Urodził się 30 lipca 1923 r. w Dębicy[1]. Po likwidacji przez niemieckich okupantów szkół gimnazjalnych w 1939 r. podjął pracę jako mechaniki samochodowy[2]. W czasie II wojny światowej w stopniu kapitana służył w Armii Krajowej pod pseudonimem Orski. 5 lipca 1945 r. zdał maturę, a potem przez Gliwice, gdzie studiował już jego brat, pojechał do Wrocławia[1], gdzie znalazł się w szeregach Straży Akademickiej Uniwersytetu i wkrótce potem znalazł się wśród założycieli Akademickiego Związku Sportowego[2].
W sierpniu 1945 został jednym z 12 założycieli Straży Akademickiej Politechniki Wrocławskiej[2] (zmarł jako ostatni z jej członków), która zabezpieczała mienie i odbudowywała kampus z wojennych zniszczeń. Z Politechniką Wrocławską związany był od 1945 r. początkowo jako szef transportu i dzięki kwalifikacjom mechanika samochodowego przyczynił się do zwiększenia liczby czynnych pojazdów, co odbiło się na tempie remontu uczelni[2]. Później pracował jako kierownik Sekcji Motorowej AZS[2] i wreszcie podjął studia jako jeden z pierwszych powojennych studentów[3]. Na początku pierwszego roku studiów zaczął pracę jako zastępca asystenta[1], a po uzyskaniu dyplomu w 1950 r. objął etat asystenta[2].
W latach 1959–1965 współpracował z Kliniką Kardiochirurgii Akademii Medycznej we Wrocławiu[1] przy projekcie sztucznego serca z przeznaczeniem do eksperymentalnych zabiegów na zwierzętach. Przy jego udziale odbyła się we Wrocławiu pierwsza polska operacja na otwartym sercu w krążeniu pozaustrojowym. W 1966 r. za zasługi w rozwoju tej dziedzinie medycyny otrzymał nagrodę Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, a także został uznany za jednego z trzech najbardziej zasłużonych perfuzjonistów w Europie[2].
Przez całą karierę naukową był związany z Wydziałem Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej[2]. Stopień doktora otrzymał w 1961 r., a cztery lata później uzyskał habilitację[1]. Od 1972 r. pracował na stanowisku profesora na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej[4]. Na Politechnice Wrocławskiej pełnił m.in. funkcje prodziekana Wydziału Mechanicznego, kierownika Zakładu Mechanizacji Automatyzacji Odlewnictwa i Zakładu Odlewnictwa (był jego współorganizatorem) i zastępcy dyrektora Instytutu Technologii Budowy Maszyn[5], a także przewodniczącego Komisji ds. Programów Nauczania, Komisji ds. Nadawania Tytułów Naukowych i członka Komisji ds. Przewodów Doktorskich[2]. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1986 r.[1]
Autor 27 patentów, 270 prac naukowych, 17 podręczników i skryptów, promotor 11 doktorów, opiekun 2 habilitacji i recenzent 8 wniosków o tytuł profesora[6]. Członek Oddziału Wrocławskiego Komisji Budownictwa i Mechaniki Polskiej Akademii Nauk oraz Komitetu Metalurgii i Odlewnictwa Polskiej Akademii Nauk[1], Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Stowarzyszenia Technicznego Odlewników Polskich (STOP), Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) i Comité Intern. Ass. Techniques Fonderie (CIAFT)[5]. Doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (2010)[4], honorowy profesor Politechniki Wrocławskiej (2018)[1].
