Autor, historyk mediewista, opisuje swoje losy od najwcześniejszego dzieciństwa spędzonego w Moskwie czasów wielkiego terroru aż po czasy współczesne[2]. Po II wojnie światowej Modzelewski wraz z matką przyjechał do Warszawy, gdzie zamieszkał z przybranym ojcem, ministrem spraw zagranicznych PRL Zygmuntem Modzelewskim[2]. W 1956 wraz z robotnikami Fabryki Samochodów Osobowych na warszawskim Żeraniu szykował obronę zakładu na wypadek możliwej sowieckiej inwazji[2]. Wychowany w wierze w komunizm, w 1965 wraz z Jackiem Kuroniem napisał list otwarty do partii krytykujący praktykę rządów PZPR w Polsce, za co obaj zostali skazani na kilkuletnie więzienie[2]. Po Marcu 1968 ponownie znalazł się w więzieniu[2]. W 1980 zaangażował się w budowanie NSZZ „Solidarność”, został jednym z jej przywódców, rzecznikiem a także autorem nazwy związku[2]. Po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 został internowany. W latach PRL spędził w więzieniach łącznie 8,5 roku[2].
