Jake La Motta rozpoczął karierę w roku 1941. Szybko piął się po coraz wyższych szczeblach, aż w roku 1949 został mistrzem świata w wadze średniej. Na ringu swoich rywali pokonywał z łatwością, jednak kolejne zwycięstwa nie przynosiły mu poczucia psychicznej stabilizacji. Całą swoją złość zaczął wyładowywać na żonie Vicky oraz stosunki z bratem Joeyem uległy znacznemu pogorszeniu. Film pokazuje La Mottę do gorzkich lat starości.
W ostatniej scenie De Niro jako LaMotta powtarza kwestię z filmu Na nabrzeżach[1].
Głosy krytyków
W plebiscycie krytyków filmowych, zorganizowanym w 2012 r. przez czasopismo Brytyjskiego Instytutu Filmowego „Sight & Sound”, Wściekły Byk na 250 ocenianych filmów zajął 53 miejsce[2].
Nagrody
1982 Robert De Niro – nominacja BAFTA Najlepszy aktor
1982 Joe Pesci – Nagroda Główna BAFTA Najlepszy aktor drugoplanowy
1982 Thelma Schoonmaker – BAFTA Najlepszy montaż
1981 Martin Scorsese – nominacja Oscar najlepszy reżyser
1981 Martin Scorsese – nominacja Złoty Glob najlepszy reżyser
1981 Robert De Niro – Oscar najlepszy aktor
1981 Robert De Niro – Złoty Glob najlepszy aktor w dramacie
1981 Joe Pesci – nominacja Oscar najlepszy aktor drugoplanowy
1981 Joe Pesci – nominacja Złoty Glob najlepszy aktor w dramacie
1981 Michael Chapman – nominacja Oscar najlepsze zdjęcia
1981 nominacja Złoty Glob najlepszy dramat
1981 Cathy Moriarty – nominacja Złoty Glob najlepsza aktorka drugoplanowa
1981 Cathy Moriarty – nominacja Oscar najlepsza aktorka drugoplanowa
1981 nominacja Oscar najlepszy film
1981 Thelma Schoonmaker – Oscar najlepszy montaż
1981 Paul Schrader – nominacja Złoty Glob najlepszy scenariusz
1981 Mardik Martin – nominacja Złoty Glob najlepszy scenariusz
↑Critics’ Top 250 Films. [w:] Sight & Sound [on-line]. British Film Institute, 2012. [dostęp 2014-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-26)]. (ang.).