Francesco, giullare di dio (sh.Franjo, Božji saljivdžija) je italijanski crno-bijeli biografski film snimljen 1950. godine u režiji Roberta Rossellinija. Predstavlja adaptaciju srednjovjekovnih hagiografskih tekstova I fioretti di san Francesco i Vita di Frate Ginepro, posvećenih Svetom Franji, osnivaču katoličkogfranjevačkog reda, i njegovom sudrugu bratu Ginepru. Po strukturi se sastoji iz nekoliko vinjeta iz Franjinog života koje sve imaju moralnu pouku. Rossellini je prilikom snimanja inzistirao na što većoj autentičnosti, odnosno nastojao je film napraviti u stilu tada u italijanskog kinematografiji doiminantnog neoralizma. Zbog toga je film snimljen uz nizak budžet, asketskim stilom te korištenjem redovnika iz samostana Nocere Inferiore kao glumaca i statista. Francesco je također bio djelomično i financiran od strane Crkve. Premijerno je prikazan na venecijanskoj Mostri, gdje je dobio podijeljene kritike; negativno su ga ocijenili kritičari komunističke i lijeve orijentacije. Njegova distribucija u nekim državama, kao što su SAD, je, pak, zapela zbog negativnog publiciteta koji je Rossellini izazvao svojom skandaloznom preljubničkom aferom sa Ingrid Bergman. Kasnije mu je, međutim, reputacija značajno poboljšana, a posebno među kritičarima i filmskim historičarima koji vole ukazivati na katoličanstvo kao jednu od ključnih komponenata, odnosno duhovnih izvora italijanskog neorealizma.
