Proteinsko savijanje je proces kojim proteinska struktura zauzima svoj funkcionalni oblik ili konformaciju. To je fizički proces kojim se polipeptid savija u svoju karakterističnu i funkcionalnu tridimenzionalnu strukturu iz randomnog namotaja.[1] Svaki protein postoji kao nesavijeni polipeptid ili randomni namotaj nakon translacije iz iRNK sekvence u linearni lanac aminokiselina. Međusobna interakcija aminokiselina proizvodi dobro definisanu tridimenzionu strukturu, savijenog proteina, poznatu kao prirodno stanje. Rezultirajuća tridimenziona struktura je određen aminokiselinskom sekvencom (Anfinsenova dogma).[2]
Korektna tridimenziona struktura je esencijalna za funkciju, mada neki delovi funkcionalnih proteina mogu da ostanu nesavijeni.[3] Posledica neuspešnog savijanja u prirodnu strukturu su neaktivni proteini koji su obično toksični. Nekoliko neurodegenerativnih i drugih bolesti su uzrokovane akumulacijom amiloidnih filamenata formiranih od nekorektno savijenih proteina.[4] Mnoge alergije su posledica savijanja proteina, jer imunski sistem ne proizvodi antitela za određene proteinske strukture.[5]
↑Alberts Bruce, Alexander Johnson, Julian Lewis, Martin Raff, Keith Roberts, and Peter Walters (2002). „The Shape and Structure of Proteins”. Molecular Biology of the Cell; Fourth Edition. New York and London: Garland Science. ISBN0-8153-3218-1.
↑Alberts, Bruce, Dennis Bray, Karen Hopkin, Alexander Johnson, Julian Lewis, Martin Raff, Keith Roberts, and Peter Walter. "Protein Structure and Function." Essential Cell Biology. Edition 3. New York: Garland Science, Taylor and Francis Group, LLC, 2010. Pg 120-170.
Alberts Bruce, Alexander Johnson, Julian Lewis, Martin Raff, Keith Roberts, and Peter Walters (2002). „The Shape and Structure of Proteins”. Molecular Biology of the Cell; Fourth Edition. New York and London: Garland Science. ISBN0-8153-3218-1.
