na południu: początkowy i końcowy odcinek ulicy Łagodnej oraz nieregularna linia biegnąca w rejonie ulicy Akademii Umiejętności, Dobrej i za budynkiem Szkoły Podstawowej nr 33 – granica z Leszczynami
na wschodzie: linia prosta na przedłużeniu ulicy Brackiej – granica ze Straconką
na północy: ulica Tuwima (na środkowym odcinku) lub linia zbliżona do niej – granica z Lipnikiem (właściwym) i Osiedlem Grunwaldzkim
Złote Łany historycznie należą do Lipnika i wraz z nim weszły w skład miasta Białej w 1925[4].
Na początku XIX wieku, prawdopodobnie w czasie budowy szosy cesarskiej do Żywca (obecna ulica Żywiecka) w latach 1818–1820, powstało tu kilka kamieniołomów[5]. Największe z nich znajdowały się w centrum dzisiejszego osiedla, w rejonie ulic Jutrzenki i Tuwima[1][6]. Na początku XX wieku dobra złotołańskie należały do Benedykta Nahowskiego[7].
Urbanizacja dzielnicy rozpoczęła się w okresie międzywojennym i była początkowo skoncentrowana na zabudowie jednorodzinnej w pobliżu ulicy Żywieckiej[4]. W latach 1970–1975 wybudowano wielkopłytoweosiedle Złote Łany wraz z zapleczem usługowym według projektu Zbigniewa Niklewicza[8]. W latach 1984–1990 powstało w rejonie ulicy Urodzajnej i Złotych Kłosów osiedle Langiewicza według projektu Stanisława Gawlasa[9], którego rozbudowę kontynuowano w latach 90. i w XXI wieku w formie inwestycji deweloperskich (Złote Wzgórze 2009[10], Osiedle Pogodne 2012[11], Osiedle Siewna 2016–2019[12], Osiedle Urodzajna 2019[13]). W latach 1983–1991 został wzniesiony katolicki kościół parafialny pod wezwaniem św. Józefa, którego budowa była przedmiotem długoletnich sporów z władzami komunistycznymi[14][15][16].
W 2002 utworzone zostało osiedle (w rozumieniu jednostki pomocniczej gminy) o nazwie Złote Łany obejmujące cały obszar dzielnicy[17].
Galeria
Centrum dzielnicy wokół pętli autobusowej
Bloki przy ulicy Podgórze
Bloki przy ulicy Podgórze
Pawilony usługowe wzdłuż ulicy Jutrzenki
Kościół św. Józefa
Dom drewniany przy ulicy Langiewicza 59 – pozostałość dawnej zabudowy
↑Bielsko-Biała. Monografia miasta. Tom IV – Bielsko-Biała w latach 1918–2009. Ryszard Kaczmarek (red.), Idzi Panic (red.). Bielsko-Biała: Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego w Bielsku-Białej, 2010, s. 557. ISBN 978-83-60136-46-1.
↑Bielsko-Biała. Monografia miasta. Tom IV – Bielsko-Biała w latach 1918–2009. Idzi Panic (red.). Bielsko-Biała: Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego w Bielsku-Białej, 2010, s. 560. ISBN 978-83-60136-46-1.
.jpg)
