Werner (zm. 5 lutego 1170) – biskup płocki w latach 1156–1170.

Prawdopodobnie był Niemcem z pochodzenia. Świadkował na przywileju księżnej Salomei na rzecz opactwa w Mogilnie (ok. 1143) jako kapelan (kanonik) kolegiaty św. Piotra w Kruszwicy. Był bliskim współpracownikiem księcia Bolesława Kędzierzawego, który w 1156 mianował go biskupem płockim. W 1161 uczestniczył w wiecu w Łęczycy.

W 1165 przewodniczył poselstwu do cesarza Fryderyka I w Akwizgranie. Przywiózł z Niemiec relikwie św. Zygmunta Burgundzkiego, późniejszego patrona miasta Płocka. Był zwolennikiem cesarskich antypapieży Wiktora IV, Paschalisa III i Kaliksta III, reprezentował polski episkopat na uroczystościach kanonizacyjnych Karola Wielkiego w 1165, którym przewodził Paschalis III.

Zginął śmiercią męczeńską, zamordowany na rozkaz możnowładcy Bolesty, który przegrał z nim spór sądowy o wieś Karso (Szarsko?). Był czczony przez wiernych po śmierci i umieszczany w ówczesnych wykazach świętych i błogosławionych, jednak z uwagi na jego poparcie dla antypapieży jego kult nie zyskał uznania Kościoła po zakończeniu schizmy.

W starszej literaturze jego męczeństwo jest czasami błędnie datowane na rok 1172.

Część współczesnych historyków utożsamia go z Warnerem, biskupem włocławskim wzmiankowanym w bulli Eugeniusza III z 1148 roku. Identyfikacja ta, jakkolwiek możliwa, nie jest jednak poparta żadnym pozytywnym przekazem źródłowym.

Bohater utworu hagiograficznego Mors et miracula beati Verneri^[1].

• N. Wójtowicz, Cnotliwe życie nie zawsze stanowi gwarant wywyższenia, Szewska Pasja, R.2 (1997), nr 2–3 (10–11), s. 10–15. (tekst artykułu w internecie [1])
• Magdalena Biniaś-Szkopek: Bolesław IV Kędzierzawy - książę Mazowsza i princeps, Poznań 2009, s. 77-83