PROFILPELAJAR.COM

Władysław Dziewulski
Data i miejsce urodzenia	16 lutego 1904 ; Moskwa
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1981 ; Opole
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1951 ; Uniwersytet Wrocławski
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Opolu
	Odznaczenia

Władysław Dziewulski (ur. 16 lutego 1904 w Moskwie, zm. 6 lutego 1981 w Opolu) – polski historyk.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Polaka, oficera armii carskiej. W roku 1927 ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego, by następnie podjąć pracę w administracji państwowej. Pracując w latach 1931–1939 jako referendarz w Urzędzie Wojewódzkim Pomorskim, rozpoczął pierwsze badania naukowe. Okupację hitlerowską spędził w Warszawie, skąd został w roku 1944 wywieziony na roboty przymusowe do Berlina. Studia ukończył na Uniwersytecie Warszawskim^[1]. W młodości należał do prosanacyjnego Legionu Młodych^[1]. Po wojnie u schyłku lat 40. XX wieku był wicestarostą bystrzyckim, a następnie przeniósł się do Wrocławia, gdzie podjął się pracy badawczej w oddziale wrocławskim Instytutu Zachodniego oraz Pracowni Konserwacji Zabytków.

W 1957 roku osiedlił się w Opolu. Zatrudnił się w Instytucie Śląskim, oraz w Wyższej Szkole Pedagogicznej, gdzie sprawował m.in. funkcję kierownika Katedry Historii Śląska, prodziekana, a następnie dziekana Wydziału Filologiczno-Historycznego^[1]^[2]. Stopień doktora uzyskał w 1951 r. na Uniwersytecie Wrocławskim (docentura w 1959 r.)^[1]. Wraz z prof. Alojzym Gembalą uważany jest za ojca opolskiej nauki historycznej^[3].

Podczas wydarzeń marcowych w 1968 roku zaangażował się w obronę studentów, w wyniku czego został odsunięty od pracy dydaktycznej i skierowany wyłącznie do pracy naukowej w Instytucie Śląskim^[1]^[3]. Wniosek o nadanie Dziewulskiemu tytułu profesora został z przyczyn politycznych zablokowany przez ówczesne Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyższego^[1]^[3]. W 1974 r. przeszedł na emeryturę.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1946)^[4].

Pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Toruniu^[1].

Publikacje naukowe

Jest autorem ponad 150 artykułów i recenzji naukowych oraz kilku monografii:

Postępy chrystianizacji i proces likwidacji pogaństwa w Polsce wczesnofeudalnej, seria: Prace Opolskiego TPN, Wydział Nauk Historyczno-Społecznych, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1964
Zwycięstwo chrześcijaństwa w świecie starożytnym, seria: Prace Opolskiego TPN, Wydział Nauk Historyczno-Społecznych, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1969
Dzieje ludności polskiej na Śląsku Opolskim od czasów najdawniejszych do Wiosny Ludów, Instytut Śląski w Opolu, Opole 1972
Brzeg – dzieje, gospodarka i kultura, Instytut Śląski w Opolu, Opole 1975
Powstanie i rozwój Bytomia, Warszawa 1975

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Stanisław Sławomir Nicieja, Władysław Dziewulski (1904–1981) w: „Miejski Biuletyn Informacyjny” nr 10-11/26-27 (październik-listopad 1994), Internetowa strona miasta Opola. Sylwetki Opolan, data dostępu 2016-10-05.
↑ Stanisław Sławomir Nicieja: Rys dziejów Uniwersytetu Opolskiego. Uniwersytet Opolski. [dostęp 2016-10-05].
↑ ^a ^b ^c redPor (Maciej Borkowski), O Władysławie Dziewulskim (1904–1981), Gazeta.pl-Opole, 21.01.2002, data dostępu 2018-08-29.
↑ M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 366.

Bibliografia

Stanisław Nicieja, Alma Mater Opoliensis. Ludzie, fakty, wydarzenia. Księga jubileuszowa w 50. rocznicę Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu i 10. rocznicę powstania Uniwersytetu Opolskiego, wyd. UO, Opole 2004. ISBN 978-83-7395-095-5.
„Miejski Biuletyn Informacyjny miasta Opole” nr 10-11/26-27 (październik-listopad 1994)