döküldüğü, "degloving" olarak bilinen kuyruklarıyla benzer bir işlev gösterir.[11]

Çoğu kuşun kuyruğu, uzun tüylerle biter. Bu tüyler dümen olarak kullanılır, kuşun uçuşta yön bulmasına ve manevra yapmasına yardımcı olur; ayrıca kuşun tünediği sırada dengede kalmasına yardımcı olurlar.[12] Cennet kuşları, lirkuşları —en önemlisi tavus kuşu gibi bazı türlerde— evrimleşmiş kuyruk tüyleri kur gösterilerinde önemli bir rol oynar.[13] Ağaçkakanlar ve Dendrocolaptinae türleri de dahil olmak üzere diğer türlerin sert kuyruk tüyleri, ağaç gövdelerine sıkıca tutunmalarını sağlar.[14]

Atgiller gibi otlayan hayvanların kuyrukları hem böcekleri süpürmek için kullanılır hem de hayvanın fiziksel veya duygusal durumunu gösteren şekillerde konumlandırılır veya hareket ettirilir.[15]

İnsan kuyruğu

İnsanlarda kuyruk tomurcuğu, embriyonun omurganın sonuna doğru gelişen kısmını ifade eder.[16] Ancak, bu bir kuyruk değildir.[17] Nadiren, bir çocuk omurları olmayan, sadece kan damarlarını, kasları ve sinirleri içeren "yumuşak bir kuyruk" ile doğar, ancak bu, körelmiş bir gerçek kuyruktan ziyade bir anormallik olarak kabul edilir – kuyruğun beklendiği yerde böyle bir uzantı bulunduğunda bile.[18][19] Atavizmin bir sonucu olarak, kaudal omurları içeren "gerçek kuyrukları" olan bebeklerin 40'tan az vakası bildirilmiştir.[20]

İnsanlarda pelvise bağlı bir "kuyruk kemiği" (kuyruk sokumu) vardır; omurganın ucunda, genellikle dört kaynaşmış omurdan oluşur. Normalde dışarıdan çıkıntı yapmaz – insanlar ve diğer kuyruksuz maymunlar, acaudal (veya acaudat, kuyruksuz) memelilerdir.

Galeri

Ayrıca bakınız

Dipnotlar

  1. ^ Robert W. Blake (26 Mayıs 1983). Fish Locomotion. CUP Archive. s. 143. ISBN 978-0-521-24303-2. 29 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  2. ^ Waldbauer, Gilbert (30 Haziran 2009). What Good Are Bugs? Insects in the Web of Life. Harvard University Press. s. 253. ISBN 978-0-674-04474-6. 27 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  3. ^ Outwitting Cats: Tips, Tricks and Techniques for Persuading the Felines in Your Life That What You Want Is Also What They Want. Rowman & Littlefield. s. 21. ISBN 978-1-59921-625-6. 15 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  4. ^ Byron Dawson (2003). The Heinemann Science Scheme. Heinemann. s. 125. ISBN 978-0-435-58332-3. 15 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  5. ^ Melissa Stewart (1 Ocak 2007). New World Monkeys. Lerner Publications. s. 11. ISBN 978-0-8225-6765-3. 15 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  6. ^ D. Muller-Schwarze (6 Aralık 2012). Chemical Signals: Vertebrates and Aquatic Invertebrates. Springer Science & Business Media. s. 47. ISBN 978-1-4684-1027-3. 15 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  7. ^ Bruce M. Carlson (14 Ekim 2008). Beneath the Surface: A Natural History of a Fisherman's Lake. Minnesota Historical Society. s. 240. ISBN 978-0-87351-656-3. 15 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  8. ^ Stanley Coren; Sarah Hodgson (15 Şubat 2011). Understanding Your Dog For Dummies. John Wiley & Sons. s. 250. ISBN 978-1-118-05276-1. 18 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022.  Yazar eksik |soyadı1= (yardım)
  9. ^ Adele Richardson (1 Temmuz 2002). Scorpions. Capstone. s. 20. ISBN 978-0-7368-1318-1. 27 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  10. ^ Stephen J. Divers; Douglas R. Mader (13 Aralık 2005). Reptile Medicine and Surgery. Elsevier Health Sciences. s. 3468. ISBN 1-4160-6477-X. 15 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022.  Yazar eksik |soyadı1= (yardım)
  11. ^ "Innervation and function of rat tail muscles for modeling cauda equina injury and repair". Muscle and Nerve. 52 (1): 94-102. 2015. doi:10.1002/mus.24498. PMID 25346299.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  12. ^ David Burnie (5 Mayıs 2008). DK Eyewitness Books: Bird. DK Publishing. s. 19. ISBN 978-0-7566-6758-0. 18 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  13. ^ Exploring Life Science. Marshall Cavendish. 2000. s. 731. ISBN 978-0-7614-7145-5. 
  14. ^ Robert W. McFarlane (1994). A Stillness in the Pines: The Ecology of the Red-cockaded Woodpecker. Norton. s. 40. ISBN 978-0-393-31167-9. 15 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022. 
  15. ^ Mary Pope Osborne; Natalie Pope Boyce (28 Ekim 2014). Magic Tree House Fact & Fiction: Horses. Random House Children's Books. s. 113. ISBN 978-0-553-52368-3. 18 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2022.  Yazar eksik |soyadı1= (yardım)
  16. ^ "Tail Bud". Merriam Webster. 4 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2020. 
  17. ^ "Developmental Stages in Human Embryos: Stage 16". the Endowment for Human Development. 5 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2020. What Kunitomo (1918) designated the “longest tail” at stage 16 is nothing of the kind but is merely the caudal end of the embryo, which will develop into the coccygeal region. 
  18. ^ "Human tail–caudal appendage: tethered cord". Nature. 1 Şubat 2008. 4 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2009. 
  19. ^ "The 'human tail' causing tethered cervical cord". Nature. 14 Kasım 2006. 18 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2009. 
  20. ^ Shad (18 Nisan 2012). "An infant with caudal appendage". BMJ Case Reports. 2012: bcr1120115160. doi:10.1136/bcr.11.2011.5160. PMC 3339178 $2. PMID 22604513. 

Dış bağlantılar