Danuta Magreczyńska „Jola” (po lewej), przyszła żona WitoldaWitold Kieżun podczas konferencji Ćwierćwiecze transformacji i co dalej? na Akademii Leona Koźmińskiego (2014)
Witold Kieżun we wczesnej młodościWitold Kieżun i Jan Paweł II w Burundi w 1991 r.Witold i Danuta Kieżunowie (2010)
Po wybuchu II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej pracował jako szklarz, zajmował się również rozprowadzaniem podziemnej prasy. Od 1939 brał udział w działalności konspiracyjnej i kształcił się. W 1942 ukończył studia w Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki (dawniejszej Wawelberga i Rotwanda) uzyskując dyplom technika – inżyniera budowy maszyn, w tym samym roku podjął studia na Wydziale Prawa tajnego Uniwersytetu Warszawskiego[5].
Po powstaniu uciekł z niemieckiego transportu wiozącego żołnierzy-powstańców do obozów jenieckich. Dostał się do Krakowa, nawiązał kontakt z tamtejszą AK. W marcu 1945 został aresztowany przez NKWD. Przesłuchanie odbyło się na Montelupich[5]. Nie ujawnił żadnych nazwisk, nie przyznał się do swojej podziemnej działalności (zgodnie z zakazem ujawniania się, wydanym przez gen. Okulickiego). 23 maja 1945 przewieziony do łagru radzieckiego w Krasnowodsku w Turkmeńskiej SRR (obecnie Turkmenistan), na obrzeżu pustyni Kara-kum[5]. Tam doświadczył skrajnej formy wyczerpania. Chory na zapalenie płuc trafił do obozowego „szpitala”, w którym podczas czteromiesięcznego pobytu przeszedł dodatkowo tyfus, dystrofię, świnkę, świerzb oraz beri-beri, skrajną formę awitaminozy[7]. Do kraju powrócił na mocy amnestii w 1946. Był jeszcze więziony przez Urząd Bezpieczeństwa w Złotowie[8].
W 1995 został profesorem Akademii Leona Koźmińskiego. Wykładał także m.in. w Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku. Był członkiem honorowym Komitetu Nauk Organizacji i Zarządzania PAN[10].
W 2007 otrzymał nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia naukowe[12]. Z okazji 70. rocznicy Powstania Warszawskiego Poczta Polska wprowadziła do obiegu znaczki z podobizną prof. Kieżuna[13].
We wrześniu 2014 na łamach prasy został oskarżony o współpracę ze służbami specjalnymi PRL[14][15]. Przyznał się do rozmów z SB, jednak zaprzeczył formalnej i świadomej współpracy[16]. Publikacja tych oskarżeń spotkała się z krytyką części historyków i publicystów[17][18][19][20].
Ożenił się z Danutą Magreczyńską „Jolą” (1922–2013), sanitariuszką z kompanii „Anna” batalionu „Gustaw”[23]. Miał dwoje dzieci, córkę Krystynę Macqueron (ur. 1951) oraz syna Witolda Olgierda Kieżuna (ur. 1954) i troje wnuków. Syn Witold był współinicjatorem angielskojęzycznej witryny internetowej warsawuprising.com, poświęconej powstaniu warszawskiemu.
Publikacje
2013 – Magdulka i cały świat. Rozmowa biograficzna z Witoldem Kieżunem przeprowadzona przez Roberta Jarockiego.
2012 – Drogi i bezdroża polskich przemian
2012 – Patologia transformacji
2008 – Niezapomniane twarze
2004 – Dobre państwo (redakcja naukowa z J. Kubinem)
2003 – O odbudowę kapitału społecznego
1997 – Sprawne zarządzanie organizacją
1994 – Successful, though short lived sociotechnics
1992 – Management Efficient
1991 – Management in Socialist Countries
1990 – Manuel sur l’analyse des travaux administratifs
1990 – Problematique generale de la reforme administrative dans le monde
1984 – Organisation et Gestion
1978 – Ewolucja systemów zarządzania
1978 – Elementy socjalistycznej nauki o organizacji i zarządzaniu
1977 – Podstawy organizacji i zarządzania
1977 – Autonomization of Organizational Units. From Pathology of Organization
1974 – Organizace prace reditele
1971 – Organizacja pracy własnej dyrektora
1971 – Autonomizacja jednostek organizacyjnych. Z patologii zarządzania
1968 – Dyrektor. Z problematyki zarządzania instytucją
↑SławomirS.CenckiewiczSławomirS., PiotrP.WoyciechowskiPiotrP., Tajemnica „Tamizy” – jak prof. Kieżun współpracował z bezpieką, „Do Rzeczy” (39), 21 września 2014. Brak numerów stron w czasopiśmie
.jpg)