III. Vittorio Emanuele (11 Kasım 1869, Napoli - 28 Aralık 1947), 1900-1946 arasında İtalya kralı.
Babası Kral I. Umberto'nun bir suikast sonucunda ölmesi üzerine 1900 yılında tahta çıktı. Meclisin eğilimine uyum göstererek liberal bir hükûmet kurulmasını onayladı. İtalya'nın 1911 yılında Osmanlı Devleti'ne savaş açmasını, 1915 yılında da İtalya'nın I. Dünya Savaşı'na girmesini savundu. Savaşın parlamenter sistemde yarattığı tıkanıklık sırasında, hükûmetin sıkıyönetim önerisini onaylayarak Benito Mussolini'nin yükselişini önleyebileceği halde, iktidarın faşistlerin eline geçmesine seyirci kaldı. Çok geçmeden de Mussolini diktatörlüğünün göstermelik kralı haline geldi. Sicilya'nın Müttefikler tarafından işgal edilmesine kadarki süreçte Mussolini'ye güven duydu ve onu destekledi.[1] Mussolini'nin bütün radikal, gayri-demokratik ve illegal eylemlerini de onayladı.[2] Nisan 1943'te, çoğu yetkisini oğlu Veliaht Umberto'ya devretti. İtalya'nın II. Dünya Savaşı'nda uğradığı askeri bozgunların ardından Müttefikler 10 Temmuz 1943 tarihinde Sicilya'yı ele geçirince, Mussolini'nin kendisine olan güvenine rağmen[3] Mussolini'yi tutuklatıp Mareşal Pietro Badoglio'yu başbakanlığa atadı. Ama bu girişimi İtalya'yı savaştan çıkartmaya da, kendisini içine düştüğü güç durumdan kurtarmaya da yetmedi. Müttefiklerin Roma'yı kurtarmasından bir gün sonra unvanını korumakla beraber tüm yetkilerini oğlu Veliaht Prens Umberto'ya devretti. Güney İtalya'da bulunan ABD birliklerine sığındı. Monarşi konusunda yapılacak halk oylamasını hanedanın lehinde etkileyebilmek için 9 Mayıs 1946 tarihinde Umberto lehine tahttan bütünüyle çekildi. Ancak yapılan 1946 İtalya anayasa referandumu sonucunda monarşinin kaldırılması ve cumhuriyetin ilan edilmesi[4] üzerine baba-oğul sürgüne gönderildi. Mısır Krallığı'na sığındı. 1947 yılında İskenderiye'de öldü ve Azize Katerina Katedrali sunağının arkasına gömüldü.