W historii zanotowano wiele polskojęzycznych wariantów nazw miejscowości: Zemsk, Ziemsko, Zamsko, Zębsko, Zambrsko, a w okresie zaborów Polski także zgermanizowaneSamst, Kurzig oraz Semmritz[6].
Datę nadania dóbr w Zemsku cystersom z klasztoru Dobrilugk znajdującego się na Łużycach Górnych przez księcia wielkopolskiego Władysława Odonica umiejscawia się między 1232 a 1235 rokiem. Zakonnicy przenieśli się wówczas do Zemska z powodu wylewów Obry z jej zakola pod Starym Dworkiem. Klasztor i kościół drewniany wzniesiono r. 1285. Z powodu braku dostatecznej ilości wody w r. 1578 zakonnicy przenieśli się do Bledzewa[6].
W obu przypadkach woda, jej nadmiar, a następnie jej brak, były powodem translokacji.
W okresie Rzeczypospolitej Obojga Narodów wieś duchowna Zębsko należała do miejscowego klasztoru i podlegała opatowi bledzewskiemu. Położona była w 1580 roku w powiecie poznańskim województwa poznańskiego[7]. Według historycznych dokumentów podatkowych z 1580 opat bledzewski posiadał w Zemsku 10 łanów osadniczych, 21 zagrodników, 4 komorników. We wsi pracował także owczarz posiadający 50 owiec oraz kowal. W 1784 odnowiono podupadły kościół kosztem opactwa[6].
Parafia dobudowała w 1836 do drewnianego kościoła wieżę murowaną. Dobra Zemsko należały do opactwa bledzewskiego aż do zniesienia klasztoru przez rząd pruski w roku 1835.[6]
Wskutek II rozbioru Polski w 1793 r., miejscowość przeszła pod władanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Żemsko należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej[8]. Żemsko należało do okręgu starodworskiego tego powiatu i stanowiło część majątku Stary Dworek, którego właścicielem był wówczas rząd pruski[8]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 311 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 38 dymów (domostw)[8].
Pod koniec XIX wieku jako wieś dworską leżącą w powiecie międzyrzeckim odnotował miejscowość XIX wieczny Słownik geograficzny Królestwa Polskiego. Część dworska liczyła 248 hektarów i miała wówczas 6 domów zamieszkanych przez 64 mieszkańców wyznania ewangelickiego. Część chłopska natomiast liczyła 36 hektarów powierzchni, na której stały 3 domy i mieszkało w nich 12 mieszkańców wyznania ewangelickiego[6]
kościół filialny pod wezwaniem Zwiastowania NMP z 1840 roku. Budowla o cechach klasycystycznych, murowana, prostokątna, z prezbiterium, zakrystią i wieżą[10]
↑Stanisław Kowalski: Zabytki architektury województwa lubuskiego. Zielona Góra: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków, 2010, s. 423. ISBN 978-83-931526-0-5.
