Wzięło w nim udział 80 pianistów z 28 krajów[2]. Konkurs odbył się w dniach 6–25 października 1970[3]. Był on trójstopniowy: składał się z dwóch etapów oraz finału. Zwyciężył Amerykanin Garrick Ohlsson[4].
Z uwagi na niesprzyjającą aurę pogodową na poprzednich konkursach, powodującą dolegliwości i przeziębienia zarówno pianistów jak i jurorów, zmieniono okres jego trwania na październik[3]. Krytyk muzyczny Jerzy Waldorff tak to wtedy skomentował[3]:
Okazało się (…), że w lutym panuje u nas klimat zbyt różny od aury w wielu innych krajach kuli ziemskiej, skutkiem czego egzotyczni zwłaszcza kandydaci przeziębiali się po przybyciu do Warszawy. Jesienią natomiast klimat bliższy jest światowej średniej.
Jerzy Waldorff
Ogromnym zainteresowaniem cieszyły się Warszawskie koncerty chopinowskie w sali Teatru Rozrywki na Powiślu, które towarzyszyły konkursowi[3]. Występowali tam uczestnicy konkursu, prezentując zazwyczaj program wykonywany poprzedniego dnia podczas przesłuchań w Filharmonii Narodowej[3]. Podczas 20 koncertów zagrali tam niemal wszyscy pianiści biorący udział w konkursie[3]. O wielkim zainteresowaniu słuchaczy występami pianistów, tak wtedy pisał m.in. Jerzy Waldorff[3]:
W tych dniach całe miasto mówi tylko o grze na fortepianie i każdy taksówkarz zna się najlepiej na tym, jak trzeba wykonać finał Sonaty b-moll, w tramwajach i autobusach ludzie skaczą sobie do oczu w walce o swoich faworytów do nagród. Przed gmachem Filharmonii tłumy tych, co nie dostali się do środka. Czasem trzeba wzywać na pomoc milicję, ale nie zawsze to pomaga!
Jury oceniało grę uczestników stosując punktację od 1 do 25[2]. Do II etapu dopuszczono 24 uczestników[2]. Do finału zakwalifikowano 12 uczestników w kolejności sumy przeciętnych I i II etapu[2]. Kolejność nagród została ustalona na podstawie sumy przeciętnych punktacji, uzyskanej we wszystkich trzech etapach[2].
Przesłuchania konkursowe odbyły się w dwóch sesjach przedpołudniowej i popołudniowej w kolejności alfabetycznej, począwszy od wylosowanej wcześniej litery „V”[7]. Jako pierwszy 7 października w sesji przedpołudniowej wystąpił Czechosłowak Josef Vizváry, grając na fortepianie marki Steinway[7].
II etap
Decyzją jury podaną 17 października, do II etapu dopuszczono 24 pianistów, w tym siedmiu Polaków[17]. Przesłuchania konkursowe odbyły się podobnie jak w I etapie, w dwóch sesjach przedpołudniowej i popołudniowej.
Wszyscy finaliści otrzymali stosownie do zajętego miejsca bądź wyróżnienia odpowiednią nagrodę finansową[16]. Zgodnie z regulaminem nagrodzeni zobowiązani byli do udziału w kończącym konkurs, koncercie laureatów. Nagrodę publiczności zdobyła Amerykanka Mona Golabek[19].
↑JacekJ.MarczyńskiJacekJ., Salon odrzuconych, „Rzeczpospolita”, Nr 247 (5717) (wydanie specjalne), Warszawa, 21 października 2000, s. 4 [dostęp 2017-03-17].
Bibliografia
Stefania Golańska (teksty fr. Renata Sobańska): Program VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina: Warszawa 7- 25 października 1970 – Programme du VIIIe Concours International de Piano "Frédéric Chopin": Varsovie 7-25 octobre 1970. Wyd. 1. Warszawa: Towarzystwo im. Fryderyka Chopina, 1970. OCLC749433472. (pol. • fr.). Brak numerów stron w książce
StefanS.WysockiStefanS., Wokół Konkursów Chopinowskich, wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987, ISBN 83-212-0443-0, OCLC749899851. Brak numerów stron w książce