Wielka Pagoda Dzikich Gęsi (chiń.: 大雁塔; pinyin: Dàyàn Tǎ) – buddyjska pagoda położona w mieście Xi’an, w prowincji Shaanxi, w Chinach. Została wzniesiona w 652 roku, w czasach dynastii Tang, składała się pierwotnie z pięciu kondygnacji. Została przebudowana w 704 roku, w okresie panowania cesarzowej Wu Zetian, a podczas rządów dynastii Ming odnowiono jej ceglaną fasadę zewnętrzną. Jedną z wielu funkcji pagody było przechowywanie sutr i figurek Buddy przywiezionych do Chin z Indii przez buddyjskiego tłumacza i podróżnika Xuanzanga.

Pagoda została zbudowana za rządów cesarza Tang Gaozonga (649–683) i osiągała wysokość 54 m^[1]. Jednak pięć dekad później konstrukcja z ubitej ziemi, z kamienną fasadą zewnętrzną, zawaliła się. Cesarzowa Wu Zetian odbudowała pagodę w 704 roku, dodając do niej pięć kondygnacji. W 1556 roku, podczas trzęsienia ziemi w Shaanxi, budowla została poważnie uszkodzona i zniszczeniu uległy trzy kondygnacje. Ostatecznie ostało się siedem kondygnacji, które zachowały się do obecnego dnia^[2]. Cała konstrukcja jest wyraźnie pochylona (kilka stopni) w kierunku zachodnim. Podobna pagoda – pochodząca z VIII w. Mała Pagoda Dzikich Gęsi – w owym trzęsieniu ziemi doznała jedynie niewielkich szkód, które nie zostały naprawione do dnia dzisiejszego^[2]. Wielka Pagoda Dzikich Gęsi była intensywnie remontowana w okresie panowania dynastii Ming (1368–1644), a w roku 1964 dokonano renowacji. Obecnie pagoda ma wysokość 64 m i stanowi dobry punkt obserwacyjny.

Za czasów dynastii Tang pagoda znajdowała się na terenie klasztoru, na otoczonym murem obszarze, który był częścią miasta, znanego później pod nazwą Chang’an^[3][4]. Na tych terenach znajdowało się wówczas dziesięć dziedzińców^[3][5]. Ówcześni uczniowie, którzy zdawali egzaminy urzędnicze, zapisywali w klasztorze swoje imiona^[3].

W pobliżu pagody znajduje się świątynia Da Ci’en, która została zbudowana w 589 roku, a jej przebudowy dokonano w roku 647 ku pamięci matki przyszłego cesarza Gaozonga – cesarzowej Wende.

Przed świątynią stoi posąg mnicha Xuanzanga.

• Charles Benn: China’s Golden Age: Everyday Life in the Tang Dynasty.. Oxford: Oxford University Press, 2002. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Ingles O.G.: The Australian Journal of Chinese Affairs, "Impressions of a Civil Engineer in China". 1982, s. 141–150. (ang.).
• Heng Chye Kiang: Cities of Aristocrats and Bureaucrats: The Development of Medieval Chinese Cityscapes.. Singapur: Singapore University Press, 1999. ISBN 9971-69-223-6. (ang.). Brak numerów stron w książce
• William Watson: The Arts of China to A.D. 900. New Haven: Yale University Press, 2000. ISBN 0-300-08284-3. (ang.). Brak numerów stron w książce