PROFILPELAJAR.COM

Winfield Scott Hancock
Hancock Znakomity
	brevet generał major
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1824 ; Montgomeryville
Data i miejsce śmierci	9 lutego 1886 ; Nowy Jork
	Przebieg służby
Lata służby	1844–1886
Siły zbrojne	US Army
Jednostki	II Korpus Unii
Główne wojny i bitwy	wojna amerykańsko-meksykańska,; wojna secesyjna: bitwa pod Gettysburgiem;
Późniejsza praca	demokratyczny kandydat na stanowisko prezydenta w 1880 roku

Winfield Scott Hancock (ur. 14 lutego 1824 w Montgomeryville, Pensylwania, zm. 9 lutego 1886 w Nowym Jorku) – amerykański generał i polityk Partii Demokratycznej. Wstąpił do armii amerykańskiej, walczył w wojnie amerykańsko-meksykańskiej. Wziął udział w wojnie secesyjnej, walczył w bitwie pod Gettysburgiem. Później był członkiem Partii Demokratycznej i z jej ramienia kandydował na prezydenta w 1880 roku, ale nieznacznie przegrał z republikaninem Jamesem Garfieldem. Po przegranej wycofał się z życia politycznego.

Życiorys

Winfield Scott Hancock urodził się 14 lutego 1824 roku^[1]^[2] w Montgomeryville jako jeden z dwóch bliźniaczych synów nauczyciela Benjamina Franklina Hancocka i Elizabeth Hoxworth Hancock^[3]. Imiona otrzymał po bohaterze wojny 1812 roku Winfieldzie Scotcie^[2]^[3]. Drugi z bliźniaków nazywał się Hilary Baker Hancock^[2]^[3]. Kiedy mieli po trzy lata rodzina przeniosła się do Norristown, gdzie ich ojciec studiował prawo jednocześnie ucząc w szkole, a ostatecznie założył kancelarię^[3]. Elizabeth otworzyła sklep kapeluszniczy^[3]. Bracia pobierali nauki w lokalnych szkołach, lecz jedynie Winfield wykazywał duże zainteresowanie wojskowością – w 1840 roku^[2] w wieku 16 lat wstąpił do West Point^[3]. Wśród kolegów i osób uczęszczających do akademii znalazło się wielu późniejszych generałów – m.in. Alexander Hays, Ulysses Grant, czy Ambrose Burnside^[3].

W 1844 roku Hancock ukończył West Point^[1] z 18 lokatą na 25^[2]^[3]. 1 lipca tego samego roku otrzymał stopień (brevet^[1]^[2]) podporucznika i rozkaz zameldowania się w Forcie Towson na Terytorium Indiańskim^[2]; jako oficer 6 Regimentu Piechoty spędził tam dwa lata^[3].

Kiedy wybuchła wojna amerykańsko-meksykańska Hancock został przeniesiony do Kentucky, gdzie szkolił żołnierzy, których – jak się później dowiedział – nie było mu dane poprowadzić do boju^[3]. Zawiedziony młodzik wielokrotnie i bezskutecznie apelował o możliwość udziału w walkach^[3]. Odmiana losu przyszła za sprawą imiennika i patrona, generał majora Winfielda Scotta, który zażyczył sobie jego obecności podczas kampanii przeciw Meksykowi^[1]^[2]^[3]. Chrzest bojowy przeszedł 13 lipca 1847 roku w pobliżu Vera Cruz w drodze do sztabu Scotta^[3]. Pod Churubusco prowadząc do boju mały oddział został lekko ranny^[3] w nogę^[2]. Za „dzielną i chwalebną służbę” otrzymał awans na brevet porucznika^[1]^[3].

Po wojnie służył na zachodzie, na Florydzie i w innych miejscach^[1]^[2]^[3]. W 1853 roku awansował na „pełnego” porucznika^[1]. Dwa lata później otrzymał kolejny awans na kapitana^[2] 5 Regimentu Piechoty^[3] oraz stanowisko asystenta kwatermistrza^[1]. Wziął udział w III wojnie seminolskiej, później w konflikcie między zwolennikami i przeciwnikami niewolnictwa w Kansas^[2]^[3]. W 1859 roku trafił do Kalifornii^[2], gdzie do wybuchu następnej wojny pracował jako naczelny kwatermistrz^[3].

Wojna secesyjna

Na początku wojny secesyjnej znajdował się w Kalifornii^[1]^[3]. Na własną prośbę został przeniesiony na wschód; 23 września 1861 roku otrzymał awans na generała brygady ochotników i dowództwo jednej z brygad Armii Potomaku^[1]^[2]^[3]. Wziął udział w kampanii półwyspowej^[1]^[3]. Podczas bitwy o Williamsburg 5 maja 1862 roku wykazał się zdolnościami przywódczymi i otrzymał pochwałę od zwierzchnika, gen. George’a McClellana – McClellan miał się o nim wyrazić „Hancock był znakomity”; ta opinia dała zaczynek do utrwalenia się przydomka „Hancock Znakomity”^[1]^[2]^[3]. Nad Antietam dowodził 1 Dywizją II Korpusu^[2], zaś w listopadzie awansował na generał majora ochotników^[3], jednocześnie otrzymując stopień majora armii regularnej^[1]. Pod Fredericksburgiem dywizja Hancocka znajdowała się na prawym skrzydle, wśród oddziałów którym zlecono szturm na Marye's Heights^[1]^[2]^[3]. Z 5006 ludzi należących 2013 zostało rannych i zabitych^[1]. W trakcie tej potyczki Hancock został raniony w podbrzusze^[3]^[2]. 2 i 3 maja pod Chancellorsville jego dywizja przyjęła cały ciężar ataku armii Roberta Lee^[1]^[2]^[3]. Niedługo potem został mianowany dowódcą II Korpusu^[1]^[2]^[3].

1 lipca 1863 roku przegraną lewego skrzydła Armii Potomaku i śmiercią gen. mjra Johna Reynoldsa rozpoczęła się bitwa pod Gettysburgiem^[1]. Po południu na pole walki dotarł Hancock z II Korpusem upoważniony rozkazami od generała Meade’a do zwiadu, przejęcia komendy i zadecydowania o dalszych posunięciach^[1]^[3]. Hancock, tymczasowy głównodowodzący wszystkich oddziałów pod Gettysburgiem^[2]^[3], zdecydował o pozostaniu wojsk Unii na polu bitwy, zebrał uciekające oddziały i utrzymał Grzbiet Cmentarny^[2] do przybycia głównych sił armii federalnej^[1]. Drugiego dnia dowodził lewą częścią centrum wojsk, a po tym jak ranny został gen. mjr Sickles, całym lewym skrzydłem^[1]^[2]. Trzeciego dnia zawiadywał ponownie lewym centrum, które przyjęło główną część natarcia konfederatów zwanego później „Szarżą Picketta”^[1]^[2]. Hancock dał dowód męstwa – wobec ognia 150 konfederackich dział konno prowadził swoich żołnierzy do walki^[1]^[3]. Upomniany za tak ryzykowną postawę stwierdził: „Są takie momenty, kiedy życie dowódcy korpusu się nie liczy”^[2]. Za zdobycie 27 konfederackich sztandarów korpus zapłacił dużą cenę – zginęło 4350 z 10 000 żołnierzy^[1]. W momencie, gdy konfederaci docierali do linii Unii kula przebiła łęk siodła Hancocka i raniła go w pachwinę^[1]^[3] (lub udo^[2]). Zastosowawszy opaskę uciskową Hancock nie zrzekł się komendy do całkowitego odparcia szarży^[3], a znoszony z pola doradzał Meade’owi atak frontalny na pokonanych konfederatów^[1]. Rana okazała się poważna – miała mu doskwierać już do końca życia^[3] – i następne 6 miesięcy spędził na rekonwalescencji^[1]^[2]^[3].

W 1864 jego obecność na polach bitew była równie znacząca co w latach poprzednich^[1]. Drugiego dnia bitwy w dziczy dowodził połową unijnej armii^[1]^[2]^[3]; pod Spotsylvanią dowodził szarżą^[1]^[3], która niemal rozdzieliła siły Roberta Lee na pół^[2]; pod Cold Harbor jego korpus utworzył lewe skrzydło podczas nieudanego natarcia na linie konfederatów^[1]^[2]. W sierpniu awansował na generała brygady armii regularnej^[1]^[3]. W listopadzie doskwierać zaczęła mu otrzymana rok wcześniej rana w efekcie czego został urlopowany^[1]^[2]^[3]. Powróciwszy do służby oczekiwał, iż znów obejmie dowództwo nad II Korpusem – naczelne dowództwo zleciło mu jednak sformowanie nowego korpusu^[3], a później postawiło na czele Środkowego Departamentu Wojskowego^[1]^[2]. Kolejnym zadaniem miał być marsz w kierunku Lynchburga by wziąć udział w kampanii przeciw wojskom generała Lee, jednak zanim dotarł na miejsce Richmond upadł, a Lee skapitulował^[1].

Po wojnie

Po zabójstwie Abrahama Lincolna Hancocka przydzielono do nadzoru nad przeprowadzeniem egzekucji zamachowca^[1]^[2]. W lipcu 1866 roku mianowano go brevet generał majorem armii regularnej^[1]^[2]. Niedługo potem został naczelnikiem Departamentu Missouri^[2], a następnego roku naczelnikiem Departament Wschodu^[3], a później 5 Departamentu Wojskowego^[1] z siedzibą w rekonstrukcjonistycznym Nowym Orleanie^[2]. Jego polityka dezaprobowania wojskowych procesów sądowych, sympatia dla południowców i chęć godzenia zwaśnionych nie spotkała się z aprobatą Waszyngtonu i na własną prośbę został przeniesiony^[1]^[3].

Hancock przez całe życie był demokratą^[1] i zwolennikiem unii^[2]^[3]. Prześwietna kariera wojskowa i popularność spowodowały, iż już w 1868 roku prędko rozważano go jako kandydata na prezydenta^[1]^[3]. W 1880 roku uzyskał poparcie partii oraz wszystkich stanów południowych^[2], jednak – niewielką różnicą 7000 głosów – został pokonany przez republikanina Jamesa Garfielda^[1]^[2]^[3].

Zmarł 9 lutego 1886 roku na Governors Island w pobliżu Nowego Jorku^[1]^[2] i został pochowany na Montgomery Cemetery w Norristown^[3].

Hancock jest najbardziej wyrazistym z dowódców, którzy nie otrzymali samodzielnej komendy. Dowodził największymi z korpusów i nigdy nie zarzucono mu popełnienia jakiegokolwiek błędu podczas bitwy.

Ulysses Grant^[1]

Życie prywatne

24 stycznia 1850 roku pojął za żonę Almirę Russell^[1], córkę bogatego kupca z Saint Louis^[3]^[2]. W październiku urodził się ich syn, Russell; siedem lat później na świat przyszła córka Ada^[3]. Żadnemu z dzieci nie dane było przeżyć rodziców^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag ^ah ^ai ^aj ^ak ^al ^am ^an ^ao ^ap ^aq ^ar ^as NNDB ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag ^ah ^ai ^aj ^ak ^al ^am ^an ^ao History.com ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag ^ah ^ai ^aj ^ak ^al ^am ^an ^ao ^ap ^aq ^ar ^as ^at ^au ^av ^aw Johnson ↓.

Bibliografia

NNDB: Winfield Scott Hancock. [dostęp 2014-02-26]. (ang.).
Gregory A. Johnson: Hancock, Winfield Scott (Hancock the Superb). [w:] Pennsylvania Center for the Book [on-line]. [dostęp 2014-02-26]. (ang.).
History.com: WINFIELD SCOTT HANCOCK. [w:] History.com [on-line]. A+E Networks, 2009. [dostęp 2014-02-26]. (ang.).
David J. Eicher: The Longest Night: A Military History of the Civil War. New York: Simon & Schuster, 2001. ISBN 978-0-684-84944-7. s. 660-689.
Chester G. Hearn, Rick Sapp, Steven M. Smith: Civil War Commanders: From Fort Sumter to Appomattox Court House. New York: Metro Books, 2008. ISBN 978-1-4351-0396-2. s. 73-74.