PROFILPELAJAR.COM

Władisław Aczałow
Владислав Алексеевич Ачалов
	generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia	13 listopada 1945 ; Atamasz
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 2011 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1966–1991
Siły zbrojne	Armia Radziecka; Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej
	Odznaczenia
	;

Władisław Aleksiejewicz Aczałow, ros. Владислав Алексеевич Ачалов; (ur. 13 listopada 1945 w Atamaszu, zm. 23 czerwca 2011 w Moskwie) – radziecki i rosyjski oficer służący w wojskach pancernych i powietrznodesantowych, w latach 1989−1990 dowódca wojsk powietrznodesantowych.

Życiorys

W 1966 roku ukończył Kazańską Uczelnię Czołgową Armii Czerwonej im. Rady Najwyższej Tatarskiej ASRR^{[potrzebny przypis]}. Służbę w siłach zbrojnych rozpoczął jako dowódca plutonu czołgów, później dowodził kompanią czołgów ciężkich.

W 1973, po ukończeniu Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych im. Marszałka Związku Radzieckiego R.J. Malinowskiego, został mianowany zastępcą dowódcy, a w 1974 roku dowódcą pułku artylerii w 44 Dywizji Powietrznodesantowej. Od 1975 do 1977 roku był dowódcą gwardyjskiego pułku wojsk powietrznodesantowych, a następnie do 1978 roku zastępcą dowódcy 98 Gwardyjskiej Dywizji Powietrznodesantowej i do 1982 roku dowódcą 7 Dywizji Powietrznodesantowej^[1].

W 1981 roku, w ramach planowanej wówczas przez konserwatywne kręgi radzieckich władz akcji pacyfikacyjnej Polski, miał dokonać desantu w Warszawie, jako dowódca stacjonującej w Kownie 7 Dywizji Powietrznodesantowej. W lutym 1981 roku przybył do Warszawy na rekonesans, a we wrześniu jego oddział brał udział w manewrach „Zapad-81”, podczas których ćwiczono m.in. masowy desant na tyły wroga^[2].

Po ukończeniu ze złotym medalem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie, w 1984 roku został mianowany pierwszym zastępcą dowódcy 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej, a rok później dowódcą 8 Gwardyjskiej Armii. Od 1987 do 1989 roku był szefem sztabu i pierwszym zastępcą dowódcy oraz członkiem Rady Wojskowej Leningradzkiego Okręgu Wojskowego^[1].

Od stycznia 1989 do grudnia 1990 roku sprawował funkcję dowódcy wojsk powietrznodesantowych, a od grudnia 1990 do sierpnia 1991 roku był wiceministrem obrony ZSRR i członkiem Rady Najwyższej RFSRR w latach 1990–1993^[1].

W sierpniu 1991 roku znalazł się wśród organizatorów i uczestników puczu Janajewa; opracowywał plany ataku na parlament Federacji Rosyjskiej. W październiku 1993 roku, podczas kryzysu konstytucyjnego, opowiedział się po stronie wiceprezydenta Aleksandra Ruckoja i parlamentu, za co otrzymał nominację na ministra obrony Rosji. Po zdławieniu przez wojska Jelcyna próby zamachu został aresztowany, ale zwolniono go na mocy amnestii w lutym 1994 roku^[2].

W 2003 roku zajmował się szkoleniem irackich żołnierzy w ramach przygotowań do odparcia amerykańskiej inwazji^[2], a także został przewodniczącym Centralnej Rady Wszechrosyjskiego Związku Organizacji Pozarządowych Weteranów Wojsk Powietrznodesantowych „Unia Spadochroniarzy Rosji”^[1].

W 2010 i 2011 roku, jako przewodniczący związku weteranów, sprzeciwił się planom reformy armii, którą zainicjował minister obrony Anatolij Sierdiukow^[2].

Zmarł 23 czerwca 2011 r. w szpitalu w Moskwie^[2] i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Trojekurowskim^[3].