Wincenty Odyniec

Wincenty Odyniec
ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1865
Litwinków

Data i miejsce śmierci

1 czerwca 1952
Milanówek

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

17 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
grób gen. Wincentego Odyńca na cmentarzu w Milanówku

Wincenty Odyniec (ur. 8 marca?/20 marca 1865 w Litwinkowie, w ówczesnej guberni mińskiej, zm. 1 czerwca 1952 w Milanówku[1]) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 20 marca 1865 w Litwinkowie[2], w rodzinie Jana, ziemianina, i Dominiki ze Stefanowiczów[3]. W 1883 wstąpił na ochotnika do Armii Imperium Rosyjskiego. W 1888 ukończył Oficerska Szkołę Piechoty w Wilnie, oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Służył w 60 Zamojskim Pułku Piechoty Zamościu[2]. Jako dowódca kompanii walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905.

W I wojnie światowej dowódca od batalionu i 417 Ługańskiego pułku piechoty 105 Dywizji Piechoty. W 1915 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1913, a 30 kwietnia 1917 na generała majora ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1915. W sierpniu 1917 został przydzielony do Sztabu Kijowskiego Okręgu Wojskowego[2]. 27 kwietnia 1918 został przyjęty do I Korpusu Polskiego w Rosji, w którym dowodził brygadą 1 Dywizji Strzelców Polskich i czasowo pełniący obowiązki dowódcy tej dywizji[2].

7 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1915 roku, i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4]. 20 grudnia 1918 roku szef Sztabu Generalnego, generał dywizji Stanisław Szeptycki wyznaczył go na stanowisko pomocnika dowódcy 1 Dywizji Litewsko Białoruskiej[5]. Do kwietnia 1919 w III Departamencie MSWojsk., po czym zastępca dowódcy 1 Dywizji Litewsko Białoruskiej. Kwiecień - czerwiec 1919 dowódca Okręgu Etapowego Białystok i Wołkowysk. Czerwiec 1919 - maj 1920 dowódca 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich i dowódca Frontu Południowego w Wielkopolsce. Na froncie bolszewickim dowódca 17 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej. W marcu 1920 ukończył VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[6].

Odwołany z dowództwa wskutek niepowodzeń, pozostał od maja 1920 w dyspozycji Oddziału V Naczelnego Dowódcy, potem w dyspozycji Centralnej Stacji Zbiorczej Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa.

7 grudnia 1920 roku Najwyższa Wojskowa Komisja Opiniująca powzięła jednogłośnie następującą uchwałę: „czasowe zwolnienie gen. ppor. Wincentego Odyńca z zajmowanego stanowiska było ze strony Dowództwa 1 Armii uzasadnione. Wymienionemu Gen[erałowi] jednak nie można uczynić zarzutu z tytułu prowadzenia operacji 17 DP”. 5 kwietnia 1921 roku Naczelny Wódz zatwierdził wspomnianą uchwałę[7].

W 1921 roku był przewodniczącym Komisji Rehabilitacyjnej dla Oficerów Sztabowych. Z dniem 1 listopada 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu generała podporucznika[8].

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji[9]. Później został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów stanu spoczynku[10].

Na emeryturze osiadł w Milanówku[11][12][13]. W okresie okupacji niemieckiej w swoim domu przechowywał Abrahama Szpielmana oraz jego żonę[14]. Zmarł 1 czerwca 1952 roku.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Stawecki 1994 ↓, s. 234 wg autora generał Odyniec zmarł 21 czerwca 1952 roku w Sulejówku i pochowany został na tamtejszym cmentarzu.
  2. a b c d Encyklopedia Wojskowa 1937 ↓, s. 68.
  3. a b Stawecki 1994 ↓, s. 234.
  4. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 12 z 19 grudnia 1918 roku, s. 178, 190.
  5. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 1 z 4 stycznia 1919 roku, s. 10.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 maja 1920 roku, s. 353.
  7. Odpis uchwały Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej z 7 grudnia 1920 roku. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2017-11-24].
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 sierpnia 1921 roku, s. 1312.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 737.
  10. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 321.
  11. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1575.
  12. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1404.
  13. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 878.
  14. Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego, nr 301/3348, relacja Abrama Szpielmana, 18.03.1948 r.
  15. Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 52.
  16. a b c Encyklopedia Wojskowa 1937 ↓, s. 69.

Bibliografia