Waldemar Jan Dziak

Waldemar Jan Dziak
pseud. Ogiński
ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1952
Warszawa

Data i miejsce śmierci

21 października 2019
Warszawa

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: stosunki międzynarodowe, myśl polityczna, cywilizacje azjatyckie
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

30 czerwca 1982 – nauki humanistyczne
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

8 czerwca 2001 – nauki o polityce
Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk

Profesura

7 października 2010

Zatrudnienie
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

pracownik naukowy

Okres zatrudn.

1976–1990

Instytut

Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk

Stanowisko

adiunkt, kierownik zakładu

Okres zatrudn.

1991–2019

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Strona internetowa
Grób Waldemara Dziaka na cmentarzu Powązkowskim

Waldemar Jan Dziak, pseudonimy Waldemar Ogiński, Waldemar Jan Ogiński (ur. 7 stycznia 1952 w Warszawie, zm. 21 października 2019[1] tamże[2]) – polski naukowiec, politolog i pisarz, profesor nauk humanistycznych. Od 1991 związany z Instytutem Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. Wykładowca kilku polskich uczelni wyższych (m.in.: Collegium Civitas, Akademia Dyplomatyczna).

Był specjalistą w zakresie stosunków międzynarodowych. Tematem jego badań była problematyka krajów bałkańskich oraz krajów Dalekiego Wschodu, ze szczególnym uwzględnieniem: Albanii, Bośni i Hercegowiny, Korei Północnej i Chin.

Życiorys

Syn Mieczysława i Marianny[2]. Absolwent XXX Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Śniadeckiego w Warszawie. W 1976 roku ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1982 roku tamże obronił rozprawę doktorską Walka o koncepcje linii politycznych Komunistycznej Partii Chin w latach 1956–1960 (promotor – Eugeniusz Zieliński), za którą otrzymał nagrodę rektora II stopnia. W latach 1976–1990 pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1991 adiunkt w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk (ISP PAN). W 2001 uzyskał habilitację, przedstawiając dzieło Kim Ir Sen. Dzieło i polityczne wizje. W 2010 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych[3]. Od 2001 był członkiem Rady Naukowej ISP PAN. Od 2007 był kierownikiem Zakładu Azji i Pacyfiku oraz Centrum Badań Azji Wschodniej w ISP PAN. Od 2017 kierownik Zakładu Bezpieczeństwa Globalnego i Studiów Strategicznych PAN[4]. W latach 2006–2010 był rektorem Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie. Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się Jerzy Bayer (2005), Nicolas Levi (2012), Krzysztof Sajewski (2015).

Od lat 90. XX wieku współpracował zawodowo z polskimi mediami. Początkowo, pod pseudonimem Waldemar Ogiński, był komentatorem w Tok FM. W latach 1999–2001, od poniedziałku do piątku, w godzinach 7:00–10:00, prowadził audycje radiowe z cyklu Rozmowy niekontrolowane[5]. Popularność radiowa pozwoliła mu zaistnieć w telewizji. Na antenie TV Puls przez krótki czas był gospodarzem programu publicystycznego Humory Waldemara Ogińskiego[6]. Z kolei pod pseudonimem Waldemar Jan Ogiński prowadził program publicystyczny Salon polityczny w Superstacji[7]. We wrześniu 2016, po pięciu miesiącach współprowadzenia programu TVP W tyle wizji, zrezygnował z udziału w nim[8]. Regularnie był gościem różnych programów telewizyjnych i radiowych jako ekspert od spraw międzynarodowych.

Był autorem książek przede wszystkim o tematyce dotyczącej Chin i Korei Północnej. W 2004 biografia polityczna Kim Dzong Ila jego autorstwa spotkała się z reakcją ze strony władz Korei Północnej – zabroniono mu dożywotnio wjazdu na terytorium tego kraju[9].

W latach 2013–2015 był doradcą ds. promocji i mediów w zarządzie SK Banku. W latach 1994–2009, równolegle z działalnością naukową, prowadził działalność biznesową: był prezesem lub wiceprezesem spółek zajmujących się ekologicznym wykorzystaniem odpadów, utylizacją i recyklingiem[10].

W 2015 za zasługi w działalności na rzecz rozwoju nauki został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[11].

Publikacje

Autor lub współautor następujących prac:

  • 1982 Walka o koncepcję linii politycznej Komunistycznej Partii Chin w latach 1956–1960
  • 1988 Eurokomunizm: Teoria i praktyka
  • 1990 Stalin. Stalinizm. Stalinowcy
  • 1989 Albania między Belgradem, Moskwą a Pekinem 1948–1978
  • 1992 W kraju Orwella. O funkcjonowaniu północnokoreańskiego modelu państwa totalitarnego
  • 1996 Chiny – wschodzące supermocarstwo
  • 2001 Kim Ir Sen. Dzieło i polityczne wizje
  • 2003 Korea. Pokój czy wojna
  • 2004 Kim Jong II
  • 2006 Korea & Chiny, tom 1 i 2
  • 2007 Mao. Zwycięstwa. Nadzieje. Klęski[12]
  • 2009 Korea Północna u źródeł rodzinnej sukcesji władzy
  • 2009 Pająk z Góry Katsuragi
  • 2010 Pjongjang. Rok 1956.
  • 2011 Republika Korei. Zarys ewolucji systemu politycznego[13]
  • 2012 Porywacze Yodogo
  • 2013 Kim Dzong Un. Kronika życia i walki
  • 2014 Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza
  • 2015 Tybet. Szkice z dziejów chińsko-tybetańskich
  • 2015 Historia polityczna Chin 1839–2014. Kronika najważniejszych wydarzeń
  • 2016 Historia polityczna Chin 1839–2014. Konspekt analityczny
  • 2016 Korea Północna. Wewnętrzne wektory trwania (z Krzysztofem Sajewskim)

Przypisy

  1. Nie żyje profesor Waldemar J. Dziak [online], tvn24.pl [dostęp 2019-10-21] (pol.).
  2. a b REJESTR SPADKOWY PL: wynik wyszukiwania [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2021-06-20].
  3. Prezydent wręczył nominacje profesorskie [online], prezydent.pl, 18 listopada 2010 [dostęp 2011-01-15] [zarchiwizowane z adresu 2011-02-28] (pol.).
  4. Strona oficjalna: biografia. [dostęp 2019-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-06)].
  5. Michał Sadowski: Doktor Dziak i Mister Hyde. rp.pl, 2001-02-08. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).
  6. II Festiwal Dobrego Humoru. wp.pl. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).
  7. Program TV. Salon Polityczny. teleman.pl. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).
  8. tvp.info: W tyle wizji. [dostęp 2016-08-24]. (pol.).
  9. Pająk z Góry Katsuragi [online], Zbrodnia w Bibliotece, 28 lipca 2009 [dostęp 2013-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-25] (pol.).
  10. Maciej Nowicki: Profesor staje na głowie: Uniwersytecki wykład musi się dziś łączyć z show. [w:] Wprost [on-line]. wprost.pl, 2002. [dostęp 2013-06-02]. (pol.).
  11. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 grudnia 2015 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2016 r. poz. 132).
  12. książka napisana we współpracy z doktorem Jerzym Bayerem.
  13. książka napisana we współpracy z doktor Grażyną Strnad.

Linki zewnętrzne