PROFILPELAJAR.COM

Wiechlina styryjska
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	wiechlinowce
Rodzina	wiechlinowate
Rodzaj	wiechlina
Gatunek	wiechlina styryjska
	Nazwa systematyczna
	Poa stiriaca Fritsch & Hayek; Exkursionsfl. Oesterreich ed. 3: 666 1922
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wiechlina styryjska, wyklina styryjska^[4] (Poa stiriaca Fritsch & Hayek) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae).

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w Austrii, na Węgrzech, w Polsce, na Słowacji, w Rumunii i Słowenii^[5]. W Polsce rośnie tylko na kilkunastu stanowiskach w Pieninach i jednym w Beskidzie Sądeckim. Stanowiska w Pieninach: Masyw Trzech Koron, Sokolica, Facimiech, Podskalnia Góra, Cyrlowa Skałka, Macelowa Góra, Łaźne Skały. W Beskidzie Sądeckim rośnie w rezerwacie przyrody Kłodne nad Dunajcem^[6].

Morfologia

Łodyga: Wyprostowane źdźbło do 70 cm wysokości^[6].
Liście: Pochwy liściowe i blaszki pokryte krótkimi włoskami. Języczek liściowy zaokrąglony, długości 1–2 mm. Liście pędów płonnych sinozielone, włosowate, do 50 cm długości^[6].
Kwiaty: Zebrane po 4-6 w wydłużone kłoski, te z kolei zebrane w rozpierzchłą wiechę długości 7–11 cm^[6].
Owoce: Ziarniaki.

Biologia i ekologia

Bylina, hemikryptofit. Rośnie w prześwietlonych lasach, na stromych stokach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Liczba chromosomów 2n = 14^[6]. Gatunek charakterystyczny zespołu Carici albae-Fagetum^[7].

Zagrożenia i ochrona

Gatunek umieszczony w Polskiej czerwonej księdze roślin w kategorii VU (narażony)^[8]. Tę samą kategorię posiada na polskiej czerwonej liście^[9].

Gatunek nie jest w Polsce bezpośrednio zagrożony, niemal wszystkie stanowiska pienińskie znajdują się bowiem w obrębie Pienińskiego Parku Narodowego, a stanowisko w Beskidzie Sądeckim w obrębie rezerwatu przyrody. Zagrażają mu jednak naturalne zmiany w jego siedliskach, zwłaszcza zarastanie ich przez las. Wskazane byłoby monitorowanie stanowisk^[6].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-11-14] (ang.).
↑ The Plant List. [dostęp 2017-03-25].
↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 135-136, ISBN 978-83-62975-45-7 .
↑ Poa stiriaca na Germplasm Resources Information Network. ars-grin.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. [dostęp 2013-11-14].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
↑ WładysławW. Matuszkiewicz WładysławW., Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13520-4, OCLC 749271059 .
↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.
↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.