Męczennik wczesnochrześcijański, o nieznanym imieniu, którego ciało wraz z naczyniem z jego krwią zostało odnalezione w katakumbach Preteksata w dniu 20 stycznia 1848 roku. Po jego odnalezieniu w uroczysty sposób zostało przeniesione do kaplicy w Watykanie[1].
W 1856 roku biskup Beniamin Szymański, jeszcze przez objęciem diecezji, rozpoczął za pośrednictwem hrabiny Aleksandry Potockiej starania o sprowadzenie z Rzymu relikwii wczesnochrześcijańskiego męczennika. W ich wyniku papież Pius IX w dniu 20 lutego 1858 roku oficjalnie podarował relikwie męczennika diecezji podlaskiej. Relikwie po złożeniu w skrzyni opatrzonej pieczęciami Kurii Rzymskiej oraz Ambasady Rosji zostały przewiezione w sierpniu 1858 roku do Warszawy[a] i złożone klasztorze kapucynów[2].
↑Relikwie „złożone w obecności J.W. biskupa Marinelli wydającego je, J.W. Potockich i ambasady ruskiej w pudełku tekturowym i opieczętowane pieczęcią autentyczną w pięciu miejscach wyż wspomnionego biskupa, dalej włożone w skrzynię drewnianą na zamek zamkniętą i opatrzone pieczęciami ambasady ruskiej oraz paszportami ambasad ruskiej, austriackiej i sardyńskiej, dla wolnego przewiezienia takowych przez granice tych państw bez naruszenia urzędowych pieczęci, i tak dopiero powierzone zostały J.W. Stanisławowi Potockiemu wyjeżdżającemu z Rzymu do Polski". APL.ChKGK sygn. 475 s 7. Biskup Szymański do Konsystorza Diecezji Greckounickiej w Chełmie 15 września 1859 nr 60.
↑Tu się uporządkował orszak pielgrzymki świętej, który był w całej podróży zachowany. Najprzód jechali konno żandarmy, usuwając z drogi wszystko, coby mogło najmniejszy nieład spowodować, potem stępo ciągle sześciokonny rydwan ze świętemi relikwiami, za którym szli kapłani, prowadząc processyą kilkunastotysięczną; w pobliżu zaraz za księżmi ciągnęła w pięć koni podróżna kareta biskupia, w której JW. Biskupi Podlaski z swym suffraganem siedzieli w rokietach, dalej długi jeszcze szereg powozów z duchownymi i świeckimi osobami, zamykał karawanę pobożną. Przez całą zaś drogę naczelnicy powiatów w granicach swego urzędowania w galowych mundurach towarzyszyli orszakowi. „Pamiętnik Religijno-Moralny”, 1859, R. 18, T. 4, nr 9 s. 297–298
.jpg)