PROFILPELAJAR.COM

Teatr Rozrywki
	; Widok ogólny z lotu ptaka z czerwca 1968 r.
	Przydomek: cyrk na Powiślu
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Adres	ul. Leona Kruczkowskiego 1
Lata budowy	1965–1969
Otwarta	1970
Zamknięta	1971
Zburzona	2002
Architekt	bracia Stankow
Właściciel	Zjednoczone Przedsiębiorstwa Rozrywkowe
	Liczba miejsc
Całkowita	2100–3500
	Położenie na mapie Warszawy Teatr Rozrywki
	Położenie na mapie Polski Teatr Rozrywki
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Teatr Rozrywki
	52°13′56,6″N 21°01′53,1″E/52,232389 21,031417

Teatr Rozrywki^[1] (cyrk na Powiślu) – hala widowiskowa, która znajdowała się w Warszawie w Centralnym Parku Kultury, po parzystej (wschodniej) stronie ul. Leona Kruczkowskiego na odcinku między biurami gazowni przy ulicy Ludnej a aleją 3 Maja. Ukończony w 1970 roku teatr funkcjonował około roku, zamknięty z powodów bezpieczeństwa, ostatecznie rozebrany w 2002 roku.

Historia

Budynek był wznoszony w latach 1965–1969^[3] a otwarcia dokonano w czerwcu 1970 roku. Pierwsze zdjęcia wnętrza opublikował tygodnik Stolica^[1]. Hala funkcjonowała około jednego roku^[4]^[5]^[6]. Stwierdzono, że budynek hali nie spełnia norm bezpieczeństwa przeciwpożarowego: do jego budowy użyto materiałów łatwopalnych^[7], brakowało także wyjść ewakuacyjnych i brak było klimatyzacji^[2]. Analogiczny budynek w Sofii, zaprojektowany przez tych samych projektantów, spłonął w 1983 roku w ciągu 18 minut^[8]. Po zamknięciu warszawskiego budynku planowano jego remont i doprowadzenie do zgodności z normami. Znajdował się w dyspozycji Zjednoczonych Przedsiębiorstw Rozrywkowych, które wykorzystywały go na swą bazę i na cele magazynowe^[4]. Ostatnim państwowym dysponentem obiektu było Ministerstwo Kultury. W 1995 roku sprzedało ono prawo wieczystej dzierżawy obiektu i 1,5-hektarowego terenu polsko-kanadyjskiej spółce Logoland, która w 1997 roku odsprzedała swe prawa spółce Park Place Investment^[2].

Budynek wyburzono w 2002 roku^[6], na jego miejscu w 2006 roku wzniesiono kompleks czterech sześciopiętrowych luksusowych budynków mieszkalnych^[4] – „Apartamenty Patria” według projektu pracowni Mąka Sojka Architekci^[9]. W Atlasie architektury Warszawy z 1977 roku teatr miał adres ul. Kruczkowskiego 1^[3], choć budynek, który wybudowano na jego miejscu, ma adres Kruczkowskiego 6^[4].

Działalność sceniczna

W krótkim okresie funkcjonowania teatru organizowano w nim szereg imprez i przedstawień, m.in.:

spektakl „Romeo i Julia” w wykonaniu Baletu XX wieku Maurice Béjarta^[1]^[10] (oficjalne otwarcie Teatru)
występy pianistów uczestniczących w eliminacjach do Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego^[2]^[11] (8. edycja konkursu odbywała się w dniach 6–25 października 1970 roku). Podczas 20 koncertów zagrali niemal wszyscy pianiści biorący udział w tym konkursie^[12]. Hala na Powiślu mogła pomieścić więcej osób niż gmach Filharmonii Narodowej, w którym odbywał się konkurs, więc w praktyce to ona stała się głównym miejscem, w którym publiczność mogła wysłuchać muzyków, a także nawiązać z nimi kontakt^[7]
koncert (prawykonanie w Polsce) „Symfonii tysiąclecia” (VIII Symfonii Es-dur) Gustava Mahlera pod batutą Stanisława Wisłockiego (12 i 13 lutego 1971 roku)^[13]
spektakl Mrowisko z muzyką zespołu Klan
koncert Czesława Niemena
koncert zespołu SBB
musical (wtedy nazwany śpiewogrą) „Na szkle malowane” Katarzyny Gärtner i Ernesta Brylla
kilka pokazów cyrkowych^[2]
występ zasłużonych artystów Związku Radzieckiego^[14].

Instytucja Teatr Rozrywki nie miała stałego zespołu aktorskiego i repertuaru. Jej dyrektorem był Tadeusz Sutt^[7].

Architektura

Teatr Rozrywki został zaprojektowany przez bułgarskiego architekta Erosława Stankowa^[15]. Niektóre źródła podają, że współprojektantem był jego brat Władimir (w polskich źródłach jego imię bywa spolszczane jako Włodzimierz)^[2]^[7] (według Chrościckiego i Rottermunda – Bronisław i Włodzimierz^[3]), a jeszcze inne źródła dodają trzeciego brata, Ljubomira^[16]. Erosław Stankow z rodzeństwem w podobnym czasie zaprojektował podobny budynek w Sofii, stolicy Bułgarii. Wspomniany w dodatku do tygodnika Stolica w 1963 roku projekt^[17] zakładał, że będzie to konstrukcja stalowa, łatwa do montażu i demontażu. Pokrycie kopuły miało być z aluminium, elewacja złożona z paneli aluminiowo-szklanych. Hala cyrkowa była zaprojektowana tak, żeby przy minimalnych zmianach wewnątrz mogła służyć zależnie od potrzeby, jako cyrk, varieté, kino panoramiczne, hala sportowa, operetka, lodowisko lub basen^[1]. Widownia mogła pomieścić w zależności od źródeł: od 2100^[1] przez 2800–3000^[3] do 3500^[2]^[7] widzów. Przed obiektem zaplanowano parking na 200 samochodów^[1]. Budynek był stosunkowo nowocześnie wyposażony, dysponując podnoszonymi fragmentami areny, możliwością zmrażania sztucznego lodowiska, basenem dla tresowanych fok i dużym zapleczem. Wewnątrz funkcjonowała kawiarnia na 80 osób^[1]. Jerzy Waldorff chwalił akustykę hali^[7].

Odniesienia w kulturze

Wewnątrz tego budynku nagrano scenę w filmie „Miś” Stanisława Barei, w której pracownik kotłowni, grany przez Andrzeja Stockingera, prowadzący tam melinę, odpalając jeden papieros od drugiego, mówi przez telefon do pani kierowniczki ADM: Czy ja palę? Pani kierowniczko, ja palę przez cały czas, na okrągło!^[9]^[18]^[19].