Włodzimierz Kazimierz Hausner (ur. 14 stycznia 1936 w Bydgoszczy[1]) – polski działacz partyjny i gospodarczy, menedżer, nauczyciel, podsekretarz stanu w Urzędzie Gospodarki Materiałowej (1982–1985) i Ministerstwie Rynku Wewnętrznego (1988–1990).
Życiorys
Syn Emila i Janiny[1]. Absolwent ekonomiki przemysłu na Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR. Uzyskał uprawnienia syndyka, likwidatora i zarządcy komisarycznego, nauczyciela szkolnictwa zawodowego oraz ukończył kurs uprawniający do zasiadania w radach nadzorczych spółek Skarbu Państwa. Odbył szkolenia z zakresu zarządzania w Londynie, audytu organizowane przez Giełdę Papierów Wartościowych i Akademię Leona Koźmińskiego oraz społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw. Pracował jako dyrektor naczelny Fabryki Armatur Głuchołazy (1966–1974) i dyrektor ds. eksportu kompletnych obiektów w Zjednoczeniu Przemysłu Budowy Aparatury Chemicznej „Chemak” w Warszawie (1974–1976)[2].
Działał w Związku Młodzieży Polskiej (1949–1956) i Związku Młodzieży Socjalistycznej (II Sekretarz Komitetu Wojewódzkiego ZMS w Bydgoszczy w latach 1962–1964). W 1955 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W drugiej połowie lat 50. pełnił funkcje I sekretarza Międzyszkolnej Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR w Radziejowie Kujawskim, II sekretarza Komitetu Uczelnianego PZPR w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie oraz sekretarza Międzyszkolnej POP PZPR w Strzelnie. Od 1975 starszy instruktor, a od 1976 starszy inspektor Wydziału Ekonomicznego Komitetu Centralnego PZPR[1].
W latach 1980–1981 był ekspertem w Biurze Pełnomocnika Rządu ds. Reformy Gospodarczej[3]. Od lipca 1982 do listopada 1985 podsekretarz stanu w Urzędzie Gospodarki Materiałowej[4], a od grudnia 1988 do marca 1990 w Ministerstwie Rynku Wewnętrznego[5] (równocześnie szef Głównego Zarządu Rezerw Państwowych[3]). Pełnił funkcje zastępcy kierownika Wydziału Ekonomicznego (1985–1987)[6] i Wydziału Polityki Społeczno-Ekonomicznej (1987–1990)[6] w ramach KC PZPR.
Po 1989 zajął się działalnością biznesową jako prezes zarządu oraz członek rad nadzorczych spółek prawa handlowego i organizacji społecznych (m.in. członek rady nadzorczej Powszechnego Banku Gospodarczego i pełnomocnik ds. działalności gospodarczej Polskiego Związku Głuchych)[2]. Członek komitetów monitorujących unijne programy operacyjne. W latach 1983–2005 wiceprezes i sekretarz generalny Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa. W ramach Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT był zastępcą sekretarza generalnego (1999–2011), dyrektorem Centrum Innowacji i doradcą zarządu. Kierował również Platformą Innowacji i Wdrożeń Krajowej Izby Gospodarczej oraz był w niej wicedyrektorem Komitetu Prywatyzacji[3].
Odznaczenia
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2005) za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju gospodarczego kraju[7].
Przypisy
Bibliografia
