Nazwa „Złota Orda” pojawia się po raz pierwszy w pochodzącej z drugiej połowy XVI wieku rosyjskiej tzw. Historii Kazańskiej[2]. Nazwa ta przyjęła się w języku rosyjskim, a następnie także w nowożytnej historiografii, jednakże we współczesnych Złotej Ordzie źródłach zarówno rosyjskich, jak i perskich, jest nazywana „UłusemDżocziego”. W źródłach perskich używa się także określenia geograficznego – „Step Kipczacki” (pers. Deszt-e Kipczak). Kiedy ruskie latopisy piszą o „udaniu się do Ordy”, słowo „orda” jest używane w pierwotnym, mongolskim znaczeniu – obozu władcy, miejsca, gdzie rozbito jego namiot. W imperium mongolskim rezydencja Wielkiego Chana była określana jako „złota” orda. Prawdopodobnie w jakiś czas po rozpadzie imperium przymiotnik „złoty” zaczęto stosować także do rezydencji chanów dzielnicowych, takich jak chan Ułusu Dżocziego, co musiało zostać zapożyczone przez Rosjan, przy czym określenie „Złota Orda” zostało przez nich użyte na oznaczenie całego państwa potomków Dżocziego[3].
Historia
Po podbojach, w największym zasięgu Złota Orda obejmowała terytoria na zachód od Irtyszu do gór Kaukazu, Morza Czarnego i dorzeczaWołgi i Kamy, przy uzależnieniu wszystkich księstw ruskich. Początkowo była podzielona na dwie odrębne części: Błękitną Ordę (właściwą, zachodnią) i Białą Ordę (wschodnią). Obie części połączył w 1378 roku Tochtamysz.
W 1395 roku całe państwo zostało podbite i zwasalizowane przez Timura Chromego.
↑Charles J. Halperin: Russia and the Golden Horde. Bloomington: Indiana University Press, 1987, s. 72–73. ISBN 0-253-35033-6.
↑Nicola Di Cosmo, Allen J. Frank, Peter B. Golden (eds.): The Cambridge History of Inner Asia: The Chinggisid Age. Cambridge: Cambridge University Press, 2009, s. 68. ISBN 978-0-521-84926-5.; Christopher P. Atwood: Encyclopedia of Mongolia and the Mongol Empire. New York: Facts on File, Inc., 2004, s. 201. ISBN 978-1-4381-2922-8.
