Urodziła się w 1890 w rodzinie wielodzietnej jako najmłodsza z piętnastu dzieci Rudolfa i Marii z domu Luks. 8 lipca tegoż roku została ochrzczona w Kościele św. Anny w Białej Podlaskiej[1]. Rodzice osiedliwszy się w Białej Podlaskiej, założyli tam tartak, fabrykę sztyftów i prawideł szewskich. Kiedy miała pięć lat przenieśli się do Żytomierza na Wołyniu. Tam uczęszczała do rosyjskiej szkoły średniej. W 1902 zmarła jej matka w wieku 54 lat[1].
Po ukończeniu gimnazjum podjęła decyzję wstąpienia do zakonu, ale rodzina stanowczo się temu sprzeciwiała. Jeden z jej braci, chcąc odwieść ją od tej decyzji podsunął jej do lektury ateistyczne książki Woltera i Nietzschego[2]. W wyniku nieprzychylnej atmosfery domowej, odsunęła się od praktyk religijnych, a nadmierny krytycyzm wobec Kościoła i duchowieństwa podważył jej wiarę. Dysponując pięknym głosem (sopranem) oraz będąc uzdolnioną w tym kierunku poświęciła się w 1911 pianistycznym studiom muzycznym i ćwiczeniom śpiewu, najpierw w Kijowie, a następnie Berlinie i Warszawie[1].
Muszę zaznaczyć, że od chwili gdy poznałam i pojęłam nieskończoną Miłość Boga do każdej duszy ludzkiej, dla której On Bóg stał się Człowiekiem, już nigdy w tę Jego Miłość ku mnie nie wątpiłam, i ona była moją we wszystkim dźwignią[2].
Wewnętrzne przeczucie i postęp na drodze życia duchowego spowodowały, że powstała w niej myśl założenia nowego zgromadzenia zakonnego, opartego na zasadzie miłości, wdzięczności i wierności, którego istotą byłaby kontemplacja i cześć Najświętszej Duszy Jezusa Chrystusa[2]. Podczas pobytu w Żytomierzu w 1919 podjęła z dwoma towarzyszkami próbę życia wspólnotowego, aby utwierdzić się co do przyjętej linii przyszłego postępowania[2]. Następnie w 1920 udała się z pomysłem przedstawienia sprawy formowania się nowego zakonu do Krakowa, gdzie pod kierunkiem ojców jezuitów przeszła okres formacji duchowej[2]. 24 października 1923 otwarła na Prądniku Białym, za zgodą arcybiskupa Stefana Sapiehy pierwszy dom – początkowo stowarzyszenia religijnego – wspólnoty o nazwie: Katolickie Stowarzyszenie dla pogłębienia życia religijnego ku czci Przenajświętszej Duszy Chrystusa Pana[2]. Po przybyciu członkiń Stowarzyszenia powstała tam ochronka dla opuszczonych dzieci, punkt katechetyczny dla młodzieży i starszych, punkt opatrunkowy i kuchnia dla biednych[2]. Następnie zainicjowała i otwarła w 1927 wiejską kaplicę. Do reszty poświęciła się dziełom charytatywnym w służbie chorym, biednym oraz osobom starszym. Poleciła swoim członkiniom prowadzenie rozmaitych pracowni, zakładów i sklepów w celu gromadzenia środków na cele dobroczynne[2].
Istotą działalności Stowarzyszenia – jak napominała to Zofia Tajber – było naśladowanie i umiłowanie Najświętszej Duszy Chrystusa, jako znaku wszelkich cnót i zalet, ujawniającego swoje myśli, zamiary i doskonałości, poprzez posługę i uświęcenie innych. Na rekolekcjach powiedziała członkiniom Stowarzyszenia m.in.:
Celem naszej Sprawy jest żyć Jezusem w nas zamieszkałym, by dać Jezusowi możność posiąść nas całych dla Siebie, Boga, by Jezus przez nas mógł się przejawiać nie tylko na bliskie otoczenie lecz na cały świat.[2]
W 1949, kiedy Stowarzyszenie posiadało 16 placówek w pięciu diecezjach oraz 95 współpracownic, zostało kanonicznie zatwierdzone przez kardynała Stefana Sapiehę jako Zgromadzenie Zakonne[2]. Składając śluby zakonne przyjęła imię zakonne Paula. Naoczny obserwator Matki Zofii Tajber, w celu zebrania materiału do studium charakterologicznego tak ją określił:
Matka Założycielka, kobieta lat 60-ciu, średniego wzrostu, postać o pełnych kształtach. Postawa jej pewna, wyrażająca poczucie godności osobistej, wzbudzająca szacunek. Ruchy spokojne, miękkie i delikatne… Chód poważny, równy, spokojny… Wyraz twarzy skupiony lecz nie marmurowy… Spojrzenie piwnych oczu głębokie. Można powiedzieć, że odbija się w nich… tajemnicza głębia życia psychicznego… W działaniu jest rozważna, stanowcza i zdecydowana. Zanim da odpowiedź decydującą, rozważy wszystko za i przeciw. Pracę organizacyjną prowadzi planowo. Ma dar koncentracji w działaniu… Posiada zdolność przyjaźni, kontaktowność w stosunku do osób na różnym poziomie inteligencji…[2]
W 1959 przekazała cztery notatniki swoich rozważań poświęconych kultowi Najświętszej Duszy Jezusa prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu, który po zasięgnięciu opinii teologów oraz kierując się swoją wiedzą ocenił je negatywnie[3]. Następnie w sierpniu 1960 wydano dekret, że przedstawionych przez nią kwestii i praktyk religijnych nie można uznać za objawione, a rok później specjalnym dekretem zwolniono ją z zajmowanego stanowiska przełożonej generalnej[3], powołując s. Izabelę Kanię ZDCh (1916-2016) na jej miejsce. W 1961 rozstała się z domem macierzystym i przeniosła na wiejską placówkę, którą później odwiedził m.in. bp Karol Wojtyła. Tuż przed śmiercią przepowiedziała mu, że zostanie papieżem[3].
Inskrypcja na płycie nagrobnej w miejscu pierwotnego pochówku Zofii Tajber (cmentarz białoprądnicki)
Zmarła 28 maja 1963 w Siedlcu pod Krakowem w wyniku powikłań spowodowanych poważną chorobą przewodu pokarmowego nie doczekawszy się swojej rehabilitacji[2]. Ceremonii pogrzebowej w dniu 31 maja przewodniczył ówczesny wikariusz kapitulny bp Karol Wojtyła, który w swojej mowie pożegnalnej uznał ją za apostołkę czci Najświętszej Duszy Chrystusa[3]. Pochowana została początkowo na cmentarzu białoprądnickim w Krakowie[2].
Publikacje
Paula Zofia Tajber, Kazimiera Gruszczyńska (przygotowanie Joachim Roman Bar, Fabiana Ptak, Jadwiga Stępień): Wybór pism Zofii Pauli Tajber i Kazimiery Gruszczyńskiej. Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej, 1981, seria: Polskie Teksty Ascetyczne, t. 2. OCLC830206603. Brak numerów stron w książce
Paula Zofia Tajber (przygotował do wyd. Joachim Roman Bar): Wybór pism Zofii Pauli Tajber. Cz. 2. Kraków: Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, 1990. OCLC749367437. Brak numerów stron w książce
Paula Zofia Tajber (wybór tekstów Agata Bartyzel): Promieniujmy miłością Bogu. Myśli Sługi Bożej Pauli Zofii Tajber. Kraków: Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2007, seria: Promyki - Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 1. ISBN 978-83-7305-261-1. OCLC749809509. Brak numerów stron w książce
Paula Zofia Tajber (wybór tekstów Agata Bartyzel): Bądźmy światłem dla innych. Myśli Sługi Bożej Pauli Zofii Tajber. Kraków: Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2007, seria: Promyki - Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2. ISBN 978-83-7305-262-8. OCLC749809512. Brak numerów stron w książce
Paula ZofiaP.Z.TajberPaula ZofiaP.Z., Pisma wybrane, wyd. 2, t. 1, Kraków: Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, 2013, ISBN 978-83-935967-6-8, OCLC1014071087. Brak numerów stron w książce
Proces beatyfikacyjny
Z inicjatywy Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, przekonanego o świątobliwości jej życia podjęto starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[4]. 9 listopada 1993 w krakowskiej kurii metropolitalnej został otwarty proces beatyfikacji matki założycielki Pauli Zofii Tajber[5]. Stolica Apostolska, 12 listopada 1993 wydała zgodę tzw. nihil obstat na rozpoczęcie procesu jej beatyfikacji[4]. Powołano specjalną Komisję Historyczną w celu zbadania dokumentacji i rozpoznania jej życia[5]. Odtąd przysługuje jej tytuł Służebnicy Bożej. 5 kwietnia 1994 jej doczesne szczątki zostały przeniesione z białoprądnickiego cmentarza parafialnego do sarkofagu w przedsionku kaplicy domu generalnego zgromadzenia sióstr w Krakowie przy ul. Matki Pauli Zofii Tajber 1 (wcześniej ul. Zygmunta Glogera 1).
